EEN  KLUCHT.

Zaterdag 01 april, is hij hier 366 dagen geleden aangekomen. Een

fleurig Hawai hemd rond een stevige torso. Een beginnende rijzige,

grijze, deftige heer. Den nieuwen directeur. Iedere gevangene, ik-

zelf inbegrepen, en al het personeel, vol vragen. Hoe zou dit nu

gaan lopen, het post-mijnheer-Stas tijdperk.

Zonnig, was het minste wat je kon verwachten, als je de kledij be-

keek. En de geruchtenmolen deed ook zijn werk.

Als golven werden ze verspreid, steeds tegen elkaar opbotsende.

Als een soort tsunami, maar een kleintje in volume. Den directeur

had niet alleen kleurrijke hemden, maar zou ook een warm hart heb-

ben, bij was een zorgend persoon, want zijn carrière begon ooit als

verpleger. Niets kon er mislopen.

Bekijk onze titel niet als te letterlijk, want in een gevangenis weet

je maar nooit. Neen, het is een one-liner, en geen metafoor over

afgeklopt worden. Een one-liner over het vieren van een verjaardag.

Maar wat is er dan te vieren ? Waarom zal er één kaarsje uitgebla-

zen worden ? Is er wel iets te vieren ? Weet je, ik maak er me heel

gemakkelijk vanaf, en haal slechts één puntje aan, voor de rest ver-

wijs ik naar al mijn andere teksten op deze blog.

En dat ene puntje is : communicatie. Praten, en blijven praten is

het platform van overeenkomst tussen mensen. Als dit niet kan, is

men ver af van een genormaliseerde situatie. Ik kan daar meer dan

één boek over schrijven, hoe het net niet verloopt. Ik had het bij-

zonder geluk, heel recent de grote baas te ontmoeten, en dat viel

tegen, maar dat is een ander kleurrijk verhaal.

Inderdaad, je zal maar vieren op één april, de dag dat men de

mensen men een klucht bedenkt. Ik kan me daar niet van ontdoen.

Marc Dendodo.

Ik had na mijn titel ‘ Waarom al dat provoceren’, nog heel wat be-

denkingen. Een reden tot piekeren dus. Wat had ik nu geschreven.

Hoe zou ik dat aanpakken ? Hoe schrijf je ethisch over een situatie

die je dikwijls afblokt, zodanig dat het zelfs levensbedreigend kan

worden ? Ik wist me daar niet meteen raad mee.

Een zaak is zeker, wat ik vaststel, stel ik niet alleen vast, maar ik

ben wel alleen, als het op reageren met de pen aankomt.  Er wordt

veel over gepraat, geklaagd, gezaagd. Maar het is och zo moeilijk

om het op papier te zetten. Maar wat als niemand het ten slotte

doet ? Wat brengt het mij op ? Ik wik en ik weeg, en kan geen per-

soonlijk voordeel vinden. Of wel, voel ik me wel goed als ik zwijg ?

Is dat wel ik ?

En dan put ik energie uit al die mooie woorden, die ik af en toe krijg

toegestuurd, of mensen die me spontaan zeggen : doe zo voort.

Welnu, het kan me verdomd niet schelen wat er zal gebeuren. Ik

kan niet zwijgen, erger nog, ik mag niet zwijgen. Alleen ik probeer

het anders te brengen. Nog creatiever, maar vooral minder provo-

cerend naar mensen toe, die het niet verdienen, omdat ze niet beter

kunnen.

Ik kan er een boek over schrijven, dat niemand zal lezen. Maar on-

danks, probeer ik jullie iets leesbaars te presenteren. Waarom zijn

we allemaal zo scherp in onze dagdagelijkse bewoordingen en

uitlatingen ? Niets of niemand is goed genoeg. t’Is allemaal de

schuld van de anderen. En ja hoor !  Ik heb daar ook al serieus aan

meegedaan. Ik heb al één en ander geschreven over de poort naar

de hel. Maar wat is er anders ?

Jawel, er is iets anders, ik heb mensen gekwetst, door hen te wijzen

op hun tekortkomingen, waar ze eigenlijk zelf niets kunnen aan doen.

Ofwel zijn ze zo ( geboorte/opvoeding) ofwel worden ze het zo op-

gedragen ( het systeem), ze hebben geen keuze.

Dus eigenlijk zijn mijn waarheden, niet echt waarheden, want het

gaat om ‘onbewuste fouten’. Dus het zou kunnen beschouwd worden

als een soort fake nieuws.

Ik wil dit anders. Ik wil naar een verslaggeving die echt ‘echt’ is. En

de reden gaan opzoeken, waarom de mensen hier doen wat ze doen.

Henzelf confronteren om na te denken, en mogelijks te reageren.

Hen het gevoel geven, wat we doen, omdat we het moeten doen, is

eigenlijk fout, en niet menswaardig ! Kan ik dat dan wel met mezelf

verzoenen ? Ik zou het met een groot woord kunnen benoemen.

Een ethisch reveil. Maar ik beloof te pogen dit eerst met mezelf te

doen, wat mij allerbelangrijkst lijkt.

Dank aan hen die me hierop wezen !

Wat ? Wie ?

Ik sprak de laatste tijd met heel wat positieve mensen binnen de

muren van deze gevangenis, en bij hen allen ondervond ik overal

hetzelfde. Ze hebben het allemaal heel goed voor. Maar twee za-

ken nekken hen : gebrek aan tijd ( werkdruk te hoog ) en te strak

systeem, dat niet toelaat af te wijken van een ‘basic-line’ filosofie.

Alleen het strikt minimum en wettelijk verplicht doen naleven, dat

is zaligmakend, en alleen dat ! Ik was dan ook wat geschrokken

toen ik recentelijk in contact kwam met een medewerker die zijn

ontslag heeft gegeven, mede om voormelde redenen.

Dit is voor mij een signaal, dat ik niet alleen sta in mijn strijd tegen

een onzinnig systeem. Maar daarnaast beschouw ik het ook als

een heel sterk signaal van de welzijnswerker. Je eigen toekomst,

een vaste job aan de overheid opgeven, voor uw eigenwaarde.

Als dit geen straf statement is ! Maar wat is de reactie van de over-

heid ? Business as usual ? Of gaat er een lampje branden ?

En dan kom ik tot mijn titel. De mensen die hier werken, hebben

alles van zien, horen vertellen, en zijdelings contact met het frus-

trerende van de blokkages van het systeem. Maar ze hebben het

zelf nog niet meegemaakt, de totale afhankelijkheid, de totale ne-

gering van uw talenten, het continue stigma van : jij bent slechts

een crimineel, en de handelswijzen daar naar toe. Het hulpeloos

traject. Wel willen, maar totaal op jezelf aangewezen, in een zeer

moeilijk biotoop, met het ontbreken van alle sereniteit en rust.

Ja, dat is ervaringsdeskundigheid.

Dat snap je enkel ten volle, door ondervinden.

Deel 3. Ja, zet ze open ( figuurlijk ).

Er is mijnheer Claus, als gevangenisdirecteur, maar er zijn ook

anderen. Volgens één van mijn directeuren, zou het systeem ge-

vangenis, de samenleving moeten beschermen, en de kans op

nieuwe feiten verkleinen. We kunnen betrokkene alvast geen

ongelijk geven.

Maar de grote vraag is : hoe gebeurt zoiets in praktijk ? Mensen

die in de bak terecht komen, hebben een crimineel gedragspa-

troon, en daar moet men vanaf komen. Maar hoe doe je dat ?

Daar zijn twee manieren voor, ofwel wordt je geholpen, bijgestuurd,

ofwel doe je het zelf. Wanneer je het zelf doet, dien je een sterk

karakter te hebben, en lukt het meestal alleen, als de omstandig-

heden daartoe ideaal zijn.

Dus ja, mr. de directeur, u hebt meer dan gelijk, maar vooreerst,

ikzelf ben drie jaar binnen, en kreeg nooit ook maar enige hulp,

en de situatie om in te leven wordt dermate stresserend gemaakt

dat niemand er in slaagt, om uit zichzelf tot inzicht te komen.

Op de tweede plaats, waar ook ik om hulp verzocht, en dit tot

vervelends toe in herhaling, kreeg ik geen reactie. Of alleen : sorry

wij hebben daar geen tijd voor.

Dus neen, ik verwijt niemand van het personeel persoonlijk, maar

waarom komen jullie niet in opstand ? Waarom laten jullie toe dat

uw ‘patron’ zo blijft verder boeren . Jullie zijn bewust, dat het niet

klopt ! Staak ! Geef massaal uw ontslag.

Maar wees eerlijk met uzelf. Waarom geen statement ‘ zet alle

deuren open van de gevangenis’.

Deel 2. Collega’s spreken.

Een collega schreef me heel recent in een heel lange, maar voor

mij mooie brief : ” Zet de ramen open voor vrijwilligers, die de

gedetineerden een beroep willen aanleren. Zet de deuren open

voor gewone mensen, opdat we onze gewone woordenschat niet

vergeten…onlangs heb ik uren gezocht naar het woord ‘pannen-

likker’, gewoon omdat ik dat hier nooit meer zie. Smartmails, en

snap-chats zijn ook zo van die woorden, waarvan ik zelfs niet

weet wat het in praktijk wil betekenen. Hier is zoveel tijd, die niet

gebruikt wordt. Is dat niet spijtig “.

Ik heb van andere gedetineerden, andere, maar gelijklopende

klachten gekregen. Teveel om hier allemaal aan te halen. En na-

tuurlijk is er werk voor een aantal gedetineerden. Maar dat is

tijdverdrijf om hen kalm te houden. Er zou zoveel meer en posi-

tiefs kunnen gebeuren. En hoe erg het ook is, de laatste bespa-

ringsronde, hier in Gent in voege sinds november 2016, heeft

alleen maar als gevolgd dat er nog minder plaats is voor social

vrijwilligers werk.

Ik zeg niet dat er niets gebeurd, maar het is zo weinig in verhou-

ding met de tijd die voorradig is. En die dan meestal wordt in-

gevuld door televisie-hangen.

Deel 1. Ik word gek !

Hans Claus, gevangenisdirecteur uit Oudenaarde, pleit in verschil-

lende teksten, om gedetineerden veel meer in rechtstreeks contact

te brengen met de maatschappij. Hij pleit ook voor een sterk gedif-

ferentiëerde aanpak, wat neerkomt op een individuele benadering

van de gevangenen.

Vandaag de dag, en al zeker in mijn gevangenis, de Gentse duuze,

ofte de nieuwe wandeling, gebeurt net het omgekeerde. Waar elke

afgestudeerde uit de sociale wetenschappen weet, dat menselijke

contacten zo belangrijk zijn, in het reïntegratieproces van gedeti-

neerden, wordt ikzelf al twee jaar aan een stuk 23 uur per dag een-

zaam opgesloten op een 8 m2 -cel.

Dit allemaal, omdat we elkaar zouden ‘besmetten’, en ik een gevaar

ben voor de veiligheid ( vluchtgevaar, opstandigheid enz..) . Een

systeem dat 150 jaar geleden als een grote vernieuwing zijn in-

gang vond.

Weet je, 150 jaar terug hadden ze nog nooit een harttransplantatie

gedaan, en van een computer durfden ze amper dromen. Maar, ter-

wijl de wetenschap op alle terreinen enorm geëvolueerd is in de

positieve zin, blijven de verantwoordelijken van Justitie, denken als

150 jaar geleden.

Alle sociale werkers weten dat het anders kan, dat het anders moet,

alleen de bazen zijn niet bezig met het resultaat. Ze zijn alleen be-

kommerd om cijfers op papier. Het gaat niet om de mens, maar om

de grafiek. Hen gaat het niet om de slachtoffers, zowel de huidige

als de toekomstige.

Deel 4. Iedereen overbelast. Schande aan onze politiek.

Eigenlijk voel ik schaamte over mezelf. Ik heb het er als persoon

zo moeilijk mee, mensen te wijzen op hun tekorten, terwijl die

eigenlijk meestal pogen, om, binnen de perken van hun tijd,

contract en talenten, hun job goed in te vullen. Maar wie is dan

verantwoordelijk voor het lopen van de dingen, zoals ze lopen ?

Welja, onze politiek, die de keuzes maakt slechts 0,7% van het

BBP (bruto binnenlands product) uit te geven aan Justitie, terwijl

het gemiddeld in Europa 2,2 % is. Maar dit is niet alleen in Justitie

zo, ook in vele andere sociale sectoren.

Heren ministers, als er straks iets misgaat met uw gezondheid,

dan zal het jammer zijn dat het budget net op is. Help dan uzelve,

of gaan jullie genoeg bijgeklust hebben om het zelf te betalen !

Wanneer stopt die schande, en voor de gedetineerde, en voor alle

zwakkeren uit de maatschappij. Wanneer stopt dat steriel debat

van intellectuelen, dat alleen maar onze tijd inpikt.

Palaver, palaver, maar niets gaat anders. Waarom zou een

Trumpiaans type geen alternatief zijn, zeker is het dat het dan min-

stens anders zal worden. Neen, ik wil niet hypocriet zijn, en looche-

nen dat we terug bezig zijn aan de grootste sociale afbouw sinds

20/30 jaar. Ik wil er zelfs een statement voor maken, en zoals de

Engelsman  ( die uit New Yorck -sting stelde : ‘you ain’t seen

nothing yet.’

Deel 3. Eénmaal crimineel, altijd crimineel.

            Een gedetineerde is geen mens meer !

Ik voel een stigma op me kleven, dat ik nooit kon inschatten, laat

staan verwachten. Met name, een mens die criminele daden heeft

gepleegd, is geen mens meer. Die heeft niet meer het recht iets

dat onjuist is, aan te klagen, maar moet er zelfs voor instaan, in

moeilijke omstandigheden, zichzelf te genezen. Hulp bij genezen

is voor ieder mens in een sociale-moderne maatschappij voorzien.

Maar niet voor een gedetineerde.

Dus neen, geen hulp, en geen ‘freedom of speech’. Is dit dan wel

menswaardig ? Zijn we nog wel mensen ? Een directeur van de

gevangenis, scheef me heel recent : ‘ u geraakt niet verder dan

de zoveelste gedetineerde, die blijft steken in zelfbeklag, en het

richten van uw pijlen op het systeem, dat de samenleving zou moe-

ten beschermen en de kans op nieuwe feiten verkleinen.

Typisch voor oplichters. U helpt me niet van dat clichédenken af,

integendeel. Toen u de door u gepleegde feiten voorstelde als een

heldendaad, met als enige bedoeling tewerkstelling in België te

houden, heb ik de conclusie getrokken, dat u nog veel werk hebt,

en er alles aan zou doen de confrontatie met uzelf en uw persoon-

lijkheid te vermijden. Dat is triest, en verontrustend, met het oog

op de kans op elke verandering, het vermijden van nieuwe slacht-

offers, en het in de laatste jaren van je leven nog enigszins goed-

maken van de door u aangerichte schade. ‘

Zie je hoe de goegemeente denkt, maar in al wat je hiervoor las !

Ja, geheel mijn blog. Meer dan 400 titels. Wat heb je gelezen ?

EEN GROTE SCHREEUW OM HULP.

Wel, mijnheer de directeur, over je al of niet gelijk, wil ik niet dis-

cussiëren. Maar één zaak is zeker, al heb je gelijk, zeg me wat

ik moet doen. Geef nu uiteindelijk die hulp ! Te beginnen bij uzelf,

alvorens nog meer schade ontstaat.

Lees aub. ook deel 4. Iedereen overbelast. Schande aan onze

politiek.

Deel 2. Ik verdien een standbeeld !

Lieve lezers ! Pretentieus, wie durft dit te zeggen over zichzelf !

De Brexit, straks de Nexit, of andere anti-Europese gedachten,

vinden een belangrijke reden van hun bestaan in de sociale poli-

tiek van Europa. Waarbij Europa, op een bepaald ogenblik, om

strategische redenen, de voorkeur gaf aan de opslorping van

oud-Oostbloklanden ( waaronder Polen een voorbeeld is ).

Zeer goed, volgens mij, ware het niet dat men er een aantal

economische en sociale problemen, dienden bij te nemen, met

name, het ondertussen gekende fenomeen van sociale dumping.

Oude Oost-blokkers komen hier honderdduizenden arbeidsplaat-

sen innemen, aan 1/3e van onze kostprijs. Je zal er maar mee

te maken hebben.

En, ik had er mee te maken. Hoe overleef je met je bedrijf de

concurrentie die 2/3e voordeel heeft op jezelf. En dan heb je een

keuze. De boeken toe, weg alle Vlaamse tewerkstelling, weg, alle

omzet van inkomen in de Belgische economie, en iedereen aan de

dop  (leve de staatskas ) en jijzelf op straat. Alles weg. Wat is je

keuze..?  Vraag dit aan honderd mensen.. wel allemaal gaan ze

een oplossing zoeken. En ja, die klopt niet met de regerende wet-

geving.. en ja, dan ga je de bak in, en is alles ook kapot.

Nu, om volgens mij bekeken te worden als een persoon met een

‘criminal mind’, moet je minstens je daden stellen met een direct

persoonlijk winst-gevolg, of het schade toebrengen aan andere

partijen.

Het eerste ( enig persoonlijk abnormaal voordeel) noch het tweede

(schade) kan iemand me bewijzen. Ik maakte de economische

boekhoudkundige rekening voor de Staat, en die was positief.

En dan spreek ik nog niet over de positieve flow van 500 gezinnen

die werkten, ipv. te stempelen.

Ok, de titel ‘Ik verdien een standbeeld’, is mogelijks een niet pas-

sende metafoor, dat oordeel laat ik aan iedereen persoonlijk. Maar

ik verdien minstens hulp, om mij te overtuigen, dat, waarvan ik

overtuigd ben, niet klopt.

Maar dat juist, krijg ik onvoldoende, om niet te zeggen niet. En

kom me niet vertellen : ” Je hebt de wet overtreden”. Ja, dat klopt !

Maar klopt die wel in de huidige context nog wel ?

Lees aub. ook deel 3. Eenmaal crimineel, altijd crimineel.