Deel 1. Ik word gek !

Hans Claus, gevangenisdirecteur uit Oudenaarde, pleit in verschil-

lende teksten, om gedetineerden veel meer in rechtstreeks contact

te brengen met de maatschappij. Hij pleit ook voor een sterk gedif-

ferentiëerde aanpak, wat neerkomt op een individuele benadering

van de gevangenen.

Vandaag de dag, en al zeker in mijn gevangenis, de Gentse duuze,

ofte de nieuwe wandeling, gebeurt net het omgekeerde. Waar elke

afgestudeerde uit de sociale wetenschappen weet, dat menselijke

contacten zo belangrijk zijn, in het reïntegratieproces van gedeti-

neerden, wordt ikzelf al twee jaar aan een stuk 23 uur per dag een-

zaam opgesloten op een 8 m2 -cel.

Dit allemaal, omdat we elkaar zouden ‘besmetten’, en ik een gevaar

ben voor de veiligheid ( vluchtgevaar, opstandigheid enz..) . Een

systeem dat 150 jaar geleden als een grote vernieuwing zijn in-

gang vond.

Weet je, 150 jaar terug hadden ze nog nooit een harttransplantatie

gedaan, en van een computer durfden ze amper dromen. Maar, ter-

wijl de wetenschap op alle terreinen enorm geëvolueerd is in de

positieve zin, blijven de verantwoordelijken van Justitie, denken als

150 jaar geleden.

Alle sociale werkers weten dat het anders kan, dat het anders moet,

alleen de bazen zijn niet bezig met het resultaat. Ze zijn alleen be-

kommerd om cijfers op papier. Het gaat niet om de mens, maar om

de grafiek. Hen gaat het niet om de slachtoffers, zowel de huidige

als de toekomstige.