Diegenen die het met de goedheid van de mens voor ogen hebben, worden blijkbaar steeds kleiner in aantal, in deze doldraaiende door economisch zelfzuchtige gedreven waanzin.

Noem hen naïevelingen, onvolwassenen, maar ze bestaan, in hun originaliteit nog steeds. Voor de kenners noem ik enkele namen, Jan De Cock, Els Naessen, Hans Claus, e.a., en dan durf ik de woorden uitspreken met Christus, Oh mijn God, waarom heb je me verlaten? Ik twijfel, ik moet keuzes maken. Stop met prediken, of ik ga tenvolle voor wie ik ben, met name door origineel te blijven, een zorgend mens. Van wie, van waar komt dit in mijzelf? Ik kan dit theologisch proberen te verklaren, maar ik wil het eenvoudig houden. Als mens, ben je steeds in beweging (evolutie) en bouw je jezelf op tot wat je bent, ervaring, voortschrijdend inzicht, alles samen zorgt ervoor dat we zijn wie we zijn.

Wel mijn leven, is geboren uit een opa, die een boer was, en met de paplepel werd het me ingegoten, dagdagelijks zag ik de verwondering in zijn ogen, hoe zijn planten en dieren openbloeiden door zijn zorg. Zelfs toen hij noenstonde (middagsiësta) deed hij dit aan de rand van het veld, om een oogje in het zeil te houden. Mijn ouders, deden net hetzelfde, en toen ik verzorgende wou studeren, motiveerden ze me alleen maar, trouw aan hun diep ingeslepen patroon van zorg dragen voor neervalt, was een in graniet gebeitelde slogan. Die basis, maar ook het lot van de tijd, deden me beslissingen nemen in mijn leven, die niet altijd goed afliepen, ik wist niet altijd de grenzen tussen persoonlijk gewin. Maar het was fout. En toen kwam ik uit noodzaak tot stilstand, maar bleef de Gods- of humanistische idee steeds verder in mijn hoofd dragen, heb je naaste lief als jezelf. Ik werd geestelijke-verzorger, neen geen psycholoog, die wetenschap ontbrak me, maar ik wou gewoonweg meer aandacht voor ‘zorg’ in alle geledingen van de maatschappij, meer in het bijzonder in detentie, maar het zou me opnieuw zuur opbreken.

Op zoek gaan naar het goede in mekaar, is voor mij dan wel heel belangrijk, maar dit wordt oh zo weinig gedogen. Men vertrekt sterk uit de basis van wantrouwen, waardoor we niet langer in liefde tot mekaar staan, en we als mens eigenlijk niet groeien.

Lieve lezer, deze woorden komen niet uit een boek, maar uit mijn hart. Ik heb in mij het beeld, dat zorgen voor mekaar, het allerbelangrijkste is, en daar is luisteren, begrip hebben, een enorm hulpmiddel. Dat je dan al eens de verkeerde beslissingen neemt, is aanvaardbaar, maar vooral vergeefbaar. Wrok, is niet het goede antwoord, dit bindt je alleen maar meer aan het slechte, dat je eigen leven verminkt. Diepe zorg is het enige juiste antwoord.

Marc Den Dodo