Fijne eindejaarsfeesten aan iedereen en veel hoop, liefde, een goede gezondheid, vrijheid en vrede in 2016! 

  

Beste Kerstman,

Kunt u mij horen?
Zover in het koude Noorden?

Dit jaar wens ik enkel een vijl en een schop.
Een bivak muts met ‘BOSS’ erop.

Een hamer en een vluchtwagen om te ontsnappen,
gewoon voor de fun, zodat we met de cipiers kunnen grappen.

Neen beste Kerstman, nu eventjes serieus,
Wat ik wil is minder dubieus.

Ik wens een beetje vrijheid met een eigen eiland en een miljoen erbij
Voila Kerstman, dat is voldoende voor mij!

Lang nadenken, twijfelen… en ja, ik nam de pen voor jullie allemaal. We kennen elkaar niet maar ik wil graag een tekstje sturen namens en voor een gevangene, die schrijvend mijn beste vriend is geworden. In de nazomer ben ik via deze site beginnen schrijven, en blijven schrijven. Zowel in goede als in moeilijke dagen. Onze visie over ‘mens zijn’ is één lijn, één kloppend hart! Ik ben van mening dat iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan, wat soms binnen de muren ver te zoeken is… Ik wens dit iedereen toe voor het komende jaar!

Waarschijnlijk is er hier en daar wat gelach van ongeloof, dit is een kerstwens die nooit zal uitkomen… Maar daar hebben jullie het mis. Weet je, menselijkheid begint bij jezelf. Beleefdheid, vertrouwen, respect, dagdagelijks een groet, een handdruk, een vriendelijke glimlach, een troostend woord.. Verspreid dit vanaf nu en zie wat het nieuwe jaar je brengt. En neen, je krijgt niet ineens een pak vrienden erbij. Maar jij als mens hebt de wereld verbetert, door met jezelf te beginnen en wat mooier kan mens wensen dan dat!

Giulia

 

 

We herinneren het ons allemaal, het schrijven van onze nieuwjaarswensen. Aan ouders, grootouders, meter en peter. Het was een hele bedoening en hield vele kinderen weken bezig. De grote dag afwachten, het zenuwachtig voorlezen en dan dat peperkoeken hartje. Onwezenlijk mooie momenten.

Mijn eindejaarswensen gaan over “De kleine goedheid”. Deze dagen hebben we er allemaal de mond van vol, dat mag niet, dat kan niet, en ze zouden het zo moeten doen,… Maar wat doen we zelf? Hebben we niet “zoveel” zelf in handen? Kunnen we zelf niet die steen aan het rollen brengen die alles verandert?

Ik droomde onlangs van een ‘supergeloof’, een allesomvattend geloof, zonder godsdienst, zonder god. Maar een geloof van, voor en door iedereen die zich mens noemt. Met maar één gemeenschappelijke waarde: mens zijn voor de medemens. Op alle vlakken. U zelf alleen maar geven, zonder iets terug te vragen. U zelf gelukkig maken door geluk te brengen. Kleine dingen met grote gevolgen. Geloven in wat echt diepmenselijk goed is voor iedereen. Wij pogen ons steentje bij te dragen, door tijd en energie te stoppen door het vechten voor een beter detentiebeleid. Een beleid dat aangepast is aan de maatschappij van 2016 met normen en waarden van anno 2016.

Schrijf ook eens een brief naar een gevangene. Het kan via post (Port to Hell-O, p/a Marnic De Munck, Nieuwe Wandeling 89, 9000 Gent) of op ons mailadres porttohello@gmail.com

En: altijd welkom in Hotel Prison! Stuur een kopie van je identiteitskaart op, we doen een aanvraag en je kan langs komen. Bezoek is hartverwarmend binnen deze koude muren 🙂

Fijne feestdagen!

 

Dik anderhalf jaar leef ik in gevangenisschap. Meer en meer raak ik overtuigd van de onzinnigheid van dergelijke bestraffing. Hoe meer ik tot dat besef kom, hoe meer ik gefrustreerd raak. De on-logica van de dingen. De regels om de regels, zonder verklaarbare uitleg. Op geen enkel moment wordt er vanuit gegaan dat er ook nog ‘normale mensen’ zich bevinden onder de gevangenen. Mensen die beleefd zijn, wel opgevoed en beschikken over een bepaalde bagage aan denkvermogen.

Nooit, maar dan ook echt nooit in mijn leven kwam ik in contact met dergelijk vierkant draaiend systeem. Vooral een systeem waar de schuld bij elk falen altijd bij de gevangene wordt gelegd. De gevangene die op geen enkel moment ergens terecht kan om zijn klachten te uiten en werkelijk een gelijk of zijn recht af kan dwingen. Er bestaat inderdaad een commissie van toezicht die alle klachten netjes in een jaarboek publiceert en nu en dan overleg heeft met de directies. Maar deze commissie heeft geen enkele resultaatverbintenis. Het blijft bij rapporteren en adviezen. Je kan als gevangene ook rechtstreeks naar de directie stappen, die zich voor 100% schuil houden achter onredelijke regels. Hier haal je nooit gelijk. Je kan je frustraties ook kwijt via een gerechtelijk aanklacht, maar we kennen allemaal deze trein der traagheid, en vooral de instelling van negativisme tov. gevangenen. Er rest tenslotte de nationale ombudsman. Velen denken: aha, the place to be voor al je klachten en bezorgheden, maar recentelijk bewees een uitspraak van ondertekenaar (betreft het huurgeld voor TV gebruik) dat ook deze uitspraken door directies naast zich worden neer gelegd.

Toen dacht ik dat het zelf in de media aandacht brengen, via een blog, wel de oplossing kon brengen. Misschien kunnen we door het schrijven van artikels de FOD Justitie onder druk zetten en tot een koerswijziging krijgen. Ook hier ving ik bot.. Integendeel, ik kwam direct in het vizier van een stekelige instelling, die alleen mijn stilzwijgen beoogde. Dit op allerlei manieren, zelfs door me persoonlijk te treffen.

Ik kwam recent een eminente dame tegen, criminologe van opleiding, die rotsvast gelooft dat detentiebeleving anders moet. Maar tevens ervan  overtuigd is dat vele positieve krachten met haar er aan denken dat er weldra verbetering zal komen. Het spijt me dit te moeten zeggen maar alvorens er werkelijk verbetering zal komen, moeten heel wat personeelsleden, zowel onder de directies als de bewaking, volledig ‘verdwijnen’. Heel wat mensen zijn ‘misgroeid’ in hun hersenen. Ze hebben een gigantisch groot veiligheid- en angstsyndroom en staan helemaal niet open voor het zorgmodel. Het zal nog een kwart eeuw duren vooraleer er werkelijk iets beweegt…

Ik heb een heel eenvoudig model om pakken bewakingspersoneel te laten afvloeien ten voordele van zorgpersoneel. Rust alle opgesloten gedetineerden uit met een GPS-systeem en volg hen centraal op in een bewakingskamer. Maak met iedere gedetineerde een overeenkomst/contract waar hij kan en mag zijn én wanneer. Je zal veel meer bewegingsvrijheid creëren voor gevangenen (en dus minder frustraties) en je kan de helft of meer onnuttige taken van beveiliging afschaffen, en dus idem dito voor bewakingspersoneel. Een eenvoudig gebruik van hedendaagse technieken en een doeltreffend inzetten van personeelsbudgetten, waarbij alleen opvoeding, opleiding en zorg de winnaars zijn. Iets wat alleen maar positieve gevolgen kan hebben. Voor de gevangenen maar ook voor de maatschappij waarin deze gevangenen op een dag opnieuw in terecht komen. Het is allemaal wat simpel voorgesteld, maar er valt met een creatieve en positieve ingesteldheid hier veel aan te doen. Budget: onbespreekbaar…? Als men enkele tientallen miljoenen kan vinden voor vluchtelingen, dan kan men die ook vinden voor gedetineerden. Er is geen enkel excuus. Ik wil die eminente dame graag gelijk geven, maar het zal wel radicaal moeten gebeuren, anders blijft het opnieuw bij wishful thinking. En dat ben ik zo moe… Het raakt me vooral om persoonlijk getroffen te worden voor mij goed bedoelde tussenkomsten.

Amen en vrede aan u allen.

Marnic

 

 

  

Het verblijf in de gevangenis heeft dan toch minstens één voordeel. Het geeft je de mogelijkheid om stil te staan bij de diepere betekenis van de dingen. Niet dat ik dat vroeger nooit heb gedaan, maar er was precies toch wel weinig tot geen tijd voor. Het leven was zo gevuld, draaide op automatismen zodat de jaren voorbij vlogen. Nu is er wel een zee van tijd, wat ook weer automatismen veroorzaakt 🙂 Namelijk nadenken en afwegen over de zinvolheid van de dagdagelijkse activiteiten binnen de muren.

Ik sta ook regelmatig stil omtrent het concept en de zinvolheid van deze blog. Wat is het nut en de zin om al die energie te stoppen in verhalen te schrijven over de gebeurtenissen binnen de muren? Als ik de reacties bekijk van het veiligheidspersoneel (cipiers, directie, Directoraat Generaal, de minister) dan is het zeker niet stimulerend, eerder het tegendeel. Ze zijn zwaar negatief over mijn/onze handelswijze. Als ik de medegedetineerden bekijk, staan de meesten ook niet te juichen.. Wantrouwen en angst om op te komen voor het algemeen belang (wat hen eventueel persoonlijk kan treffen) zijn schering en inslag.

Bij de lezers van onze blog, als ik eerlijk mag zijn, voel ik soms een voyeurisme en soort ramptoerisme.. Meer dan een echte betrokkenheid. Er zijn veel views maar er komen weinig reacties. Volledig akkoord gaan met alles wat op de blog staat, is niet mogelijk. Iedereen heeft wel zijn mening. Waarom zetten onze lezers die niet even op mail of sturen ze iets op met de post? Laat het mensen onberoerd? Weten ze niet wat ze moeten denken, reageren? Hoe voelen mensen zich bij wat ze lezen op onze blog? Vinden ze zaken interessant? Staan er dwaze dingen op? Waarom? Dat willen we graag weten!

Waarom schrijf ik dan als er zo weinig reactie komt? Misschien omdat ik me de titel ‘schrijver’ wil aanmeten. Tegelijkertijd denk ik dan, was ik maar psycholoog, ingenieur of manager geweest. Dat zijn pas beroepen. Maar schrijver… Dingen vertellen waarvan je niet eens weet wat de draagwijdte van je woorden betekent… Als je fysica beoefent, kan je de dingen beter en vooral exacter verklaren dan een filosoof. Wat is de nutteloosheid van wat ik doe, wat wij doen met deze blog?

Maar er is wel iets dat positief is. Het gevangenisleven werkt zo frustrerend (de nutteloosheid van de tijd hier) dat er continu allerlei gedachten door mijn hoofd fladderen. Mijn brein is als het ware permanent op ontdekkingstocht naar nieuwe ervaringen en deze afschrijven werkt heel helend. Als ik dit niet zou kunnen doen, was ik allang ‘zot’ geworden. Dat geldt ook voor collega’s van me die mee deze blog voeden. Ze tekenen, bedenken cartoons, schrijven mopjes, gedichten, teksten over hun ervaringen,… Ze creëren op basis van hun ervaringen binnen de muren. Het is een manier om dingen van ons af te schrijven/tekenen en te delen met de wereld. We gaan op zoek naar verbinding met de wereld buiten de muren. Zonder de ander, zonder communicatie worden mensen ‘zot’. Daarom hebben wij dit nodig. Daarom vinden we het belangrijk dat dit platform er is. Beetje bij beetje bouwen we er verder aan. Daarom is het dus WEL zinvol. Ik hoop dat meer en meer gevangenen hetzelfde beleven. En al schrijven ze enkel voor zichzelf, in een dagboek, maken ze mooie muurtekeningen op hun celmuren, of uiten ze zich op een andere creatieve manier. Het blijven creatief zijn, denken, zich manifesteren, is enorm belangrijk in de gevangenis. Niemand kan ons onze creativiteit afnemen. Het is een weerspiegeling van je ziel, van ons mens zijn. Ik dank oprecht die enkelingen die met echte aandacht ons volgen en hoop dat er meer en meer mensen het belang van Port to Hell-O onderschrijven.

Laat iets van je horen! Bezorg ons een reactie, een briefje, een kaartje, een tekening! Dat kan op Port-to-Hell-O, p/a Marnic De Munck, Nieuwe Wandeling 89, 9000 Gent. Wij laten zeker iets terug weten.

De redactie

 

 

A.C.T. staat voor ‘Acceptance and commitment Therapy‘. In ACT richt men zich vooral op zaken die men rechtstreeks kan beïnvloeden in het leven zoals bv. het eigen gedrag. Dit in de plaats van bv. controle te willen krijgen over gebeurtenissen die niet direct te beïnvloeden zijn. Bepaalde zaken in het leven heb je niet in de hand: het verlies van een kind of ouder, een (ongeneeslijke) ziekte, ontslag, milieurampen,… Maar hoe je er op reageert en mee omgaat, dat heb je wél in de hand. Probeer je er het beste van te maken of ga je met gebogen hoofd neerslachtig door je dagen. Is het glas half vol of half leeg voor jou?

In de ‘bak-situatie’ kan men best bekijken als: probeer vooral jezelf in de hand te hebben en bij te sturen in alle situaties die je overkomen. Dit in de plaats van te reageren tegen een systeem dat alleen zijn bestaansrecht heeft omwille van het systeem. Regels voor de regels. Dit systeem en deze regels kan je kennelijk onmogelijk veranderen en elke poging om dat te doen, frustreert alleen maar. Het koste dertig jaar om de Berlijnse Muur af te breken… Het zal nog decennia duren vooraleer de tanker Justitie van koers gewijzigd is en detentie op de juiste vaarroute zit…

Jezelf tarten heeft geen zin… Maar moet je dan alles zomaar negeren en laten gebeuren? Neen! Je kan veel opnemen, proberen je mening te verkondigen (bv. via deze blog of andere platforms) maar stel je verwachtingen niet te hoog.

De filosofie van ACT is dat het vechten tegen onmenselijke zaken uiteindelijk ten koste gaat van een waardevol leven. Mindfullness is dé oplossing.

Henri Heimans heeft in Gent de Prijs voor Mensenrechten 2015 in ontvangst mogen nemen. Hij krijgt de onderscheiding “omwille van zijn niet aflatende strijd voor de rechten van geïnterneerden, zowel tijdens zijn carrière in de magistratuur als tijdens zijn pensioen”.

“Om te komen tot een modernisering van justitie, zijn wij de mening toegedaan dat de menselijke factor essentieel is”, zegt voorzitter Jos Vander Velpen van de Liga voor Mensenrechten. “Niet alleen de technische, maar ook de menselijke kwaliteiten van de magistraat zijn essentieel en voor ons is Henri Heimans daarin een absoluut toonbeeld. Hij heeft decennialang als voorzitter van de (Gentse) kamer van inbeschuldigingstelling, als onderzoeksrechter of als voorzitter van de Commissie ter Bescherming van de Maatschappij getoond dat hij een absoluut respect heeft voor zowel slachtoffer als verdachte.”

Je leest hier meer over de prijs.