In deze korte tekst laten we jezelf aan het werk. Wij publiceren de

gedachtegang van een moeder, die soms moeilijke momenten mee-

maakt. Ja, diepe zucht, ja, waarom zit ze hier.. wel ja.. antwoord

me !

Omdat er iets is misgelopen. Maar is dit onze menselijke manier

van straffen ? Doen wij dit elkaar verder aan ? Of gaan we zorgend

met elkaar om, ook met mensen die minder geluk ervaren. Ik laat

je zelf oordelen, uit het leven gegrepen….

Doelloos… zweefde ze rond in haar gedachten, de hersenspinsels

gingen alle kanten uit, zonder echt over iets na te denken, al wist

ze duidelijk wat ze wilde, ze bleef ter plaatse trappelen.

Niemand die naar haar luisterde, niemand die haar wilde helpen

ze voelde zich zo alleen en verlaten..sinds ze naar de andere kant

van het land verhuisde, nam de eenzaamheid weer toe, vooral om-

dat ze haar kinderen niet meer zag.

Haar partner, beste vriend en papa van de kinderen, liet haar in de

steek, nadat ze verhuisde.

Wat moest ze nu.. zo graag wilde ze opgeven..waarom moest ze

nog vechten ? Haar kinderen waren nog haar enige doel om te vech-

ten… om te blijven ademen. Wat zou ze graag haar laatste adem

uitblazen, gewoon nooit meer wakker worden. Waarom moest er zo

veel tijd over gaan ? Alles heeft ze gedaan, om zo goed mogelijk

verder te leven, maar de leugens en pesterijen werden haar gewoon

teveel. ‘ Niet meer als een nummer zijnde…’

En ja, ze zien dat ze het moeilijk heeft.. maar denk niet dat ze vragen

“Hoe gaat het met je ?” ” Hoe voel je je ? Wat scheelt er ?”.

Neen, ze duwen je gewoon zo snel mogelijk in de cel, met geel ge-

schilderde muren en plafonds, zo snel mogelijk de deur toe.

Ze maakten haar het leven zo zuur, sinds ze haar terug hadden ge-

bracht. Veel kleine dingen deden de hoop verdwijnen. Wanhopend,

wat moest ze nu ? Ze heeft geen angst om te sterven, alleen maar

angst om te blijven leven, angst om s’ morgens weer die stem te

horen schalmen :  ‘ tijd om op te staan’.

Is er tijd om op te staan ? Liever blijven slapen om nooit meer te

moeten ontwaken. Haar kindjes kunnen vastnemen.. nog één keer,

al is het om afscheid te nemen. Nog één keer, daarna hoeft het niet

meer.

Van iemand die het moe is.

Is het toevallig of niet ? Deel 14 van onze reeks ! En veertien staat

ook voor een jonge puber, de leeftijd van mijn dochter. Maar de toe-

valligheid, met onze blonde stoot ? Wel ik zou durven zeggen, maar

ik durf veel zeggen, onze blonde stoot heeft maar de leeftijd van 14.

Weliswaar is ze in het echt volwassen, maar alleen in leeftijd. In

reageren is ze inderdaad nog aan het puberen. Recentelijk   ver-

klaarde ze me nog haar… neen, niet liefde, maar het lag er heel dicht

tegen. Ik werd als haar beste vriend verklaard.

Echter, ik veronderstel dat het om te lachen was. In ieder geval,

haar collega die het me vertelde, heeft hiermee hartelijk gelachen.

Wat wil dit betekenen ? Mijn verhalen ( blog ) gaan viraal binnen de

muren. Er wordt over geroddeld. Alleen, spijtig dat de pubers niet vol-

wassen worden. Roddel gerust, dat is gezond, maar pas je ook ten

goede aan. Wordt een volwassen mens, die normaal doet.

En, normaal is vooral vriendelijkheid en respect. En ja, ook hier in

den bak. Ik ben dat beu, abnormaal te worden bekeken , en zeker

abnormaal te worden behandeld.

Lach naar mij.

GEHEIMZINNIG VIRUS IN DE NIEUWE WANDELING IN  GENT.

Personeel in paniek.

Al een week lang zijn er geruchten, er werd gefluisterd, en de gol-

ven werden steeds hoger. Maar niemand wist de klepel hangen…

geen woord van communicatie, alleen roddels, en vooral paniek.

En dit vooral onder het personeel.  Ebola, mazelen, TBC, de ergste

ziektes werden aangehaald. Men sprak van een lock-down. Alles

zou dichtgaan, muiterij op de boot zouden ze in de middeleeuwen

geschreeuwd hebben.

Veel personeel bleef thuis, door ziekte, door angst, kortweg, de

spanning steeg ten top voor de overblijvenden en voor de gedeti-

neerden.

Tot er vandaag, dinsdagnamiddag 27.06. een verlossend bericht

kwam aan alle gedetineerden, zeggende dat er iets gaande was,

en dat er uit preventie, een aantal maatregelen volgden, onder

meer de afschaffing van het werken in de ateliers, en het bezoek.

Twee punten die heel gevoelig liggen. Maar begrijpelijk, nu men

niet weet hoe erg de situatie is.

Wel erg is, dat men niet eerder reageerde met radicalere maat-

regelen t.o.v. de zieken zelf. Hen afzonderen in een veilige inrich-

ting, vanaf moment nul, zou echt wel passend geweest zijn. Nu

zijn allerlei contacten mogelijk geweest via personeel, dat begrij-

pelijk in paniek is, en al helemaal niet opgeleid voor dergelijke

situaties. Alle grote ziekenhuizen beschikken over ‘ besmetvrije

afdelingen’.

Wat wel positief is, we krijgen meer uren wandeling per dag.

Proficiat, open lucht, beweging, verse vitaminen D en zuurstof,

uitstekend voor ‘alles’. Nu kan het plots… wat anders niet kan.

We zijn allemaal erg geschrokken, toen we plots al die witte

maskertjes zagen deze middag. Zou men dan toch niet beter

de zieken in gespecialiseerde instellingen onderbrengen ? Als

het dan inderdaad om ons aller gezondheid gaat.

We vervolgen zeker.

Het is een in-triest verhaal, maar ook een lang verhaal. Ik wou het

eerst niet brengen, omdat het ongelooflijk en schrijnend is.. maar

ik doe het dan toch, gewoon omdat dit niet meer menselijk is ! Ik

heb bijvoorbeeld al veel gehoord, en gezien in den bak, maar dit

is erover. Dit bewijst het totaal respectloos omgaan met ouderen.

Ik schets het heel kort, op gevaar af onvolledig te zijn.

Iedere gevangene die binnenkomt, wordt de vraag gesteld, of hij

wil werken. Bij mijn vraag, wat soort voor werk, gaf ik als antwoord

dat technische vaardigheid en intreprise – werk niet echt voor mij

was weggelegd. Ik werd gecatalogeerd onder ‘ wenst niet te werken’

Wel beloofde men, van de directie uit, om ‘iets te zoeken’ dat meer

binnen mijn mogelijkheden lag. Toen ik na maanden niets vernam,

stuurde ik een nota naar de directie, en kreeg ik een onderhoud.

Hierbij bevestigde ik, wel te willen werken, eender wat, maar bij

voorkeur iets aangepast aan mijn capaciteiten. Men maakte ervan

in de computer ‘ mijnheer wenst te werken, maar niet beneden zijn

status’.

Na anderhalf jaar wachten, en verschillende aanvragen bij  de di-

rectie, zonder enige reactie , kwam er geen werk. Ik vroeg meer

inlichtingen bij de JWW, mijn verantwoordelijke, en deze ontdekte

de status vermelding. Natuurlijk klopte dit niet met de waarheid..

Dit werd verwijderd. En , ja hoor, ik kreeg kort nadien werk.

Slavenwerk, per stuk, rechtstaand vijzen indraaien, men betaalde

voor heel hard werken 1,5 euro per uur.

Weet je, via de vakbond mogen cipiers op 58 jaar op pensioen,

wegens ‘zwaar beroep’. Ik ben 67, mijn rug is kapot, mijn armen en

handen zijn verstijfd. Mijn onderbenen en voeten zijn dubbeldik, ik

slik acht extra pillen en ontstekingsremmers tegen de pijn.

Maar opgeven, dat niet hoor ! Ik haal zelfs een rendement van

20 % beter dan het gemiddelde. Maar dan denk ik even na, en zie

ik jonge gasten (30-ers) die administratief werk doen, tuinieren,

zelfs poetsen, allemaal haalbare dingen voor mij en mijn fysiek.

Maar neen ! Ik moet slaven en voelen wat het wil zeggen : wer-

ken beneden uw status !

Shame on you.

Ja, misschien een beetje oneerbiedig, de naam coke dealer, want

bij hem kan je alles krijgen. Echter, alleen goede producten. De prijs

is navenant, maar kwaliteit is gegarandeerd. En dat maakt het, net

als bij alles trouwens, juist zo interessant. Er is geld voor kwaliteit,

en bepaalde milieu’s willen niet bedrogen worden. Want bedrag is

schering en inslag in de handel van drugs. Ook daar schuilen grote

gevaren.

Ik probeerde wat gesprekken met hem te voeren, om in dat hoofd

te kunnen kijken. Maar dit leek eenvoudiger dan het is. Babbelen

wel, over van alles en nog. Over de mooiste mensen. De snelste

wagens.  De chique huizen.  Kortom , het leven zoals het voor de

meesten zou moeten zijn. En ja, waar de meesten alles voor over

hebben om het te bereiken, wat dit ook moge zijn.

Een feestje bouwen, de wereld van het net hangt er vol van. Festi-

vals, party’s, after-party’s, sex, drugs and rock and roll… Wat moet

leven meer zijn ? Maar, hoe breng je iemand nog tot de realiteit,

indien alles rondom hem er zo verweven mee is ? En toen dacht ik

aan een lichtpuntje, hij deed mee aan de ramadan, dus gelovig.

Daar vroeg ik wat meer uitleg over. Ja, van thuis uit zei hij. Ik dacht

aan mijn jeugd, 50 jaar geleden, ook bij ons was het van thuis uit.

Kijk hoe we nu zijn, dus ja, er is hoop. Het is tijd om wat dieper te

boren. De ware mens achter de dealer.

Kunnen we hem een naam geven ? Neen, ze zijn met zovelen. Ons

model is een 25-jarige jonge allochtone Marokkaan uit de Brugse

poort, het drugshol zoals ze het in Gent wel eens noemen. Heb ik

nu aan stigmatisering gedaan ? Neen, helemaal niet. Ik vertel feiten.

Feiten, over hoe hypocriet onze maatschappij in elkaar zit. Hij ziet

er knap uit, een vlotte babbelaar, een humorist met een six-pack.

Typisch voor een vertegenwoordiger/verkoper, zou ik hem noemen.

Maar omwille van weinig studies, en kans op werk, een gewillig

slachtoffer in een systeem dat illegaal is in ons land. Drugs dealen.

Sint Martens Latem is één van zijn trekpleisters. Iedereen ( ttz. bij-

na iedereen ) gebruikt er coke. En als je wat sympathiek en jong

bent, heb je toegang tot vele deuren. Mensen uit de zakenwereld,

uit de magistratuur, grote gekende chirurgen, jan met de pet, die

ook eens wil feesten… maar in Latem doet hij die pet af.

De bakker, de haarkapper, de modiste, de chiropractor, en ja,

je kan zo doorgaan. Mensen die meestal een heel stressvol leven

hebben. En champagne, bier, wiet, coke, het zijn allemaal gemak-

kelijke middelen om het leven zogezegd aanvaardbaarder te maken.

Spijtig dat onze overheid dit probleem maar zo traag aanpakt, en

dan nog verkeerd. Bestraffend dan nog. Wijzen met  het vingertje.

In den bak met die stouteriken . Maar dit lost voor niemand iets op.

De wereld draait door.

Dit vraagt een grondige totale aanpak.

Je zit in de bak. Maar op een dag kom je er uit. En dan hebben de

meesten een werk nodig, en een dak boven hun hoofd. Geen een-

voudige opdrachten om dit te realiseren tijdens je gevangenschap.

Maar justitie helpt je daarin een stukje op weg, door je UV’s ( uit-

gaansvergunningen) te geven. Momenten waarop je de gevange-

nis mag verlaten om je afspraken in te vullen.

Op zichzelf, een zeer goed idee, alleen is het administratief niet al-

tijd zo eenvoudig deze UV’s voor mekaar te krijgen. Nu, eerlijkheids-

Hij is de zoon van, twee zandkorrels, uit de onmetelijk grote woestijn

in Algerije. Zoon van Mustapha, Mohammed, noem maar op.. maar

voor mij is hij Musti. Musti de zandkorrel, omdat hij me zoveel aan

de zon doet denken. De lachende zon, die ons allemaal goed doet.

Wel, Musti is ook zo, als je hem ziet, moet je altijd lachen, de eeuwi-

ge positieveling. En hij is door dezelfde zon ook wat aangebrand, je

weet wel, te bruin om van vakantie te komen, het zal dan maar in

zijn natuur zitten.

Ja, Musti is n’een bruinen. Een Maghrebijn, maar n’een echten. Een

originele. Musti waait mee met de wind in de duinen, en laat de an-

dere zandkorrels ook hun ding doen. Psychologen zouden hem om-

schrijven al zeer sociaal. En dat is hij ook. Minstens zo is te zien en

ervaren op het eerste zicht. Ik kan er door die zon – vertekening in

zijn huid, ook geen leeftijd opplakken. Oud is hij niet, maar zijn huid

is taai. Ja, de zon hé. Het strelen van de zandkorrels in de woestijn,

de kerven van de wind, de striemen van het leven.

Ik heb met Musti een interview moment afgesproken. Hij wil iets

kwijt. Wil jij ook lezen in zijn gedachten ? Wil je weten welke nachte-

lijke vossen er rondspoken in zijn brein ? Wil je zijn verhaal kennen ?

Volg ons verder, en weldra kijken we samen binnen in het hoofd van

een sociale zandkorrel.

Musti, we zijn nieuwsgierig.

Hij is geboren in één van de nieuwe landen van het oude Yoego-

slavië. Bosnië, Croatië, ik kan ze maar niet uit elkaar houden.

Parels van mini-staatjes aan de Adriatische zee. Rechtover Italië,

maar helemaal achterop t.o.v. dit moderne land.
Dat heeft ook zo zijn resultaat in cultuurverschillen. Hier is de man

nog ( denkt hij ) baas in het gezin, met alle bijhorende houdingen.

Hij moet 50 jaar zijn, vrachtwagenchauffeur van beroep, vader van

meerdere kinderen. Maar explosief van karakter. Heeft enkele ja-

ren geleden een zwaar verkeersongeval gehad, en zou als gevolg

hiervan veel spanningen ( prikkelingen ) hebben overgehouden in

zijn kopje.

Hij schaakt met mij, en ooit was hij jeugdkampioen in zijn land, wat

er dan wel op wijst op een goede intelligentie. En ondanks zit hij

hier wegens gewelddelicten, familiaal dan nog. Zijn vrouw en kin-

deren aftroeven, als ze niet doen wat ze moeten. Dit kan natuurlijk

niet. Maar hoe los je dit op ? Ja, inderdaad, deze man heeft zorg

en begeleiding nodig, niet wat hier gaande is. Opsluiten en daar-

mee basta.

Eén van dezer dagen, heeft hij zijn vrouw, tijdens het bezoek, op-

nieuw een klap toegebracht, wegens spanningen. Sindsdien was

hij enorm depressief, nerveus, en heeft hij ook op zijn werk wat

heibel gezocht. Met als resultaat.. werk kwijt.

Nu zie ik hem, en hij is woedend. Hij gaat van het derde verdiep

springen. Niemand wil hem begrijpen. Natuurlijk wil niemand be-

grijpen dat je je vuisten gebruikt. Maar dat moeten we niet begrij-

pen, dat moeten we oplossen met zorg.

Wat helpt het hem nog meer te frustreren ?

Keur ik zijn gedrag goed ? Neen ! Keur ik onze handelswijzen

goed, straffen met opsluiting zonder zorg, neen ! Ik probeerde gis-

teren, als oud-orthopedie-assistent, een gaatje te boren in zijn

schedel, om wat te luchten, om de stoom af te laten bij een zwaar

gefrustreerd man. Maar ik weet niet of het geholpen heeft. Zoiets

gaat niet in één, twee, drie. Ik zag gisterenavond het nieuws, en

de witte woede was terug op straat. Al veertig jaar lang klagen

mensen uit de zorgsector over een tekort aan mensen. Minister

Peeters beloofde, als de zoveelste in rij, een oplossing.

Arme regering, die wel geld heeft voor wapens, maar niet voor

zorg. Zorg voor ons allemaal, de ouderen, de zieken, de gehan-

dicapten, de gedetineerden, de werklozen, en ga zo maar door.

Vergeet niet, ooit geraak je ook in één van deze situaties.

Dit is het laatste technische gedeelte. Kan iedereen in een ander

zijn hoofd kijken, of laten kijken in zijn eigen hoofd ? Voor mij beiden.

Maar er zijn een aantal voorwaarden.
Voor het eerste ‘ kan ieder in een ander zijn hoofd kijken’. Wel ja, op

één voorwaarde, met name dat diegene die ‘ in zijn hoofd laat kij-

ken’, een verhaal brengt, op eender welke wijze : tekst, poëzie, lied,

verhaal… maar het moet authentiek zijn. Verbeelding geeft ons geen

ware inkijk, en vallen onder de categorie dromen, gissingen, denken.

En dan komen we in de tweede zone ‘ kan iedereen in zijn hoofd

laten kijken’ ? Ik durf te zeggen : ja. Kunnen zeker, willen is nog iets

anders. Met kunnen bedoel ik, hoe weinig poëtisch  we ook zijn, hoe

weinig schrijverstalent.. ergens hebben we wel iets om ‘ ons relaas ‘

te brengen.

Sommigen doen het door hun tuin mooi te maken, door een schets

te maken, door hun verhaal te vertellen tegen een geliefde in privé

sfeer, maar allen doen we wel iets om ‘het ‘ te brengen. Soms zie ik

hier zelfs een lijf-aan-lijf gevecht. Wel ook daar zit een verhaal ach-

ter. En het is heel belangrijk dat we het brengen.

Dus ja, iedereen kan het, en in het hoofd van een ander kijken, en er

zelf laten inkijken. Alleen de wijzen waarop zijn erg verschillend.