Het verhaal van de wandelgangen !  Maar in den bak zijn de wandelgangen eindeloos !

Communicatie, volgens alle psychologen de basis van reintegratie voor elke gedetineerde. Daar bestaat geen discussie meer over. Telefoon is een van deze elementen, maar laat het in de bak nu juist het zwakste zijn. Meestal wordt nog een systeem toegepast,uit de jaren 70. Heel centraal, moeilijk bereikbaar en peperduur. Maar de minister beloofde aan de vakbond (begin vorig jaar) en dit naar aanleiding van de langdurige staking, beterschap. Er zouden dringend moderne systemen op cel komen, aan marktprijzen. De doelstelling van de overeenkomst met de vakbond, was de vele bewegingen  dat telefoneren met zich meebrengt, nu, te gaan beperkingen, wat de arbeidsdruk ten goede kwam.

Vorig jaar werden in allerijl, bij ons kabels getrokken in alle richtlijnen… hij kwam.. wie de sint, neen de telefoon op cel. De technische dienst stond onder druk, alles diende klaar te zijn, voor na de zomer… alleen werd er niet verteld welke zomer. We schrijven nu 23 juli 18, de zomer is opnieuw langs de Gentse feesten geschoven.. Of andermaal, het verhaal van nu of nooit.. het verhaal van de nieuwe wandeling gangen. Nu voor ons lijkt zelfs het ongewone, gewoon. Zelfs Godot laat hier nog altijd op zich wachten

Samsung, Apple (I-Phone) ze maken ze in snelle evolutie, telkenmale een verbeterde versie.

Ooit waren het uitsluitend sleuteldraaiers, die zelfs als het nodig was, hardhandig de orde handgaafden…in de film wordt gezegd tot bloedens toe. Maar hoe afgesloten ook het wereldje van binnen de muren, publiek en academici slikten dit niet langer…

Er kwamen cipiers 2.0. Deze kregen een duidelijk profiel/statuut, wat hun taak betrof. De cipier werd penitentiair ambtenaar. Maar geen titel zonder inhoud. Ambtenaar staat ook dikwijls voor formeel. Goed de regels kennen, en vooral ook strikt toepassen. Alles werd in een strikt keurslijf gestoken, de cipier draaide niet langer alleen de sleutels om, maar besliste ook niet meer om de orde te herstellen. Directie en politie, wanneer nodig, namen alles in handen. Deze 2.0 versie zorgde er ook voor dat de afstand tussen cipier en gedetineerde groter werd. Wat voordelen had, maar ook vele nadelen, bvb op het vlak van bejegening. Iets totaal tegengesteld aan wat de psychologen en criminologen uit de jaren 80/90 voor ogen hadden. Het regime, net als de ganse maatschappij, verharde, wat ook sterke invloed had op de klanten.

Vandaag staan we aan de vooravond van de voorstelling van de cipier 3.0. In de praktijk bestaat, de man of vrouw al. Hij/zij is handig, zeer flexibel, administratief onderlegd, bezit veel empathie en weet die via bejegening om te zetten in een dagdagelijkse taak die veel te veel gevraagd is voor één man/vrouw. En daar draaien vele discussies om met de vakbond. WIE WORDT DE CIPIER 3.0

Mijns inziens is er maar één oplossing. Splits de job in twee eenheden. Enerzijds de pure sleuteldragers, waarvan de taak bepekt, maar strikt omlijnd is, en dit onder andere door een verstandiger aanpak van het veiligheidsprotocol (waarom geen GPS systeem van opvolging, ook intern) En schep een tweede categorie ‘personeel’ onder de noemer ‘zorgend/opvoedkundig’, dat al zijn inspanningen doet, door te werken op één van de doelstellingen van straffen. Met name, reïntegratie in zijn breedste vorm.

Mr. de minister er zijn nog vele klippen te omzeilen, maar alles begint met een goed plan, en de vraag is alleen, heeft u überhaupt wel een plan ?

 

Weinige van onze verhalen zijn fictie. Af en toe kruipen we even weg ‘in het hoofd van’, en proberen we fictie en realiteit te mengen. Maar de meeste van onze verhalen, vinden spijtig genoeg, hun oorsprong terug in de harde realiteit.

Ik had het geluk ooit wat opleiding te volgen als paramedicus. Eén van de stellingen die men me bijleerde was naast het curatieve (het genezen van de kwaal, door tussenkomst van medicatie,chirurgie etc…) steeds pogen preventief te werken, door de oorzaken van de ziekte weg te werken. Allereerst ga je direct helen, maar in vele gevallen, om echt resultaat te hebben,op definitieve genezing, of langdurige, is het ook belangrijk de oorzaken aan te pakken. Hiervoor is het heel belangrijk de totale mens te benaderen, men spreekt dan van de psycho-somathiek. Maar daar heeft men binnen de muren, geen kaas van gegeten. Ik kan u een bijzonder verhaal aanhalen van iemand die enorm te lijden heeft van stress, door het systeem van gevangenschap (geen rust/allerlei diffuus maar continu lawaai etc…) De persoon in kwestie ontwikkelde hoge bloeddrukken, en telkens wordt er als oplossing gegeven, meer drugs (medicatie),en dit terwijl proefondervindelijk bewezen is, dat het wegnemen van de stress de enige oplossing is. Er bestaan hiervoor, binnen het wettelijk kader,  mogelijkheden tot oplossingen, maar niemand durft zijn verantwoordelijkheid te nemen.

Vraag is, waar breekt het vat ?, en ik  heb het niet over een biervat, maar een bloedvat !  DRUGS in den bak, ik dacht dat het verboden was .

Het lijkt zeer hautain !, enerzijds te zeggen, ik ben een moraalridder, en anderzijds het woord ‘haat’ te gebruiken.  Maar graag een woordje uitleg.

In sociale omgang (de maatschappij) zijn er twee basisprincipes…Jou vrijheid gaat zover tot waar ze die van een ander beperkt. En alle handelingen die je doet, mogen geen schade veroorzaken bij anderen.  In dat principe heb ik het zeer moeilijk, en dit met mensen die van alles wegsmijten rondom hen, en dit vooral in de open ruimte (afval allerlei, sigarettenpeuken en dergelijke meer) Ik heb het ook zeer moeilijk met met hen die te pas en te onpas, lawaai maken, druk doen, door te roepen, gewoon altijd en overal lawaaierig en druk zijn.  Dit stoort me dermate in mijn normaal functioneren, dat ik er ziek van kom… Ja waarlijk  ik krijg er stress van .

Binnen de muren is dit een niet-gezien probleem, sterk geconcentreerd, maar overal aanwezig !! Soms heb ik zo dat gevoel, maar wat hebben jullie dan op school geleerd ? Want iedereen die hier zit is minstens 18-jaar,dus volwassen. Maar tussen onze tralies is het een lawaaierige bedoening, en één die altijd plaatsgrijpt. Ook hier is een belangrijke taak weggelegd voor de directie, maar die geven afwezig op eender welk moment. Niets opvoedkundig, alles in functie, laat ze maar henzelf zijn, zodat ze kalm blijven. Maar waar en wanneer mag ik mezelf zijn ?

 

Je kan het op zovele manieren bekijken. Door allerlei praktische omstandigheden gaan gedetineerden zich heel snel, mensonwaardig voelen. Het afnemen van alle vrijheden is er oorzaak van dat er een heel sterke mensontwaarding ontstaat, waardoor het individu heel snel elke richting verliest. Men voelt zich totaal waardeloos voor de buitenwereld (familie, werk,maatschappij, vrienden) Maar ook t o v zichzelf. Het in niets kunnen werken aan zelfbeschikking, werkt dermate frustrerend en destructief, dat velen hierdoor het totale realiteitsgevoel verliezen.

Het zou voor elke psycholoog binnen het penitentiair beleid  duidelijk dienen te zijn, dat dit een heel zwak punt is, voor een beschaafde maatschappij, en dat hier prioritair wordt aan gewerkt.

Niets is minder waar ! Schuchtere pogingen, spelen zich af in de geest van brood en spelen. Hou hen zoet, zo lang ze afgeleid zijn, en daardoor de stress ietwat mindert. Op geen enkel moment wordt er ook maar aan gedacht de zelfredzaamheid te bewerkstelligen.

Integendeel, de zeldzame pogingen die er zijn, worden dikwijls gefnuikt door allerlei, gepaste en ongepaste vakbondsacties, waardoor deze pogingen het eerst worden afgeschaft.

Mr. De minister van justitie, u samen met uw administratie, u heeft geen visie, behalve ons allemaal veilig opsluiten, ten koste van wat ook, en dit terwijl één van de belangrijkste waarden, ethisch minstens, van een zichzelf, beschaafde maatschappij noemende, het principe is van ‘breng geen schade toe aan iemand anders’. Ieder humanist predikt dit. Gelovigen doen daar nog een schepje bovenop. Binnen de muren worden we hier niets van gewaar.. ZIJN WE DAN NOG WEL IEMAND ?  Sam Harris, groot modern Amerikaans filosoof, schreef het als volgt, hij die schade toebrengt aan anderen, heeft daartoe geen enkel recht, ook niet als overheid.

Doe eens normaal jong ! Dat is de reactie die je voor 90% krijgt als je durft te beweren dat gedetineerden verwend worden op materieel vlak… binnen de muren slaan ze je er een blauw oog voor !

Rechters sturen 11 gevangenen naar huis omdat ze niet kunnen douchen of wandelen, door de staking !  OH HOE ERG ! Nooit gehoord van u te wassen aan de lavabo ? Toen ik in 50 geboren werd, waren er geen douches. Nooit gehoord van turnoefeningen op cel, en de ramen open zetten. Neen ze liggen liever lui in bed, met de gordijnen toe. ZO IS HET ECHTE LEVEN IN DE BAK !!!

Een pampercultuur. Ja de vakbonden gaan die cultuur van luiheid dan nog bewieroken. ‘Mensonwaardig’ noemen ze dit. Neen mensen het draait niet om meer (1001 mogelijkheden)kantine producten, om meer verwennerij ! Dat hebben ze echt niet nodig ! En juist dit speelt de media uit in haar berichtgeving.. Oh die sukkelaars!! Welnu zo zal er nooit een mentaliteitsverandering komen bij de bevolking. De mensen gunnen hen geen verwennerij, ‘GEEN HOTEL’, en ik ook niet, minstens niet op materieel vlak. Niet meer snoep, maar bejegening, warmte, correcte en strikte behandeling, is de oplossing. Harde training, een positieve flow aankweken, warmte geven, klaar staan om hen dag en nacht mentaal op te vangen. Hun mens-ontwaarding tegengaan, hun zelfbeschikkingsrecht maximaal organiseren. Dat allemaal zijn de echte pijnpunten. Daarmee kan je bij de publieke opinie scoren. Want deze problemen oplossen (aanpakken) draagt er zorg voor dat je herval, radicalisatie, slechter worden (groot bandiet worden) veel gaat minderen. En dat wil de bevolking wel… dat een van de doelen, die nu niet gerealiseerd wordt, wel degelijk beter resultaat geeft.  Straffen moet minstens heropvoeden, en herstellen.. Dan pas zal Jan modaal meer geld willen investeren in een goed detentiebeleid.

Gaan we terug naar de tijd van de Romeinse krijgers, waarop zo vele gedetineerden fier zijn. Neen maar we moeten wel terug naar een verantwoorde manier van zorgaanpak, en dat doen we nu helemaal niet.

De discussie van de stakingen is niet de discussie van een goed detentiebeleid, neen mensen van de vakbond, blijf hier van af. Wij steunen uw staking, omwille van het stakingsrecht, maar blijf ons niet gebruiken, nopens ons leven, om de publieke opinie achter uw kar te spannen.. Dit lukt niet, alvast niet bij mij.

En wat heeft ‘Je suis Charlie’ hier dan mee te maken. Welnu, net als de uitdrukking, Je suis Charlie, wil zeggen, ik sta achter mijn volle vrijheid als creatieveling, en ja dus ik kan en mag dus ook spotten met geloof, durf ik ook te spotten met al mijn collega’s gedetineerden, die zichzelf verheffen tot slachtoffers van bepampering, of gebrek eraan ! Oh wee ! DE DUTSEN !  Het is niet daarom dat het draait ! Het gaat veel dieper, en dat wordt amper beseft !!!