Deel 2. Collega’s spreken.

Een collega schreef me heel recent in een heel lange, maar voor

mij mooie brief : ” Zet de ramen open voor vrijwilligers, die de

gedetineerden een beroep willen aanleren. Zet de deuren open

voor gewone mensen, opdat we onze gewone woordenschat niet

vergeten…onlangs heb ik uren gezocht naar het woord ‘pannen-

likker’, gewoon omdat ik dat hier nooit meer zie. Smartmails, en

snap-chats zijn ook zo van die woorden, waarvan ik zelfs niet

weet wat het in praktijk wil betekenen. Hier is zoveel tijd, die niet

gebruikt wordt. Is dat niet spijtig “.

Ik heb van andere gedetineerden, andere, maar gelijklopende

klachten gekregen. Teveel om hier allemaal aan te halen. En na-

tuurlijk is er werk voor een aantal gedetineerden. Maar dat is

tijdverdrijf om hen kalm te houden. Er zou zoveel meer en posi-

tiefs kunnen gebeuren. En hoe erg het ook is, de laatste bespa-

ringsronde, hier in Gent in voege sinds november 2016, heeft

alleen maar als gevolgd dat er nog minder plaats is voor social

vrijwilligers werk.

Ik zeg niet dat er niets gebeurd, maar het is zo weinig in verhou-

ding met de tijd die voorradig is. En die dan meestal wordt in-

gevuld door televisie-hangen.