Cijfers, cijfers en nogmaals cijfers!

Inderdaad, we zijn verheugd vanaf heden ook bijdragen te mogen ontvangen van Meester Marc. In zijn eerste bijdrage worden heel wat cijfers aangehaald maar deze cijfers bewijzen juist een harde realiteit. Meester Marc is ook bereid te helpen bij alle juridische probleempjes van gedetineerden. Heb je vragen ? Stuur ons een briefje, we doen ons uiterste best om jullie van dienst te zijn.

Veel cijfergenot.

Bijdrage van Meester Marc

Op 1 maart 2005 zaten er in de Belgische gevangenissen 9375 personen opgesloten, terwijl er slechts plaats was voor 8133 gedetineerden. Dit kwam overeen met 90 gedetineerden per 100 000 inwoners. Hiermee zat België, in vergelijking met de Europese landen, in de middenmoot. Op 16 februari 2015 verbleven er 11 501 gedetineerden in de gevangenis. Dit zijn circa 100 gedetineerden per 100 000 inwoners. Daarnaast zij er ongeveer 300 personen onder elektronisch toezicht. Per 100 000 inwoners zijn er dus in België 140 gedetineerden. Hiermee scoort ons land bij de top in Europa.

Deze stijging is deels te verklaren door een verrechtsing van de samenleving, deels door het verminderen van de sociale controle komende uit de oeroude dorpsgemeenschap en familie, deels door de algehele globaliseringtendens.

Door de huidige vluchtelingencrisis dreigt op korte termijn dit aantal nog te stijgen. Niet omdat dit criminelen zijn doch louter doordat in deze groep nieuw aangekomene armoede heerst.

In het programma “De afspraak”, dinsdag 1/9/2015 op Canvas, verklaarde de voorzitter van de rechtbank van Eerste Aanleg te Gent tot tweemaal toe dat de rechterlijke macht niet meer in staat is om kwaliteitsvolle justitie af te leveren en een lopende bandwerk (moeten) doen bij het vellen van vonnissen. Deze extreem beangstigende tendens moet beleidsmensen aanzetten tot nadenken, om snel te handelen.

Het justitieplan van minister Geens stelt terecht dat de gevangenisstraf de meest punitieve en sociaal ontregelende straf is, die voor de maatschappij een erg dure en tegelijk weinig efficiënte vorm van bestraffing is. In dit plan blijft de gevangenisstraf de aangewezen straf voor de zwaarste inbreuken, nl. voor de misdaden. Voor de andere inbreuken moet ingezet worden op alternatieven.

De Federale regeringsverklaring van 14 juli 2003, stelde quasi dezelfde alternatieve straffen voor als deze voorzien in het justitieplan.

Zal het ditmaal om meer dan goed bedoelde ideeën en voorstellen gaan of zal de besparingsverplichting de lont aan de verandering steken?

In 2013 werden 50 849 correctionele vonnissen geveld en 261 762 vonnissen door de politierechtbanken. Daarnaast zijn er enkele honderdduizend minnelijke schikkingen.

Dit zijn hallucinante cijfers. Door de almaar stijgende penaliseringstendens zullen de problemen er niet op verminderen. Cijfers om over na te denken.

Hoog tijd om onze maatschappij te decriminaliseren!

We kunnen er niet meer naast kijken. Het wordt ons langs alle kanten door de strot geduwd. Nieuwsberichten, duidingprogramma’s, kranten, sociale media,…. Ze staan er barstensvol van. “Het is een schande wat er gebeurt met de (politieke) vluchtelingen.” Inderdaad, dat klopt, het is mensonwaardig. Waarom wil ik er dan over praten? Wat kunnen we nog positief toevoegen aan de discussie?

Op gevaar af van door te gaan als asociaal, wil ik heel even de schijnwerpers veranderen van richting en richten op een andere categorie van Belgen: daklozen (ca. 25 000), gedetineerden (ca. 15 000), de mindervaliden, ouderen en zieken. Polariseren, zouden sommigen dit noemen maar we stellen ons toch vragen wanneer een regering plots allerlei centen kan vinden om tienduizenden mensen te onderhouden, maar niet het geld heeft om mensen te geven waar ze volgens de Belgische wetten recht op hebben. Als een burger de wetten overtreedt wordt hij bestraft ( hoe klein ook de overtreding) maar een politiek establishment dat de wetten niet naleeft, gaat vrijuit.

Heel veel hangt ook af van de wijze waarop alles in beeld wordt gebracht. Het meisje dat in Boedapest bijna de trein niet opkon terwijl haar papa verwoede pogingen doet om haar de trein in te trekken, het jongetje dat levenloos aanspoelt aan de kust van de Middellandse Zee,… De media speelt enorm op de emoties.

Wat als de media aandacht zou geven aan mindervaliden die door het systeem te weinig middelen krijgen voor een goede zorg. Hetzelfde geldt voor ouderen, daklozen, gedetineerden,… Ook deze situaties zouden zeer emotioneel in beeld kunnen gebracht worden. Misschien zal men dan de massa gedetineerden en daklozen anders bekijken. Helaas zijn deze wantoestanden niet “hot” genoeg om media-aandacht te krijgen.

Heb jij voorstellen, ideeën, commentaar? Schrijf ons gerust!

We hebben er allemaal wel ergens mee te maken, illusies, dromen, wishful thinking,… Drie woorden die ons allemaal wel ergens raken en bezig houden. Het is moeilijk exact te omschrijven omdat we het elk op onze eigen manier beleven, afhankelijk van onze psychologische basis.

Hoe sterker we in onze schoenen staan, hoe minder belangrijk illusies voor ons zijn maar helemaal zonder kunnen we niet. We geloven allemaal graag in een betere wereld voor onszelf, familie, de wereld rondom ons. We maken ons vooral een illusie van die betere wereld want als het er echt op aan komt, kijken we meestal de andere kant uit.

We zijn tevreden met een betere wereld in onze dromen. Ook de politiek schotelt ons illusie voor, zelfs de ganse maatschappij.

Als je nu de politiek van de vluchtelingen bekijkt in Calais, Hongarije en het Middellandse zeegebied, stel je vast dat media en politiek zich enorm focussen op deze ontoelaatbare excessen en ondertussen worden hier de zware tekortkomingen ( ziekenzorg, gehandicapten, ouderen, armen, gevangenen) dood gezwegen.

Er worden zware illusies opgehangen van hogere taken en doelen terwijl er nog zoveel andere aandachtspunten zijn waar men wel iets kan veranderen. Het is echter geen en/of verhaal maar een en/en verhaal. Ik vermoed dat het één grote illusie zal blijven om daadwerkelijk iets te zien veranderen. Er zijn andere machten en krachten die spelen en die dankbaar gebruik maken van de politiek. Er zijn zeker eminente figuren die dit door hebben ( zie de ex minister van Financiën van Griekenland, Varoufakis). De man is al terug gefloten naar een positie waar zijn invloed veel beperkter is.

We laten u in een latere fase wat meer kennis maken met hem.

Minister Koen Geens wordt zeker een roze bril opgezet wanneer hij in contact komt met het penitentiair beleid. Die man weet echt niet wat er heden ten dage omgaat in zijn penitentiaire instellingen. Toen onze blog, The Port to Hello melding maakte van een aantal echt gebeurde verhalen of ervaringen, schreef zijn administratie hierover ,”halve waarheden en hele leugens, niet van hoog niveau, soms beledigend en geeft een verkeerd beeld van wat er in de gevangenissen gebeurt”.

Op één punt moet ik hen gelijk geven, het zijn maar halve waarheden omdat we de volle waarheid niet durven of mogen schrijven. Die is veel erger, onze artikels zijn meestal nog geschreven met een ” zachte pen” om toch maar niet iedereen een afkeer te doen krijgen. Normale mensen zouden de echte volle waarheid als fantasie beschouwen en ongeloofwaardig. We moeten het ministerie andermaal gelijk geven als het gaat om de “hotelfunctie”, men heeft overal een zware inspanning gedaan om de materiële kant te optimaliseren. Hygiëne, eten en een dak boven je hoofd, dat loopt allemaal en stuk beter dan bij die onschuldige bootvluchtelingen, maar daar stopt het dan ook mee. Als we naar de grijze zone gaan: heropvoeden, respect voor de persoon en zijn kwaliteiten, de zorgopdracht en individuele trajectbegeleiding, dan moet Prof. Minister Geens een onvoldoende geven aan zijn instellingen, zelfs geen tweede zit. We zijn er van overtuigd dat hij gans andere statistieken krijgt, dat er hem een totaal ander beeld wordt voorgehouden van de realiteit.

Ik daag de minister of zijn kabinet uit om eens via een forum of zelfs gewoon schriftelijk in duel te gaan met gedetineerden. Wij zijn kandidaat, niet uit frustratie maar omdat we overtuigd zijn dat het anders en beter kan, met een veel positiever resultaat voor de maatschappij. Eminente proffen, eerbiedwaardige instellingen, zelfs zijn eigen directeurs hebben een betere visie. Zelfs de vrijheid van spreken en schrijven is niet gegarandeerd in detentiehuizen en dit zijn geen “halve waarheden”, ik heb er het bewijs van op papier.

In een ander leven had ik het voordeel een enorm respect te hebben voor de goede bedoelingen van deze eminente prof maar dat hij aub deze valse apostelen ontmaskert en de keuze maakt voor een radicale ommezwaai van het detentiebeleid, koste wat het kost, en om het individu en de maatschappij toekomstgericht beter te dienen.

Dat het kan is reeds bewezen in de Scandinavische landen.

September is de schoolmaand bij uitstek. Bijna ieder van ons heeft iets met school te doen in die periode, hetzij als leerling, ouder, leerkracht of gewoon als weggebruiker, we moeten dan wat voorzichtiger zijn in de centra. Ook de gevangenissen starten volop met cursussen allerlei voor gedetineerden. Onze Guido is één van hen. Het is niet enkel voor hem een stressmoment (na 21 jaar terug op de schoolbanken). Ook zijn zoon wisselt de lagere school voor het middelbaar, een grote stap. Het is niet de vader die de zoon moed inspreekt maar net andersom, of hoe tijden veranderen… Guido wordt loodgieter, tenminste, dat is de bedoeling. Heel wat soorten van lessen, van basiscursussen tot professionele begeleiding staan hem te wachten. Hij is fier te kunnen bewijzen aan zijn vriendin en familie dat hij heel wat meer in zijn mars heeft dan alleen maar bajesklant te zijn. Guido heeft echt de knop omgedraaid en wil met zijn leven iets positief doen. Enerzijds heeft hij veel nagedacht de laatste tijd, hij kreeg ook veel positieve impulsen, ondermeer via geloof, maar het beste wat hem overkomen is en gedreven heeft is de liefde.

De warmte, de geborgenheid, de erkenning en waardering, allemaal zit het vervat in dat ene woord, zo belangrijk is liefde. Guido en zoon, succes met de studies en laat ons iets weten!

De redactie

Toen ik nog in vrijheid was, verbleef ik de laatste twee jaar voor mijn opsluiting wegens een heel zware depressie in een paar psychiatrische instellingen. Ik onderging vlak voor mijn opname nog een “moderne” reeks elektroshocks, ja je weet wel, zoals in de film. Wekelijks werd ik gevolgd door een psychiater en 2x per week door psychologen. Dit leek me echt wel ernstig. Opsluiting in de gevangenis ontnam me deze essentiële zorgen totaal. Na veel aandringen slaagde ik erin om af en toe een psychiater te zien, met een frequentie van ongeveer 1x per 6 weken en dan telkens maar de helft van de nodige tijd. Geen verwijt naar de persoon in kwestie, de opdrachten en de waslijst cliënten was gewoon te groot om dit werk deftig uit te voeren. Mijn nieuwste psychiater, die ik zag na heel lang aandringen, zei me letterlijk: “Luister goed, ik kan niks voor jou doen, alleen pillen geven en ik heb maar 3 minuten”. Ik weet wel dat er veel zwaardere gevallen zijn maar maak je geen illusies, ook hier loopt het meer dan mank. Ook dit zijn halve waarheden (volgens sommigen) maar ze komen wel vol aan! Maar goed, ik ben maar een “gek ” die dit verhaal vertelt. Wees er echter van overtuigd dat de ganse zorgsector in de gevangenis een drama is en zeer onderbemand.

De redactie

  

  

Een tijdje terug verdween een mes in de keuken van Beveren (zie artikel in bijlage). Alle gedetineerden waren nog maar net bekomen van de vorige heibel. Toen speelde een directielid (VDV) de hoofdrol en werden alle gedetineerden gestraft met twee dagen opsluiting en dat ondanks dat ze er als groep weinig mee te zien hadden. Tijdens al deze tumult werd er een akkoord gesloten tussen directie en vakbond. Het akkoord was nog maar pas rond of er ontstond opnieuw paniek door het verdwijnen van het befaamde keukenmes. Opnieuw drastische regels tegenover alle gedetineerden. Twee dagen opsluiting. Alle werkers van de keuken, ongeacht de duur dat ze er werkten, ontslagen en vervangen. Tevens als straf dat ze allemaal naar de gesloten afdeling werden overgeplaatst. Vervolgens werden alle kamers uitgevlooid en werd elke gedetineerd verplicht een “naaktfouille” te ondergaan. De dag nadien herinnerde men zich plots dat het mes gebruikt was in de koelruimte om reservergoederen, verplakt in plastic, open te snijden. Het mes zou misschien wel op een schap in de koelruimte kunnen blijven liggen zijn… En inderdaad, zo bleek. De dienstdoende chef schoof alle verantwoordelijkheid van zich af en schoof alles door naar de gedetineerden.

No comment.

De redactie