ONZE  KONING  SPREEKT   !  VOOR  ALLE  BELGEN.

Ja, het is traditie, groot feest. Onze Nationale Feestdag. We kun-

nen er steeds minder naast kijken. De media loopt vol van de

feestelijkheden die hier en daar plaats vinden. Zelfs Tomorrow-

land is nu al onderdeel van dit Belgicistisch gebeuren. En ja,

de koning ontbreekt ook nooit op deze dag.

Zelfs God wordt er nog eens bij gehaald. Een moment dat de kerk

nog eens in beeld komt, een katholieke kerk, die anders wel best

weggedeemsterd is in onze media. Tien dagen geleden was het

overal : Vlaanderen feest. Nu feest iedereen. Nu ja, van feesten

weten de Belgen wel iets. Kermissen, Gentse Feesten, Lokerse

feesten, carnaval in Aalst, en ga maar oneindig door. Maar niets

gaat boven de Nationale Feestdag.

Iedere Belg aan ‘t feesten. En, de koning heeft er in zijn toespraak

speciaal op gewezen. We moeten gaan voor een inclusieve maat-

schappij. wel, lieve Filip, dat zeggen wij al zo lang. Een maatschap-

pij waar ieder lid van de groep ( maatschappij ) evenwaardig aan

de bak komt.

Mr. De koning, gevangenen, kent U dat ? Ik vermoed dat er nu een

lichtje gaat branden. Ja, ook wij zouden vieren op 21 juli, maar,

spijtig genoeg, onze chefs werden dubbel betaald ( hoogdagtarief )

maar werkten maar op halve kracht. In plaats van een feestdiner,

kregen we wat stoemp met ongekookte vis, zelfs een dessert kon

er niet van af. En, in plaats van de normaal 2 x daagse wandeling,

werd het beperkt tot 1 maal.

Dubbel hard plezier voor de halve prijs. Ja ‘ inclusief’ voor iedereen

dus. FEESTDAG !  WADDE !!

Sorry, voor mij mag je België afschaffen. Liever een gefrustreerde

Vlaming, dan een ongelukkige Belg. Aan mijn Vlaamse frustratie

kan ik iets doen, aan mijn Belgisch ongeluk is het verloren gewerkt.

Het verdriet van een Belgische gevangene.

Het leven van een doorsnee gevangene is op zich al niet gemak-

kelijk. Om maar niet te zeggen dat het een ‘merde’ is. Stilaan ben

ik ervan overtuigd dat het voor mezelf meer dan dubbel zo moei-

lijk is. Daar zijn twee grondige redenen voor.

Allereerst is er de leeftijd, en op de tweede plaats het karakter (om

maar niet te zeggen ‘ de status ‘ ). Over de leeftijd heb ik het al

meerdere malen gehad, toen ik sprak over de gezondheidszorg en

de specifieke noden, verbonden aan leeftijd, waar men een ganse

oorlog moet voeren, om maar enige rekening te houden met je han-

dicap. Om dan nog maar niet te spreken over het  ‘ verplicht werken’.
Ik heb daar een ganse en terechte theorie over, maar daar kom ik

later op terug.

Mijn meest belangrijk punt op vandaag, is je status. Wie of wat je

bent, waar zij absoluut, in bepaalde gevallen, geen rekening mee

houden. Alvast niet voor mij. Criminologen houden rekening  met

specifieke groepen in het gevangeniswezen, zoals vrouwen, drugs-

gelateerden, ja, zelfs bepaalde culturele origines, enz.. Hiervoor

worden wel speciale richtlijnen geschapen.

Niets voor gepensioneerden, en al zeker niet met je eventuele stu-

dieniveau. En ja, ik hoor sommigen al zuchten, en verwijzen naar

mijn narcistische trekjes.  Ik.

Inderdaad, ‘ik’ word op geen enkele manier gerespecteerd voor wie

of wat ik ben, en er wordt al helemaal geen gebruik gemaakt van

mijn potentieel. En ja, dan ontwaakt de emotie ‘woede’ in mij op. En

dit kanaliseren kost me veel, heel veel energie. Tot uitputting toe.

Begrijpt u, als ik zeg dat straf voor mij meer dan dubbel aankomt,

en vooral dan het niet correct uitvoeren volgens de Basiswet 2005.

Mensen bekijken ons soms als lastigaards. Wie van ons allen staat

niet op zijn rechten ? En al zeker als het om je dagdagelijkse leven

gaat. Dag en nacht.

Stel jezelf eens voor, opgesloten in je kamer, zonder sleutel, en

niet wetende wanneer je deur zal opengaan. Je bent nog op je

eigen kamer, met heel wat van jezelf rondom jou. Maar er gebeurt

iets, er breekt paniek uit. De buur onder jou heeft brand in één van

zijn oude elektrisch toestellen, of valt, al wiet-rokend in slaap.

Alleen al het idee werkt verstikkend. Wie kan dit aan, en dit al

1255 dagen en nachten ? Wat doet dit met de geest van een mens ?

Hoe diep graaft dit in, in je onderbewustzijn. Hoe erg staat je angst-

knop op rood ? Je raakt aan alles gewoon, is een gekende uitdruk-

king.

Maar ik vraag het aan u, probeer het eens 24 uur of zelfs maar 12

uur. Een volle, of halve dag. En vermenigvuldig dat gevoel  dan

maal 1255 keer. Je raakt er van in verwarring.

Is er een alternatief ?
Natuurlijk zijn er alternatieven, maar die kosten centen, en zijn ook

niet onfeilbaar.

Misschien panieksloten, die centraal door een verantwoordelijke

kunnen geopend worden, en individueel, of zelfs per groep, vol-

gens noodzaak. Dit zou al een heel stuk ongerustheid wegwerken.

Waarom zeg ik dat ? Omdat het hier dikwijls heel lang kan duren

voor iemand je komt helpen, en dan spreek ik nog niet over een

panieksituatie.

Het idee kwam bij me op, toen ik in Londen een appartementsblok

in vlammen zag opgaan, en nadien de politiek het verwijt kreeg van

slecht bestuur.

Hier heb ik ten minste gewaarschuwd ! Bid voor ons, dat het ergste

nooit zal gebeuren, maar lees vooral, dat onze minister uiteindelijk

zal gaan voor een maatschappij, waar iedereen van belang is.

Ik wacht bang af.

Je hoort haar naam overal, in de kranten, op TV. De officiële woord-

voerder van het gevangeniswezen. We waren dan ook heel nieuws-

gierig wat er onder dat dekseltje zat.

Ik kende Mevr. V.D.Vijver al in een vroeger leven, ten tijde dat ze

nog directeur in de penitentiaire Instelling, de poort van Beveren

was, ofte de nieuwste creatie van onze minister van Justitie in het

echte gevangeniswezen.

Er zullen redenen zijn, waarom mevr. V.D.Vijver in Beveren werd

geplaatst, er zullen er ook zijn waarom ze er werd weg gepromoot.

Maar mevr. V.D.Vijver is nu de woordvoerder van alles wat met het

gevangeniswezen te maken heeft. Ik stel me zo de vraag, de over-

stap van directeur, naar communicatie verantwoordelijke. Hoe doe

je dat ? Het zijn twee totaal tegengestelde zaken, en het één heeft

zo weinig met het andere te maken.

Ik dacht dit eerder ook over Minister van Justitie K.Geens, die

eerst minister van Financiën was. Job-hopping is in, en in bepaal-

de gevallen wel te verantwoorden. Een goede manager, kan alles

managen.

Maar dan komen we terug in onze neo-liberale filosofie, moet al-

les in het leven wel bekeken worden onder de noemer : manager ?

Waar zit het menselijk aspect ? Niet dat we mevr. V.D.Vijver verden-

ken te weinig empathie te hebben.

Maar, als we haar verklaringen lezen voor wat ze waard zijn, denk

ik… een gemiste kans. Het traditionele keurslijf, en het spannend

kleed van vrouwe Justitia. Een unieke kans om detentie in zijn ware

vorm kenbaar te maken, gaat andermaal voorbij.

Een gemiste kans, voor hen die op veel hoopten.

Jij hebt ook van die momenten, dat je er geen zin in hebt. Dat je

zelfs de totale zinvolheid van alles in twijfel trekt. Ondanks alle goe-

de pogingen, en veel mooie momenten, komt het af en toe toch bo-

vendrijven. Dat gevoel van machteloosheid. Geen idee te hebben,

hoe het op te lossen. Dat gevoel van te willen opgeven. Ja, ook ik.

En telkens  zijn we er weer door geraakt.  Omdat er iets of iemand

was op het juiste moment, om de druppel water te zijn in een dorre

woestijn. Soms kort, maar hevig. En telkens opnieuw bloeide er

hoop, de bloem van mijn ziel. Hoop op ja, je eigen kracht, die je ver-

telde dat het nooit zinloos was. Dat alles zijn reden, maar ook zijn

resultaat heeft. Die je vertelde dat er altijd mosterdzaadjes zijn, die

opschieten. En zelfs ook tussen de doornen groeit zaad op tot jonge

volwassen scheuten.

Het zijn de Gentse Feesten, maar is het wel feest ? Nee !  Het is

alleen feest, als je het zelf maakt, en soms zijn de ingrediënten af-

wezig.

Geef me je vriendschap tegen het verdorren.

Marc Den Dodo.

Ja, 1255 dagen, en evenveel nachten, maar ook 5,12% van mijn

ganse leven bracht ik al door in gevangenschap. Peanuts, bijna

95 % bracht ik door in volle vrijheid.

Maar als je mij vraagt, welke van de twee het zwaarst wogen, dan

ga ik voor die laatste 5 %. Mijn leven was niet altijd rozengeur en

maneschijn. Vele gebeurtenissen kwamen hard over. Maar toen

had ik iets, wat ik nu niet meer heb… ik hield steeds mijn eigen-

waarde, en ik kon zelf bepalen, hoe met alles om te gaan.

Dit missen, vind ik nu juist zo hard aan vrijheidsberoving. Ik kan me

nog vinden in het feit van vrijheidsberoving op zich, als vorm van

straf, als de maatschappij denkt dat je schuldig bent.  Echter, in-

dien men dat ten uitvoer brengt, ondermijnt het je totale waardig-

heid. Neen, dat vind ik niet menselijk.

Weinigen liggen er wakker van, je weet wel, de ver-van-mijn-bed-

show. We lezen wel eens iets in de media, maar de volgende dag

is alles al ondergesneeuwd door ander belangrijk nieuws. En zo

blijft het maar doorgaan. Mijn schreeuw om aandacht, respect,

wordt door de meesten als niet relevant genomen.

Lieve lezer, met hoeveel jullie ook zijn, enkele tientallen, misschien

duizenden, laat dit niet langer voorbij gaan. Maak uw vrienden wak-

ker, trommel ze op, en maak één minuutje van je tijd vrij , om ons

massaal te liken. Deze kanker is te genezen, als we er maar hard

genoeg in geloven.

Aandachtszoeker, wordt al eens vlug gezegd, wanneer iemand

zich te pas en te onpas laat horen. Ik kreeg dit woord ook al over

mijn hoofd. Maar niemand stelt zich de vraag !

WAAROM  IS  DE  GEVANGENE  ZO  BOOS ?

Allerlei, ook academische studies en verslagen van grote instan-

ties, vermelden dat er iets mis gaat met onze welvaartsstaat België;

en dan al zeker als het over onze gevangenissen gaat.

Laat het ons even over die woede hebben. Woede is een emotie,

waar men recht op heeft als mens. Meestal, en afhankelijk van de

persoon, wordt onze woede gecanaliseerd door onze ratio (denken).

Dit neemt echter niet weg, dat we geen recht hebben op dat gevoel,

als de feiten zich zo voordoen, dat ze de eerlijkheid, de waarheid,

oneer aandoen.

Nu, heel belangrijk voor mij is, wat doe ik met die woede, hoe vang

ik dat op ? Dat zal u niet onbekend zijn. Schrijven is mijn therapie.

Ik blijf schrijven, dus de vraag is inderdaad, waarom zijn en blijven

we woedend, en hoe lang kan dit duren, voordat woede zich omzet

in ressentiment, een woord dat zo moeilijk vertaalbaar is, maar

staat voor wrok.

Ik heb de sleutel voor dit alles. Lees weldra : ‘ empathie ‘, de sleutel

tot ‘.

Iedereen heeft er recht op. Als barricades vechten, zou jij, Marc,

daar geen opmerking mogen over maken. Oh ja, ik heb die toch !

Vol continu bedrijf noemen ze Sidmar ( Arcelor-Mittal). Zeven op

zeven, vierentwintig op vierentwintig.  Volvo, AZ.Sint Lucas,  UZ.

Jan Palfijn, allemaal weten ze dat ook in de vakantieperiodes het

leven doorgaat. In de loop der tijden wisten deze organisaties zich

zo aan te passen, dat de gebruikers geen hinder ondervinden.

Sint Pieters station ontvangt zelfs meer treinen, vooral richting

vakantie.

Maar hier is het ‘echt’ vakantie. Dat wil zeggen, als de tijd van het

jaar er is, wordt alles stilgelegd.  Eten krijgen we nog, en de bedden,

staan er ook nog  ( tenminste voor de meesten ), maar de operaties,

zelfs de meest noodzakelijke gebeuren niet. Het leven valt bijna

stil. Een gevangene mag geen gevangene meer zijn. Zijn dossiers,

zijn vragen, zijn dringende noden, hij kan er op wachten.. Niet be-

langrijk. Maar één zaak gaat wel door, en zelfs even snel, name-

lijk tuchtstraffen. Deze mallemolen blijft draaien , zelfs op een ho-

ger niveau.   Begrijpelijk, als je tussen al die stress moet leven…

Ik schreef de directeur aan, meerdere keren, om voor mij heel drin-

gende zaken, dit al sinds dag één van de vakantie, 1 juli. Weet je,

de directeur is op vakantie. En de vervangers geven niet thuis. Te-

veel werk met nieuwe regels maken.

Verdomd ondankbaar mens, ‘t is ook nooit niet goed. Ja, wat wil je,

als zelfs God op vakantie gaat, want die zien we ook al een tijdje

niet.

Nu zien, ik zag hem al langer niet meer. Vakantie of niet.

Empathie, inleveringsvermogen. Steeds meer en meer wordt het

ons gevraagd in deze moderne maatschappij. En dit voor steeds

meer mensen, zelfs hen die we helemaal niet kennen. Empathie

is de basis van ethisch denken, en van moraliteit, welke dan weer

de basis is van gelukkig leven.

Je grip op je eigen leven, en alles om je heen verliezen, is de basis

van ressentiment, wrok. Wie verliest meer de grip op zijn leven dan

een gedetineerde ? Alles wordt bepaald door een ander. Moderne

psychologen hebben dit al lang ingezien, en ontwikkelden voor bin-

nen de muren, het idee van dynamische veiligheid. De gouden

jaren van de empathie-volle psychologen liggen stilaan achter ons,

en worden vervangen door hen die het moeten hebben van statische

veiligheid, vervat in meer en meer regeltjes. Eenheidsworst toege-

past op IEDEREEN, zonder onderscheid der persoon.

Weg empathie, weg respect voor het individu. Ik kan erover getuigen,

een dik boek vol. Ja, de gemeten criminaliteit daalt, maar de schade

in zijn geheel wordt niet gemeten.. en wat op lange termijn ? Het zal

ons worst wezen. Dat is voor later.

Feit is, het ‘onbehagen’ onder de bevolking wordt gestild ! Maar er is

geen project, geen lange termijn denken. Geen echte welfaristische

visie, waarin ieder lid van de gemeenschap echt belangrijk is. We wa-

nen ons allemaal God, en hebben het recht anderen schade toe te

brengen, ipv. liefde te delen.

Dat is God zijn, God is liefde, niet God is macht.

Het is de tijd van het jaar. Hoogzomer en vakantieperiode. De scho-

len hebben hun deuren gesloten, velen vertrokken naar het buiten-

land om te verse berg- of zeelucht op te snuiven..

De achtergeblevenen worden ook verwend, en dit met ontelbare

amusement-activiteiten. Ook den bak doet mee. Ieder jaar opnieuw

probeert de directie de sfeer van vakantie, de typische sfeer, binnen

de muren te brengen.

Ook hier hebben de besparingen toegeslagen. Allerlei activiteiten

uit het verleden werden afgeschaft. Maar, niet geklaagd; het voor-

naamste, een goede echte barbecue blijft erbij horen. We leven er

naar toe. Echter is er ook een andere kant aan onze medaille, of

juist niet. Want niets is anders.

Anticipatie, op voorhand eens goed nadenken, is het begin van elke

goede actie. Andermaal bewijst de directie niet ‘ out of the box ‘ te

kunnen denken. Justitie en eenheidsworst, het is een gouden kop-

pel. Wat bedoel ik hiermee ?  Als mensen feesten en vakantie nemen

dan slapen ze ook wat langer. Hier wordt ons dit niet gegund. De bu-

ren, het stad, maakt lawaai tot vroeg in de ochtend, en storen hier-

door inderdaad onze nachtrust.

Maar, wanneer het 5 u in de ochtend is, begint ons altijd durend

systeem te werken. Wat zou het jou doen, als men om 5 u in de mor-

gen je licht komen aansteken ? Ja, de nachten zijn kort.. En wat

doen we dan zo vroeg ? … ja, lastig worden… week na week worden

we meer en meer vermoeid, dit 5 weken lang, want de directeur

heeft beslist dat de Gentse feesten 5,5 weken zullen duren.

Ik snap er niets van. Ik belde aan bij de directeur, maar die is met

vakantie.