Ik heb het bij iedereen,  hier binnen de muren, echt wel geprobeerd

om hulp te krijgen, maar ondanks ik her en der wel goeie wil ontdek,

blijft alles bij het oude. Er blijven zich tekorten opstapelen. Ik zie

het bijna niet meer. De macht der gewenning.

Neen, helemaal niet, dat ervaar ik niet, gewoon worden zal het

nooit. Het is een keuze, mezelf laten kapot gaan, of kiezen om, in

eender welke omstandigheid, nog iets goeds van te maken. En na

zo’n neerslachtige bui, pak ik den telkens weer, met een zekere eu-

forie, de koe bij de horens. Ondanks dit, blijf ik het er zeer moeilijk

mee hebben.

Nooit in mijn leven voorheen, voelde ik zoveel angst, om iets sa-

men met mij te doen. Ik was altijd het toonbeeld van actie, onder-

nemen, het voortouw nemen, in tientallen, honderden projecten.

Steeds stonden tientallen mensen ( betaald ), maar ook als vrijwil-

liger klaar, om mee te springen in de boot van het avontuur.

Vandaag is dit niet meer zo. Mijn schild van energie is weggevallen.

Maar waarom ? Ik ben dezelfde mens, alleen in een andere titel.

Vroeger was ik de patron, nu de gedetineerde. En, weet je, er

kleeft iets aan die naam, ik kan het niet omschrijven. Het is zo las-

tig te begrijpen.

En toch poog ik, telkens opnieuw, met de beste ideeën, met de

meeste energie, er leven in te blazen. Maar elk heeft zo zijn reden

van ‘ ik wil wel, maar ik mag niet ‘. En dan denk ik : van wie niet ?

Welk mens maakt dat jij niet menselijk met mij mag omgaan ? Dat

jij me als een normale persoon behandelt ?

Ik voel me op een Alpenweide, aan de rand van de helling..  de

koeien hebben geen horens meer.

Heb jij dat ook, zo dat intens verlangen naar lekker eten ? Je weet

wel, waar je je eigen vingers van aflikt. Iedere middag heb ik zo een

Pavlov reflex, het water komt me in de mond, als ik de chef hoor

roepen : ‘ Fatiken’. Dat is het signaal om de warmhoudkarren af te

halen aan de keuken.

Het is rond 12 u  s’middags. En dan hoor je de karren rammelen.

Het zijn echte rammelkarren, oud dus. Het lawaai dat ze maken is

als een oude dame, die tegenpruttelt omdat iets gevraagd wordt

dar haar niet zint. Zo denk ik er over na, iedere middag opnieuw.

En dan komt mijn speekselfunctie op gang, maar voor hoelang

weet ik nooit. Komt de kar van links of van rechts ? Ik kan het niet

zien, tot ze aan de deur staat.

Komt ze van links, dan gaat het kort, 15 minuten. Komt ze van

rechts, zo’n 45 minuten. En ondertussen kwijl ik al van teveel speek-

selproductie.

Ja, die hond hé, primaire reflexen. Een hond heeft het verstand van

een baby, een peuter. Nu, ik verhef me daar wel een beetje boven,

maar mijn ‘goesting’ is enorm. Telkens verwacht ik iets wonderbaars.

Een soort stress komt over mij. En dan zie ik telkens die fantastische

typische grootmoeders keuken. Je weet wel, bloemkolen, rode kool,

worst, aardappelen, veel saus, en ja wekelijks in de week pasta,

frieten, kroketten.

Behalve het uitzicht van grootmoeders keuken, is er helaas niets

grootmoeders aan. In den troep, in het ziekenhuis, vragen de men-

sen wel eens  ‘en ist goe van de kost ?’

In den bak vragen de mensen dat niet. Ze weten zelf het antwoord,

en ze willen er je vooral niet mee storen, dat ook jij wel eens het

water in de mond krijgt van een lekker stuk biefstuk, met een goede

saus, en krokante frietjes.

Maar iedere middag opnieuw heb ik mijn Pavlov moment, als de

knorrende kar op komst is. Wat een plezier dit te mogen beleven.

Nu het vakantie is, spreekt het nog meer tot de verbeelding, en ze-

ker in de ogen van een gevangene. Dollar tekens in je ogen ? Mil-

jardair zijn, we dromen er allemaal van. Maar eigenlijk zijn we het

ook, maar beseffen we het niet voldoende.

Ieder van ons heeft gemiddeld 2,5 miljard levensseconden. Tijd in

het nu, en dat is kans tot geluk. Hoe erg de ‘struggle for life’, die

miljarden seconden, om geluksmomentjes ( nano-seconden) te be-

leven, kan niemand ons afnemen. Het is een kwestie van het zelf

in handen te nemen.

Niet mekkeren om gisteren, niet stressen voor morgen. Maar nu je

rijkdom van geluk laten voelen, nu, dit eigenste moment genieten.

Van die zonnestraal, van dat lekker koffietje, van iemand die h h

roept, wat staat voor ‘ hugs at hekken ‘, en daarmee uitdrukt wat

diep in zijn hart gegrift staat.

Liefde. Goed zijn met elkaar. Neen, geluk is niet alleen ginder veraf.

Geluk is deel van jezelf.

Wat de organisatie ook mag zijn, elke organisatie heeft een doel.

Dit is essentieel maar ook deel uitmaken van een organisatie . Elk

privé bedrijf heeft bijvoorbeeld als doel winst te maken, en zal er

dan ook alles aan doen om dit deel te realiseren.

Er zijn echter ook andere vormen van organisaties, de gekende

V.Z.W’s. Verenigingen van privé personen die geen winst nastreven,

maar als vereniging een goed doel nastreven, voor een beter le-

ven in de maatschappij. En dan zijn er de overheidsorganisaties

zelf, die een gemeenschapstaak vervullen, een doel nastreven, om

het algemeen welzijn te bevorderen, die  meestal niet in private

handen komen, omdat de algemene taak, het doel, geen directe

winst omvat.

Dit is op zich al een ruime discussie waard. Wat is winst ? En dan

winst, voor wie of wat ?

Zo ook is de dienst/organisatie detentie, de DG-EPI, Fod. Justitie.

De doelstelling van deze organisatie is ‘ de straffen ‘ uitgesproken

door de rechtbank, uit te voeren, met als doel het afschrikken, re-

integreren en herstellen. Bij alle organisaties worden regelmatig

controles uitgevoerd op het resultaat. In de privé bedrijven is dit,

via de jaarbalans, in een VZW doet men een evaluatie via een jaar-

vergadering, en ons ministerie van Justitie, publiceert cijfers, statis-

tieken. Over het aantal gevangenen ( per capita in B ) over de re-

cidive ( het hervallen ) en de vergelijking met andere landen.

De cijfers zijn barslecht voor ons land voor deze organisatie. En

ze worden er niet beter op, ondanks talrijke studies en enkele voor-

stellen. Willen ook wij naar Amerikaanse toestanden gaan, waar

Justitie de derde grootste werkgever van het land is ?

Werk, werk en nog eens werk, is dat de politieke boodschap, of is

de boodschap  ‘ www ‘    werk, werk, welzijn !

Iedereen kent het spreekwoord : wie van bloemen houdt, houdt

ook van mensen. Ik schreef al meermaals onze nieuwe naam voor

de Gentse ‘duuze’, den bak, de Nieuwewandeling, namelijk : Z.C.

Rosie, zorgcentrum Rosie.

Mijn droom, hoe een penitentiaire instelling best zou werken, in het

belang van de gevangenen, maar ook in het belang van de ganse

maatschappij.

Maar  Z.C.Rosie, staat er wat belabberd bij. Z.C. Rosie, slaat name-

lijk op onze mooie klimrozentuin in de penitentiaire instelling. Wat

bedoel ik ? Wie rozen wil, moet de rozen graag zien. Moeten met

zorg omspringen met de rozen, en bijtijds bijknippen, meststoffen

geven. Snoeien op tijd, zoals men weet. Wie niet tijdig snoeit, krijgt

geen bloemen. Bloemen vragen zorg. Wel, onze rozelaars staan

opgeschoten, men lukt er hier niet in om met 600 man, de tuin def-

tig te onderhouden.

Wat denk ik dan, het spreekwoord indachtig ? Wie niet van bloemen

houdt, houdt niet van mensen…

Hoe zouden wij dan zorg krijgen, zoals het hoort ? Er zal nog heel

wat water door de Leie vloeien, alvorens de duuze Z.C.Rosie wordt.

Ik hou van rozen, ik hou van mensen.

Lieve lezers, heb je nu al alles gelezen rond ‘ story’s from behind

walls ‘ ? Geraakt ons vaatje dan nooit leeg ? Ja, misschien wel.

Je weet wel, indien je een kg. zout koopt, en af en toe een snuifje

gebruikt, dan kan het lang, heel lang duren voor de pot leeg is.

Zeker is, ooit raak je op de bodem.

Maar hier is het een dubbele bodem, eentje waar je zo nu en dan

kan op rusten, maar uiteindelijk doorstapt, om de volgende fase te

bereiken. De story’s from a day, zijn eindeloos. Elke dag opnieuw,

net als in het normale leven, dienen zich nieuwe feiten aan.  Toch

iets dat ‘genormaliseerd’ is.

Dus ja, in den bak is het zoals daarbuiten. Niets wordt anders.

Waar mensen samen zijn komen er verhaaltjes. En wij verslaan die

graag. We kunnen nog wel eventjes doorgaan. De minister staat nu

ook niet te springen om veel te investeren in onze toekomst, dus

gaan we het maar zelf moeten doen.

Ondertussen schrijven we lekker verder, ondanks de vakantie, die

al netjes aan het opschuiven is.. ja, halfweg. Hoe kan het, en ik

zag de zee alleen op enkele postkaartjes. Bedankt hiervoor, en

ook bedankt om verder te willen lezen.

“Dat is thans het geval met de gevangenisstraf, die gehoorzaam-

heid, discipline en uniformiteit oplegt, in een wereld die divers is,

activering en persoonlijk initiatief veronderstelt. De wereld verandert,

de straf moet volgen ” ( K.Beyens, vakgroep penologie VUB )

Inderdaad, wie verstaat dit ? Of wie niet ? Eigenlijk iedereen die het

wil kan dit begrijpen. Mvr. Beyens wil zeggen dat het in deze wereld,

die enorm evolueerde de laatste paar honderd jaar, we niet langer

kunnen omgaan met straf, zoals we het al zo lang proberen  voor

goed. Straffen moet niet afgeschaft, daar pleit niemand voor, maar

straffen om een goed resultaat te hebben, én voor het individu, én

voor de maatschappij, moet anders.

Over het hoe kan men een ruime discussie voeren. Maar verschil-

lende wetenschappers zijn hierin al ver gekomen, en het is nu tijd

voor actie. We hebben niet langer het recht om meer schade toe te

brengen aan medemensen. We kunnen dit ethisch niet meer ver-

antwoorden.

Er leeft momenteel heel wat aan de basis, wetenschappers, liga

van de mensenrechten, praktijk (werkers)- en ervaringsdeskun-

digen ( gevangenen) , zelfs het DG-EPI zelf, publiceren van alles,

en dat vertraagt de resultaten. We hebben een politieke aardver-

schuiving nodig. En politiek staat voor massa,  je moet verkozen

raken. Kan er eindelijk een plan gemaakt worden, over alle partij-

grenzen heen, om deze sterfputten te dempen, en toekomst te

geven aan vele uitzichtlozen, en uiteindelijk doen, wat we als

mensen dienen te doen.

Zorgen voor elkaar, voor ieder lid van ons allen.

Ze is roodharig, maar niet echt. Accajou, nagemaakt, je weet wel,

moderne vrouwen doen het om op te vallen. Maar opvallen heeft

ze niet nodig, want ze is zowiezo  een bijzonder persoon. Maar

eerst iets over onze titel. Het is vakantie, iedereen droomt van zon,

zee en warme stranden. Waarom ook wij niet ? Dus we nemen een

surrogaat,  ‘ kust van de maand ‘.

We kiezen een Miss Bikini, en dit twee maanden lang, juli en au-

gustus. Onze ogen vielen alvast op onze hoger beschreven persoon,

sommigen zouden haar wel ‘bitch van de maand ‘ durven noemen.

Maar dan is dit een valse titel, net als de kleur van het haar.

Want, vals zou ze alleen spelen, niet zijn.

Mensen uitdagen, triggeren om hen op stang te jagen, maar altijd

goed bedoeld. Hen opporren om er wat actie in te krijgen. Want,

zijzelf zit vol energie, en wil speels mijn collega’s wat aanmoedigen.

Farell Williams, met zijn ‘ because I’m happy ‘ zou haar lijflied kun-

nen zijn.. klappen met die handjes, als je je goed wil voelen. San-

gria drinken lijkt me haar lievelingsmoment op een zomerparty.

Je weet wel, uitbundig feesten in de zomer on the beach, tot je voe-

ten branden van het verzengende zand.

Soms wil ik hier niet meer weg, je moet zelfs geen 100 km file door-

maken, de zon, de beach en een glimlach worden je door Miss Bi-

kini aan de deur gebracht.

Bedankt voor zoveel hartelijke bejegening. Ik geef nog niet op. Be-

dankt voor al je vitamientjes.

Hoe kan ik mijn fout omschrijven ? Oerdom ! Ongelukkig ! Maar

mijn Marc Den dodo verhaal wekte tot op heden de indruk dat het

een mannenverhaal was. En dat het belangrijkste deel van de we-

reld, vrouwen, niet in het geheel werden opgenomen.

Maar niets is minder waar. Recent ontdekten we zelfs het evenbeeld

( Eva) van Adam. En het moet me van het hart, fysiek overklast ze

de Marc. Nu, ik heb altijd al een speciaal boontje gehad voor mooie

vrouwen. En laat me toe van het te zeggen. Leen is niet alleen mooi

in de zin zoals de meeste mannen dat zien bij vrouwen.

Neen, Leen is ook een heel mooi mens. Mooi mens zoals we dat be-

noemen, bij hen die bovengemiddeld uitstijgen.

Als je haar plaats op de E.I. – ranking lijst zou bekijken, staat ze

aan de top, en dan heb ik het over haar emotionele intelligentie.

Je weet wel, hypersensitiviteit in de positieve zin ( alles straf goed

aanvoelen). Fingerspitzengefühl zeggen de Duitsers .

Aan al het vrouwelijk schoon op deze wereld, mea culpa, mea cul-

pa maxima, voor mijn onbeschoftheid, de indruk te hebben gege-

ven dat onze story of good life, alleen voorbehouden was voor de

mannelijke helft van onze wereld.

Eudaimonia ( een goed mens zijn ) is niet voorbehouden aan man-

nen alleen, wel integendeel.

Blijf mijn filoi ( vriend) en laat ons filia ( vriendschap) delen.

Het is al een tijdje geleden, zelfs te lang om goed te zijn. Maar we

hebben er weer eentje, een chef van de maand.

‘De ongelovige Thomas’ noemen we hem in de bijbel. Maar onze

chef is niet ongelovig, maar gewoon ongelooflijk. Ongelooflijk goed,

juist omdat hij niet ongelovig is. Is hij dan een groot religieus ? Neen,

daar spreek ik me niet over uit.

Thomas moet niet onze wonden zien, alvorens hij gelooft dat we

gekwetst zijn, en al zeker niet om te weten dat we hulp nodig hebben.
Thomas doet dan ook alles wat binnen zijn mogelijkheden liggen om

ons te helpen genezen. En een eerste belangrijke stap is een goede

bejegening. Ons respect laten voelen, ons vriendelijkheid laten voe-

len, ons als normaal mens bekijken. Weliswaar de mens, die een

straf, vrijheidsberoving moet ondergaan. Maar dat is het. Voor de

rest bekijkt en behandelt hij ons als normaal.

Mocht ik VTM of HLN (het laatste nieuws) zijn, ik gaf Thomas,    de

jaarprijs van de basiswet. En schonk hem een fantastisch feest met

een vol uur vullend programma op TV.

Was hij wielrenner, dan zou ik hem vergelijken met gouden Greg Van

Avermaet. Een eenvoudig mens, maar een groot kampioen. Kam-

pioen in een genormaliseerde en goede bejegening.

We maken er dan maar “Gouden Thomas” van, ervan overtuigd zijn-

de dat deze titel niet in zijn hoofd zal stijgen. Ik bekijk hem als het

noorderlicht, een uitzonderlijk iets, waar we  telkens  verrukt naar

kijken.

Bedankt voor al dat menselijk.