Het leven van een doorsnee gevangene is op zich al niet gemak-

kelijk. Om maar niet te zeggen dat het een ‘merde’ is. Stilaan ben

ik ervan overtuigd dat het voor mezelf meer dan dubbel zo moei-

lijk is. Daar zijn twee grondige redenen voor.

Allereerst is er de leeftijd, en op de tweede plaats het karakter (om

maar niet te zeggen ‘ de status ‘ ). Over de leeftijd heb ik het al

meerdere malen gehad, toen ik sprak over de gezondheidszorg en

de specifieke noden, verbonden aan leeftijd, waar men een ganse

oorlog moet voeren, om maar enige rekening te houden met je han-

dicap. Om dan nog maar niet te spreken over het  ‘ verplicht werken’.
Ik heb daar een ganse en terechte theorie over, maar daar kom ik

later op terug.

Mijn meest belangrijk punt op vandaag, is je status. Wie of wat je

bent, waar zij absoluut, in bepaalde gevallen, geen rekening mee

houden. Alvast niet voor mij. Criminologen houden rekening  met

specifieke groepen in het gevangeniswezen, zoals vrouwen, drugs-

gelateerden, ja, zelfs bepaalde culturele origines, enz.. Hiervoor

worden wel speciale richtlijnen geschapen.

Niets voor gepensioneerden, en al zeker niet met je eventuele stu-

dieniveau. En ja, ik hoor sommigen al zuchten, en verwijzen naar

mijn narcistische trekjes.  Ik.

Inderdaad, ‘ik’ word op geen enkele manier gerespecteerd voor wie

of wat ik ben, en er wordt al helemaal geen gebruik gemaakt van

mijn potentieel. En ja, dan ontwaakt de emotie ‘woede’ in mij op. En

dit kanaliseren kost me veel, heel veel energie. Tot uitputting toe.

Begrijpt u, als ik zeg dat straf voor mij meer dan dubbel aankomt,

en vooral dan het niet correct uitvoeren volgens de Basiswet 2005.

Mensen bekijken ons soms als lastigaards. Wie van ons allen staat

niet op zijn rechten ? En al zeker als het om je dagdagelijkse leven

gaat. Dag en nacht.