Hij is geboren in één van de nieuwe landen van het oude Yoego-

slavië. Bosnië, Croatië, ik kan ze maar niet uit elkaar houden.

Parels van mini-staatjes aan de Adriatische zee. Rechtover Italië,

maar helemaal achterop t.o.v. dit moderne land.
Dat heeft ook zo zijn resultaat in cultuurverschillen. Hier is de man

nog ( denkt hij ) baas in het gezin, met alle bijhorende houdingen.

Hij moet 50 jaar zijn, vrachtwagenchauffeur van beroep, vader van

meerdere kinderen. Maar explosief van karakter. Heeft enkele ja-

ren geleden een zwaar verkeersongeval gehad, en zou als gevolg

hiervan veel spanningen ( prikkelingen ) hebben overgehouden in

zijn kopje.

Hij schaakt met mij, en ooit was hij jeugdkampioen in zijn land, wat

er dan wel op wijst op een goede intelligentie. En ondanks zit hij

hier wegens gewelddelicten, familiaal dan nog. Zijn vrouw en kin-

deren aftroeven, als ze niet doen wat ze moeten. Dit kan natuurlijk

niet. Maar hoe los je dit op ? Ja, inderdaad, deze man heeft zorg

en begeleiding nodig, niet wat hier gaande is. Opsluiten en daar-

mee basta.

Eén van dezer dagen, heeft hij zijn vrouw, tijdens het bezoek, op-

nieuw een klap toegebracht, wegens spanningen. Sindsdien was

hij enorm depressief, nerveus, en heeft hij ook op zijn werk wat

heibel gezocht. Met als resultaat.. werk kwijt.

Nu zie ik hem, en hij is woedend. Hij gaat van het derde verdiep

springen. Niemand wil hem begrijpen. Natuurlijk wil niemand be-

grijpen dat je je vuisten gebruikt. Maar dat moeten we niet begrij-

pen, dat moeten we oplossen met zorg.

Wat helpt het hem nog meer te frustreren ?

Keur ik zijn gedrag goed ? Neen ! Keur ik onze handelswijzen

goed, straffen met opsluiting zonder zorg, neen ! Ik probeerde gis-

teren, als oud-orthopedie-assistent, een gaatje te boren in zijn

schedel, om wat te luchten, om de stoom af te laten bij een zwaar

gefrustreerd man. Maar ik weet niet of het geholpen heeft. Zoiets

gaat niet in één, twee, drie. Ik zag gisterenavond het nieuws, en

de witte woede was terug op straat. Al veertig jaar lang klagen

mensen uit de zorgsector over een tekort aan mensen. Minister

Peeters beloofde, als de zoveelste in rij, een oplossing.

Arme regering, die wel geld heeft voor wapens, maar niet voor

zorg. Zorg voor ons allemaal, de ouderen, de zieken, de gehan-

dicapten, de gedetineerden, de werklozen, en ga zo maar door.

Vergeet niet, ooit geraak je ook in één van deze situaties.