halve loopt dit in eenvoudige dossiers vrij vlot. Eens er bepaalde

complicaties aan verbonden zijn, is de lijdensweg niet min. Maar

de echte lijdensweg pas, is het zoeken zelf.

Hoe stel je je CV op, bij het zoeken naar werk ? Praat je over je ver-

blijf in detentie ?

In de wereld van het vrijwilligerswerk is dit een eenvoudige opdracht,

men is daar wel gewoon te werken met ex-bajesklanten. In het echte

beroepsleven krijg je onmiddellijk veel ‘neen’ te horen. Al wat naar

‘gevangenis’ ruikt, is voor heel velen not done. Dus ja, deze   op-

dracht is een lijdensweg. En ja, ondanks ,  lukt het uiteindelijk  wel.

Relaties, vriendschappen, vroegere contacten, ervaringen, spelen

er nogal eens een rol in. Ook de overhitte situatie op de markt, voor-

al industrie, maakt dat werkgevers iets vlotter over de brug komen.

Dus, een echt drama is het nog niet.

Iets anders is het dak boven het hoofd. Hier is geld voor nodig, geld

dat er meestal niet is. Ook hier is hulp een absolute must. En dan

voel je dan ook nog de hete adem van de bloedzuigers. Mensen,

die van jou extra willen profiteren. Gezien je beperkte financiële

middelen, ga je dan ook op zoek naar de goedkoopste plaatsen. Op

één van mijn verkenningstochten, kreeg ik te horen : wees blij dat

je de kans krijgt, iets beters in jouw situatie ga je niet vinden. Het

ging om een ruimte, niet groter dan een cel, afgeleefd, badkamer

en douche per twee kamers, en gezamenlijke keuken voor zes ka-

mers. Op dit verdiep zaten drie ex-gedetineerden en twee daklozen.

Argwanend keken ze me aan, toen de vraag kwam. Ach ja, ga jij

voor ons koken en poetsen… ja, poetsen was echt wel nodig.

Maar als enige vrouw tussen het gezelschap had ik er geen fijn ge-

voel bij.. en dan nog meer dan vierhonderd euro…

Neen, ik zat goed op mijn veilige cel. Ik ga nog even blijven zoeken !

Ooit komt er een haalbare oplossing.

                                                                                        Angel