In deze korte tekst laten we jezelf aan het werk. Wij publiceren de

gedachtegang van een moeder, die soms moeilijke momenten mee-

maakt. Ja, diepe zucht, ja, waarom zit ze hier.. wel ja.. antwoord

me !

Omdat er iets is misgelopen. Maar is dit onze menselijke manier

van straffen ? Doen wij dit elkaar verder aan ? Of gaan we zorgend

met elkaar om, ook met mensen die minder geluk ervaren. Ik laat

je zelf oordelen, uit het leven gegrepen….

Doelloos… zweefde ze rond in haar gedachten, de hersenspinsels

gingen alle kanten uit, zonder echt over iets na te denken, al wist

ze duidelijk wat ze wilde, ze bleef ter plaatse trappelen.

Niemand die naar haar luisterde, niemand die haar wilde helpen

ze voelde zich zo alleen en verlaten..sinds ze naar de andere kant

van het land verhuisde, nam de eenzaamheid weer toe, vooral om-

dat ze haar kinderen niet meer zag.

Haar partner, beste vriend en papa van de kinderen, liet haar in de

steek, nadat ze verhuisde.

Wat moest ze nu.. zo graag wilde ze opgeven..waarom moest ze

nog vechten ? Haar kinderen waren nog haar enige doel om te vech-

ten… om te blijven ademen. Wat zou ze graag haar laatste adem

uitblazen, gewoon nooit meer wakker worden. Waarom moest er zo

veel tijd over gaan ? Alles heeft ze gedaan, om zo goed mogelijk

verder te leven, maar de leugens en pesterijen werden haar gewoon

teveel. ‘ Niet meer als een nummer zijnde…’

En ja, ze zien dat ze het moeilijk heeft.. maar denk niet dat ze vragen

“Hoe gaat het met je ?” ” Hoe voel je je ? Wat scheelt er ?”.

Neen, ze duwen je gewoon zo snel mogelijk in de cel, met geel ge-

schilderde muren en plafonds, zo snel mogelijk de deur toe.

Ze maakten haar het leven zo zuur, sinds ze haar terug hadden ge-

bracht. Veel kleine dingen deden de hoop verdwijnen. Wanhopend,

wat moest ze nu ? Ze heeft geen angst om te sterven, alleen maar

angst om te blijven leven, angst om s’ morgens weer die stem te

horen schalmen :  ‘ tijd om op te staan’.

Is er tijd om op te staan ? Liever blijven slapen om nooit meer te

moeten ontwaken. Haar kindjes kunnen vastnemen.. nog één keer,

al is het om afscheid te nemen. Nog één keer, daarna hoeft het niet

meer.

Van iemand die het moe is.