Dik anderhalf jaar leef ik in gevangenisschap. Meer en meer raak ik overtuigd van de onzinnigheid van dergelijke bestraffing. Hoe meer ik tot dat besef kom, hoe meer ik gefrustreerd raak. De on-logica van de dingen. De regels om de regels, zonder verklaarbare uitleg. Op geen enkel moment wordt er vanuit gegaan dat er ook nog ‘normale mensen’ zich bevinden onder de gevangenen. Mensen die beleefd zijn, wel opgevoed en beschikken over een bepaalde bagage aan denkvermogen.

Nooit, maar dan ook echt nooit in mijn leven kwam ik in contact met dergelijk vierkant draaiend systeem. Vooral een systeem waar de schuld bij elk falen altijd bij de gevangene wordt gelegd. De gevangene die op geen enkel moment ergens terecht kan om zijn klachten te uiten en werkelijk een gelijk of zijn recht af kan dwingen. Er bestaat inderdaad een commissie van toezicht die alle klachten netjes in een jaarboek publiceert en nu en dan overleg heeft met de directies. Maar deze commissie heeft geen enkele resultaatverbintenis. Het blijft bij rapporteren en adviezen. Je kan als gevangene ook rechtstreeks naar de directie stappen, die zich voor 100% schuil houden achter onredelijke regels. Hier haal je nooit gelijk. Je kan je frustraties ook kwijt via een gerechtelijk aanklacht, maar we kennen allemaal deze trein der traagheid, en vooral de instelling van negativisme tov. gevangenen. Er rest tenslotte de nationale ombudsman. Velen denken: aha, the place to be voor al je klachten en bezorgheden, maar recentelijk bewees een uitspraak van ondertekenaar (betreft het huurgeld voor TV gebruik) dat ook deze uitspraken door directies naast zich worden neer gelegd.

Toen dacht ik dat het zelf in de media aandacht brengen, via een blog, wel de oplossing kon brengen. Misschien kunnen we door het schrijven van artikels de FOD Justitie onder druk zetten en tot een koerswijziging krijgen. Ook hier ving ik bot.. Integendeel, ik kwam direct in het vizier van een stekelige instelling, die alleen mijn stilzwijgen beoogde. Dit op allerlei manieren, zelfs door me persoonlijk te treffen.

Ik kwam recent een eminente dame tegen, criminologe van opleiding, die rotsvast gelooft dat detentiebeleving anders moet. Maar tevens ervan  overtuigd is dat vele positieve krachten met haar er aan denken dat er weldra verbetering zal komen. Het spijt me dit te moeten zeggen maar alvorens er werkelijk verbetering zal komen, moeten heel wat personeelsleden, zowel onder de directies als de bewaking, volledig ‘verdwijnen’. Heel wat mensen zijn ‘misgroeid’ in hun hersenen. Ze hebben een gigantisch groot veiligheid- en angstsyndroom en staan helemaal niet open voor het zorgmodel. Het zal nog een kwart eeuw duren vooraleer er werkelijk iets beweegt…

Ik heb een heel eenvoudig model om pakken bewakingspersoneel te laten afvloeien ten voordele van zorgpersoneel. Rust alle opgesloten gedetineerden uit met een GPS-systeem en volg hen centraal op in een bewakingskamer. Maak met iedere gedetineerde een overeenkomst/contract waar hij kan en mag zijn én wanneer. Je zal veel meer bewegingsvrijheid creëren voor gevangenen (en dus minder frustraties) en je kan de helft of meer onnuttige taken van beveiliging afschaffen, en dus idem dito voor bewakingspersoneel. Een eenvoudig gebruik van hedendaagse technieken en een doeltreffend inzetten van personeelsbudgetten, waarbij alleen opvoeding, opleiding en zorg de winnaars zijn. Iets wat alleen maar positieve gevolgen kan hebben. Voor de gevangenen maar ook voor de maatschappij waarin deze gevangenen op een dag opnieuw in terecht komen. Het is allemaal wat simpel voorgesteld, maar er valt met een creatieve en positieve ingesteldheid hier veel aan te doen. Budget: onbespreekbaar…? Als men enkele tientallen miljoenen kan vinden voor vluchtelingen, dan kan men die ook vinden voor gedetineerden. Er is geen enkel excuus. Ik wil die eminente dame graag gelijk geven, maar het zal wel radicaal moeten gebeuren, anders blijft het opnieuw bij wishful thinking. En dat ben ik zo moe… Het raakt me vooral om persoonlijk getroffen te worden voor mij goed bedoelde tussenkomsten.

Amen en vrede aan u allen.

Marnic