Het verblijf in de gevangenis heeft dan toch minstens één voordeel. Het geeft je de mogelijkheid om stil te staan bij de diepere betekenis van de dingen. Niet dat ik dat vroeger nooit heb gedaan, maar er was precies toch wel weinig tot geen tijd voor. Het leven was zo gevuld, draaide op automatismen zodat de jaren voorbij vlogen. Nu is er wel een zee van tijd, wat ook weer automatismen veroorzaakt 🙂 Namelijk nadenken en afwegen over de zinvolheid van de dagdagelijkse activiteiten binnen de muren.

Ik sta ook regelmatig stil omtrent het concept en de zinvolheid van deze blog. Wat is het nut en de zin om al die energie te stoppen in verhalen te schrijven over de gebeurtenissen binnen de muren? Als ik de reacties bekijk van het veiligheidspersoneel (cipiers, directie, Directoraat Generaal, de minister) dan is het zeker niet stimulerend, eerder het tegendeel. Ze zijn zwaar negatief over mijn/onze handelswijze. Als ik de medegedetineerden bekijk, staan de meesten ook niet te juichen.. Wantrouwen en angst om op te komen voor het algemeen belang (wat hen eventueel persoonlijk kan treffen) zijn schering en inslag.

Bij de lezers van onze blog, als ik eerlijk mag zijn, voel ik soms een voyeurisme en soort ramptoerisme.. Meer dan een echte betrokkenheid. Er zijn veel views maar er komen weinig reacties. Volledig akkoord gaan met alles wat op de blog staat, is niet mogelijk. Iedereen heeft wel zijn mening. Waarom zetten onze lezers die niet even op mail of sturen ze iets op met de post? Laat het mensen onberoerd? Weten ze niet wat ze moeten denken, reageren? Hoe voelen mensen zich bij wat ze lezen op onze blog? Vinden ze zaken interessant? Staan er dwaze dingen op? Waarom? Dat willen we graag weten!

Waarom schrijf ik dan als er zo weinig reactie komt? Misschien omdat ik me de titel ‘schrijver’ wil aanmeten. Tegelijkertijd denk ik dan, was ik maar psycholoog, ingenieur of manager geweest. Dat zijn pas beroepen. Maar schrijver… Dingen vertellen waarvan je niet eens weet wat de draagwijdte van je woorden betekent… Als je fysica beoefent, kan je de dingen beter en vooral exacter verklaren dan een filosoof. Wat is de nutteloosheid van wat ik doe, wat wij doen met deze blog?

Maar er is wel iets dat positief is. Het gevangenisleven werkt zo frustrerend (de nutteloosheid van de tijd hier) dat er continu allerlei gedachten door mijn hoofd fladderen. Mijn brein is als het ware permanent op ontdekkingstocht naar nieuwe ervaringen en deze afschrijven werkt heel helend. Als ik dit niet zou kunnen doen, was ik allang ‘zot’ geworden. Dat geldt ook voor collega’s van me die mee deze blog voeden. Ze tekenen, bedenken cartoons, schrijven mopjes, gedichten, teksten over hun ervaringen,… Ze creëren op basis van hun ervaringen binnen de muren. Het is een manier om dingen van ons af te schrijven/tekenen en te delen met de wereld. We gaan op zoek naar verbinding met de wereld buiten de muren. Zonder de ander, zonder communicatie worden mensen ‘zot’. Daarom hebben wij dit nodig. Daarom vinden we het belangrijk dat dit platform er is. Beetje bij beetje bouwen we er verder aan. Daarom is het dus WEL zinvol. Ik hoop dat meer en meer gevangenen hetzelfde beleven. En al schrijven ze enkel voor zichzelf, in een dagboek, maken ze mooie muurtekeningen op hun celmuren, of uiten ze zich op een andere creatieve manier. Het blijven creatief zijn, denken, zich manifesteren, is enorm belangrijk in de gevangenis. Niemand kan ons onze creativiteit afnemen. Het is een weerspiegeling van je ziel, van ons mens zijn. Ik dank oprecht die enkelingen die met echte aandacht ons volgen en hoop dat er meer en meer mensen het belang van Port to Hell-O onderschrijven.

Laat iets van je horen! Bezorg ons een reactie, een briefje, een kaartje, een tekening! Dat kan op Port-to-Hell-O, p/a Marnic De Munck, Nieuwe Wandeling 89, 9000 Gent. Wij laten zeker iets terug weten.

De redactie