Toen ik nog in vrijheid was, verbleef ik de laatste twee jaar voor mijn opsluiting wegens een heel zware depressie in een paar psychiatrische instellingen. Ik onderging vlak voor mijn opname nog een “moderne” reeks elektroshocks, ja je weet wel, zoals in de film. Wekelijks werd ik gevolgd door een psychiater en 2x per week door psychologen. Dit leek me echt wel ernstig. Opsluiting in de gevangenis ontnam me deze essentiële zorgen totaal. Na veel aandringen slaagde ik erin om af en toe een psychiater te zien, met een frequentie van ongeveer 1x per 6 weken en dan telkens maar de helft van de nodige tijd. Geen verwijt naar de persoon in kwestie, de opdrachten en de waslijst cliënten was gewoon te groot om dit werk deftig uit te voeren. Mijn nieuwste psychiater, die ik zag na heel lang aandringen, zei me letterlijk: “Luister goed, ik kan niks voor jou doen, alleen pillen geven en ik heb maar 3 minuten”. Ik weet wel dat er veel zwaardere gevallen zijn maar maak je geen illusies, ook hier loopt het meer dan mank. Ook dit zijn halve waarheden (volgens sommigen) maar ze komen wel vol aan! Maar goed, ik ben maar een “gek ” die dit verhaal vertelt. Wees er echter van overtuigd dat de ganse zorgsector in de gevangenis een drama is en zeer onderbemand.

De redactie