Ik heb het bij iedereen,  hier binnen de muren, echt wel geprobeerd

om hulp te krijgen, maar ondanks ik her en der wel goeie wil ontdek,

blijft alles bij het oude. Er blijven zich tekorten opstapelen. Ik zie

het bijna niet meer. De macht der gewenning.

Neen, helemaal niet, dat ervaar ik niet, gewoon worden zal het

nooit. Het is een keuze, mezelf laten kapot gaan, of kiezen om, in

eender welke omstandigheid, nog iets goeds van te maken. En na

zo’n neerslachtige bui, pak ik den telkens weer, met een zekere eu-

forie, de koe bij de horens. Ondanks dit, blijf ik het er zeer moeilijk

mee hebben.

Nooit in mijn leven voorheen, voelde ik zoveel angst, om iets sa-

men met mij te doen. Ik was altijd het toonbeeld van actie, onder-

nemen, het voortouw nemen, in tientallen, honderden projecten.

Steeds stonden tientallen mensen ( betaald ), maar ook als vrijwil-

liger klaar, om mee te springen in de boot van het avontuur.

Vandaag is dit niet meer zo. Mijn schild van energie is weggevallen.

Maar waarom ? Ik ben dezelfde mens, alleen in een andere titel.

Vroeger was ik de patron, nu de gedetineerde. En, weet je, er

kleeft iets aan die naam, ik kan het niet omschrijven. Het is zo las-

tig te begrijpen.

En toch poog ik, telkens opnieuw, met de beste ideeën, met de

meeste energie, er leven in te blazen. Maar elk heeft zo zijn reden

van ‘ ik wil wel, maar ik mag niet ‘. En dan denk ik : van wie niet ?

Welk mens maakt dat jij niet menselijk met mij mag omgaan ? Dat

jij me als een normale persoon behandelt ?

Ik voel me op een Alpenweide, aan de rand van de helling..  de

koeien hebben geen horens meer.