Welke Gentenaar kent hem niet, de film,’ AANRIJDING IN MOSKOU’. Enkele vrijwilligers van een theatergezelschap, gevestigd op Dok Noord, zijn het idee aangegaan om een slepend verhaal te schrijven, onder de titel ‘AANVARING IN BAKSURDISTAN’  We spraken al vroeger in deze verhaallijn, dat Baksurdistan, staat voor  de gevangenis, de nieuwe wandeling in Gent.

De schrijvers refereren naar waargebeurde situaties binnen de muren, en zijn al een gans stuk op weg in hun script. Het is de bedoeling om eerst een theaterstuk te schrijven, dat dan in een volgende fase zal verfilmd worden. Er boden zich al een paar grote namen aan, tot het regisseren van de film. Het theaterstuk zal in regie van het gezelschap worden uitgevoerd, met als acteurs, gedetineerden, of ex-gedetineerden. Uit contacten met enkele verantwoordelijken blijkt heel wat schrijnende verhalen aan bod te komen. De auteurs hebben niet de bedoeling de situaties te reconstrueren, maar ze zo rauw als de echte realiteit is te brengen.

Ze willen hierdoor vooral een statement maken rond de vergeten groep van mensen uit onze Gentse binnenstad. Maar ze verzekeren ons dat er humor zal verwerkt worden in het geheel. Eén van de idee brengers is een oud-leraar Nederlands aan het St Paulus instituut uit Gent. De man in kwestie heeft heel wat ervaring met toneel, en toerde de laatste tijd rond met een monoloog, onder de titel ‘André’, handelende over het thema van een geïnterneerde gedetineerde, die in den bak de liefde van zijn leven ontmoet, maar vooral aangestoken is door het virus, dat ‘wachten’ heet

We kijken vol spanning uit naar de vruchten van dit project. Vrijwilligers (figuranten) zijn nu al welkom.

 

De nieuwe wandeling Gent, den bak, de duuze… Wie kent ze niet. Een historische site in Gent, waar al veel, heel veel, geschiedenis werd geschreven, minstens een vervolg kende.

Wat baten kaars en bril, als den uil niet ziene wil !

Zo zou ik het een beetje willen beschrijven. Ik hou niet van mensen te kwetsen, en al zeker niet als het om zwakkeren gaat, maar soms is efkens schoppen wel nodig, om te zeggen dat we niet meer in de 20-ste eeuw leven.

Er stonden er al niet veel meer in de Gentse gevangenis, en ook de laatsten worden omgezaagd, en dit dan nog door  de moslimgeloofsgemeenschap. Ja ik heb het over de bomen, de bomen die papier leveren. Als eco-humanist ben ik in principe tegen elk geloof, gewoon omdat geloof niet goed is voor de ontwikkeling van de vrijheid van het individu, welke de absolute vereiste is voor een betere wereld. Waar zo voor gevochten wordt, door de geloofsgemeenschappen, met name meer geluk in de wereld, wordt juist door de beperktheid van de geloven juist kapot gemaakt (zie het heden en het verleden)

En wanneer ze boven aldien de bomen afkappen, is het hek helemaal van de dam voor mij.  Waar heb ik het over ?

Al drie jaar vecht ik ervoor om binnen de muren, waar mogelijk, de papierberg maximaal te beperken, en alles te vervangen door de e-snelweg. Ja hoor er werden stappen gezet? Via een TV kanaal kan men heel wat informatie doorspelen, laat TV nu juist het toestel zijn dat in iedere cel aanwezig is, en waarop tot laat in de nacht, in den bak, op gezapt wordt.

De katholieken, de protestanten, de Angelsaksen, de orthodoxen, ja zelfs de humanisten vonden deze weg om hun nieuws en boodschappen door te spelen aan de gedetineerden. Bij de moslimgemeenschap vindt men het nog altijd nodig om iedere week, aan alle gevangen (400-tal) wekelijks een papieren briefje te bezorgen, met de oproep tot het gebed, of andere activiteiten.

WAT EEN VERSPILLING VAN PAPIER EN ENERGIE !!!

Baksurdistan ! De vergeetputten van de nieuwe wandeling worden ook wel eens zo genoemd. Ja de ons al gekende bajes van Gent, heeft andermaal een primeur geschreven. We kennen ze allemaal, de mannen van de Brugse poorte, de daklozen van rond het station, café De Klokke, de recidivisten, de armen, maar dan straatarmen, de doellozen.

Algemeen directeur Stas, heeft er vele jaren zijn ziel ingestoken, om er ‘iets’ mee te doen, om er ‘iets’ aan te doen. Maar de heer Stas heeft na een ijverige carriere, de pensioenleeftijd bereikt, wat tevens het einde was van de ziel in de fles. De fles is ontkurkt, en de ziel is ontsnapt. Nu dik twee jaar later, vindt men alleen nog het kille skelet terug, van wat ooit een revolutie inluide. ‘Normalisatie’

Alles verengde zich ondertussen tot steeds strengere regels, soms tot het absurde. De gebaarde minzame man liep tussen zijn mensen, had een woord voor iedereen,, kende iedereen. Maar hij is niet langer tussen de tralies.

Nieuwe bazen,nieuwe wetten wordt al eens gezegd. De verrechtsings binnen de maatschappij,laat ook hier zich voelen.

Hoeveel geesten zullen er nog uit de fles verdampen in de vergeetputten van de duuze?

Hoeveel lijken zullen er nog vallen ?

Bendevorming, een verzwarend element bij justitie, en die snel wordt toegepast, als meer dan twee personen zich samen scharen rond een project.

Net zo gebeurde rond het project ‘De Huizen’, naar een idee van gevangenisdirecteur Hans Claus, een nobel man die samen met tientallen anderen iets verniewends  op tafel bracht, voor wat betreft detentie. Noem het ook het project van een meer individuele benadering.

Optimisten of realisten, ik laat het in het midden, maar zeker geen activisten. Het project liep vele lange jaren, en monde uit in een schampschot voor de boeg van de armada  van Justitie, dewelke twee graden van koers wijzigde, de kapitein, Koen Geens, tekende een princiepsakkoord voor een aantal testcases, en klaar is kees (zie o.a. onze pdf op onze f.b.- groep Gentse nieuwe wandeling gazette)

Ondertussen blijft alles bij het oude, dezelfde filosofie over de uitvoering van detentie blijft. Doorgaan, meer schade toebrengen aan mensen, zowel de delictplegers, als nieuwe onschuldige slachtoffers (recidive)  (zie o.a het geval verpleegster Antwerpen, zie Luik, zie zo vele stille doden). Dus ja opnieuw failed state.

Ik wil niets tekort doen aan dit mooie iniatief, in de logica van, helpt het niet, dan schaadt het niet, maar het mag momenteel geklasseerd onder ‘to little’.

En wat mij nog het meest ergerde, waar blijft ‘de bende’. Waarom werden ze geen activisten. Soms voel je je moreel verplicht om op de bres te staan, om überhaupt I E T S te doen. Activist zijn is geen schande, het is wel een M U S T

Mr. Claus en co, op vacantie ?  Gentse Feesten !

De nieuwe wandeling in Gent, ja dan kan je niet anders dan meefeesten. En niet zomaar tien dagen, maar de volle drie weken. Net als de congé in de bouw. Drie weken lang wordt er geen steen verlegd. Alleen maar feesten, feesten als de beesten, zo zou je het bijna kunnen noemen.

En dan bekijk ik mijn buren, een Tsetjeen, een Rus, een Afgaan, een Marrocaan, een echte Turk, een Tunesieër, en ja zelfs een Antwerpenaar. Bloot (ja het was heel warm die dagen)en spelen, alle dagen iets te doen.  Ja zelfs op zondagmiddag 13h, starte Tomorrowland, niet in de schorre in Boom, maar in de nieuwe wandeling. Echte orkesten. Ik lag te dromen (ijlen) in mijn bed. Mijn bloedsuikerspiegel stond 400, (n.v.d.r.  nrml.  90 toegelaten) Ik had zonet geroosterde in frietvet aardappelen gegeten met stoverij, zonder groenten,(zoals zon dikwijls)  en als dessert, een gesuikerde yoghurt.

Andermaal deze week vroeg ik naar gezonde diabetesvoeding ? Budgettair niet haalbaar, was de reactie !

Verdomme dacht ik, en al die brood en spelen, al dat lawaai ? Is dat allemaal dan pro deo ? Ja ze kennen er wat van in den bak, feesten en pro deo’s. Oh ‘t zal van een ander budget zijn, ja ander budget wel, maar dezelfde ziekte/of gezondheid, je mag kiezen.

En de leie klaterde verder, ze sprak zo mooi in ‘t frans (de leie in Gent) ‘Je m’en fou de tous’

Je mag het niet doen ! Maar je mag zoveel niet, maar soms zit je zo in mekaar, heb je dat emotionele niet in de handen, hoe rationeel je er ook gaat over nadenken. Dan handel je op automatische piloot.

Waar heb ik het over ? Wel ik loop hier binnen de getraliede muren zo al een tijdje rond en dan ontmoet ik zeer regelmatig mensen die hun verhaal doen. Deze instelling is een arresthuis, maar niets is zoals vroeger. Vroeger verbleven gearresteerden, meestal kort in voorarrest. Heden ten dage lopen zelfs de minder zware problemen uit op verblijven die de zes a acht maand, gemakkelijk overschrijden, wat in sé wil zeggen, dat verdachten soms langer in voorarrest zitten, dan hun  eigenlijke straf effectief zal dienen uitgezeten.

Maar justitie maalt heel langzaam, en als je het mij vraagt veel te langzaam. In mijn dorp van geboorte, hadden we daar een naam voor, die hier niet al te mooi zou klinken. Maar naast die wansmakelijke uitspraak, is er ook de immense schade die aangebracht wordt. Zes maanden of langer opgesloten zitten, veroorzaakt een enorme impact op het leven van een mens. Huis, werk, relaties, veel gaat meestal, in die tijd, verloren/kapot. En dit terwijl er heel wat onschuldig zitten, of effectief een kortere straf ontvangen, die op andere wijzen kan ingevuld  (NVDR: straffen beneden de drie jaar kunnen gemakkelijk via enkelband worden uitgezeten) wat een niet zo drastische impact heeft op het sociaal weefsel.

Ja, ik ween bij al dat nodeloos tandengeknars. Failed organisation ! Andermaal !

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men asbest tegen.  Duivenkotten, landbouwafdaken, gewone huiskotten. Ze werden er midden vorige eeuw in massa neergepoot, en overal mee toegedekt. Asbestcementplaten, ondertussen gekend als de stille killer. Zolang hij vast zit, gaat het nog, maar eens vrij dood hij onvermijdelijk. Welnu, hetzelfde fenomeen doet zich voor in de Gentse nieuwe wandeling, ook gekend als den bak, de duuze.

Een stille maar hardnekkige killer is aanwezig, met name diffuus lawaai… altijd en overal is er storend lawaai aanwezig, dat onbewust invreet op de gezondheid. Het veroorzaakt stress, hoge bloeddrukken, en is zelfs op termijn, aldus wetenschappelijk bewijs, dodelijk, net als asbest.

Het ergste is, buiten wordt er heel omzichtig omgesprongen met de vrijgekomen asbest. Men heeft speciale equipes en technieken uitgebouwd om de bevolking te vrijwaren. Gezondheid voor alles ! Maar binnen de muren wordt er zelfs nog niet beseft wat lawaaierigheid allemaal veroorzaakt bij een mens. Men denkt er zelfs niet over na. Het blijft tot vaststellingen, en af en toe een zure oprisping van iemand, maar voor de rest geen enkele actie. Integendeel, klachten worden stelselmatig afgedaan als eigen aan de situatie, of toevalligheden, afhankelijk van een zieke persoon. Aanvaarden is de enige emedie.

Failed state noemen ze zoiets. Failed organisation.  Schame on you !

De doorsnee psychologen gaan me zeker begrijpen. Allereerst heb ik het zeer moeilijk met de omschrijving ‘dood’. Wat is ‘dood’ eigenlijk bestaat het voor mijzelf niet. Als ik er ben, dan is de dood er niet, en als de dood er is, dan ben ik er niet. We kennen, of kunnen mekaar dus niet kennen. Maar ik heb het hier in mijn betoog, niet over de fysieke dood. Ik heb het over de psychische dood, die mijns inziens zoveel erger is.

Ik stap even terug naar wat wetenschap, in een niet zo ver verleden. Nu ver, in mensentaal, niet in termen van de evolutieleer, daar spreek we amper over een milliseconde, een eeuwigheid dus. Maslow, de vader van de sociale psychologie, verkondigde bij de mens een behoeften piramide, bestaande uit een vijftal trappen, waarbij je steeds trapsgewijze, van de laagste naar een hogere gaat, al naargelang je eigen behoeftes. Een dak, eten en drinken, veiligheid zijn trappen, die voor de meesten invulbaar zijn, warmte en liefde, gaat al wat moeilijker, maar trap vier, zelfwaardering, en vijf, zelfontwikkeling worden voor velen al veel te hoog gegrepen. Voor mij waren vier en vijf super belangrijk. Ik studeerde, werkte en vocht mijn ganse leven voor waardering. Iets wat me binnen de muren, totaal werd ontnomen. Maar dit proces gaat niet alleen over, binnen de muren, het is een kanker die je ganse maatschappelijk bestaan aanvreet, om je uiteindelijk, achter te laten in een totale vereenzaming, en waardeloosheid. Je bent voor niets en niemand nog belangrijk, en al zeker niet als je eenmaal de grens van de vier jaar voorbij bent.

Je waardigheid is opgevreten, en dan ga je dood, niet klinisch, maar mentaal. Voor mij, andermaal het bewijs, lange gevangenisstraffen zijn totaal nutteloos, integendeel ze schaden zelfs enorm.

Je weet wel, of mogelijks ook niet. Zo van die momenten hebben, van, wat doe ik hier verdomme. Ik wil nog zoveel doen, een encyclopedie volschrijven, de wereld verkennen van N naar Z, van alles maken. Maar ik zit hier gewoon te niksen. Het niksen dat werkelijk niks meer is dan niets !  Ik pers mijn gedachten leeg als een citroen, maar er komt al lang niets meer uit, geen bitter geen zoet…alles lijkt leeg…

I will Always love you zingt Witney Houston, en dat geeft me opnieuw moed om richting vooruit te denken. Ja, achter alles is er de liefde, die blijft. Ook als is ze beperkt in aantal personen. Ooit was je geliefd door velen, je stond op de bühne van het leven. Succes noemen ze dat. Nu is er de herontdekking van de liefde. Je weet wel, ervaren wat echte liefde is. Maar ze is zeldzaam en oh zo beperkt in aantal. De bühne is weggesmolten, je weet wel het eco-systeem, de opwarming van de aarde, of is het de vluchtigheid van relaties. Ooit was je hun king of today, nu ben je bajesking. Je vecht er tegen, je gebruikt al je energie, maanden, jaren. Maar allemaal begeven ze het. En dan komt ze, die leegte, die immense grote oceaan van tranen, die uitmond in eenzaamheid en de tijd zitten wegpinken. Bijna roerloos, bijna gevoelloos, rimpelloos de oceaan oversteken op weg naar weet ik veel, tussen N en Z.

Is dit ondankbaarheid ? Neen ! Het is radeloosheid van iemand met zoveel ambitie, die zijn eigenwaarde totaal ziet denegreren, en soms liever alles zou wegpinken….

Maar dan is er opnieuw Witney Housten  ‘I will Always love you’

Het verhaal van de wandelgangen !  Maar in den bak zijn de wandelgangen eindeloos !

Communicatie, volgens alle psychologen de basis van reintegratie voor elke gedetineerde. Daar bestaat geen discussie meer over. Telefoon is een van deze elementen, maar laat het in de bak nu juist het zwakste zijn. Meestal wordt nog een systeem toegepast,uit de jaren 70. Heel centraal, moeilijk bereikbaar en peperduur. Maar de minister beloofde aan de vakbond (begin vorig jaar) en dit naar aanleiding van de langdurige staking, beterschap. Er zouden dringend moderne systemen op cel komen, aan marktprijzen. De doelstelling van de overeenkomst met de vakbond, was de vele bewegingen  dat telefoneren met zich meebrengt, nu, te gaan beperkingen, wat de arbeidsdruk ten goede kwam.

Vorig jaar werden in allerijl, bij ons kabels getrokken in alle richtlijnen… hij kwam.. wie de sint, neen de telefoon op cel. De technische dienst stond onder druk, alles diende klaar te zijn, voor na de zomer… alleen werd er niet verteld welke zomer. We schrijven nu 23 juli 18, de zomer is opnieuw langs de Gentse feesten geschoven.. Of andermaal, het verhaal van nu of nooit.. het verhaal van de nieuwe wandeling gangen. Nu voor ons lijkt zelfs het ongewone, gewoon. Zelfs Godot laat hier nog altijd op zich wachten