De doorsnee psychologen gaan me zeker begrijpen. Allereerst heb ik het zeer moeilijk met de omschrijving ‘dood’. Wat is ‘dood’ eigenlijk bestaat het voor mijzelf niet. Als ik er ben, dan is de dood er niet, en als de dood er is, dan ben ik er niet. We kennen, of kunnen mekaar dus niet kennen. Maar ik heb het hier in mijn betoog, niet over de fysieke dood. Ik heb het over de psychische dood, die mijns inziens zoveel erger is.

Ik stap even terug naar wat wetenschap, in een niet zo ver verleden. Nu ver, in mensentaal, niet in termen van de evolutieleer, daar spreek we amper over een milliseconde, een eeuwigheid dus. Maslow, de vader van de sociale psychologie, verkondigde bij de mens een behoeften piramide, bestaande uit een vijftal trappen, waarbij je steeds trapsgewijze, van de laagste naar een hogere gaat, al naargelang je eigen behoeftes. Een dak, eten en drinken, veiligheid zijn trappen, die voor de meesten invulbaar zijn, warmte en liefde, gaat al wat moeilijker, maar trap vier, zelfwaardering, en vijf, zelfontwikkeling worden voor velen al veel te hoog gegrepen. Voor mij waren vier en vijf super belangrijk. Ik studeerde, werkte en vocht mijn ganse leven voor waardering. Iets wat me binnen de muren, totaal werd ontnomen. Maar dit proces gaat niet alleen over, binnen de muren, het is een kanker die je ganse maatschappelijk bestaan aanvreet, om je uiteindelijk, achter te laten in een totale vereenzaming, en waardeloosheid. Je bent voor niets en niemand nog belangrijk, en al zeker niet als je eenmaal de grens van de vier jaar voorbij bent.

Je waardigheid is opgevreten, en dan ga je dood, niet klinisch, maar mentaal. Voor mij, andermaal het bewijs, lange gevangenisstraffen zijn totaal nutteloos, integendeel ze schaden zelfs enorm.