Baksurdistan ! De vergeetputten van de nieuwe wandeling worden ook wel eens zo genoemd. Ja de ons al gekende bajes van Gent, heeft andermaal een primeur geschreven. We kennen ze allemaal, de mannen van de Brugse poorte, de daklozen van rond het station, café De Klokke, de recidivisten, de armen, maar dan straatarmen, de doellozen.

Algemeen directeur Stas, heeft er vele jaren zijn ziel ingestoken, om er ‘iets’ mee te doen, om er ‘iets’ aan te doen. Maar de heer Stas heeft na een ijverige carriere, de pensioenleeftijd bereikt, wat tevens het einde was van de ziel in de fles. De fles is ontkurkt, en de ziel is ontsnapt. Nu dik twee jaar later, vindt men alleen nog het kille skelet terug, van wat ooit een revolutie inluide. ‘Normalisatie’

Alles verengde zich ondertussen tot steeds strengere regels, soms tot het absurde. De gebaarde minzame man liep tussen zijn mensen, had een woord voor iedereen,, kende iedereen. Maar hij is niet langer tussen de tralies.

Nieuwe bazen,nieuwe wetten wordt al eens gezegd. De verrechtsings binnen de maatschappij,laat ook hier zich voelen.

Hoeveel geesten zullen er nog uit de fles verdampen in de vergeetputten van de duuze?

Hoeveel lijken zullen er nog vallen ?