Je weet wel, of mogelijks ook niet. Zo van die momenten hebben, van, wat doe ik hier verdomme. Ik wil nog zoveel doen, een encyclopedie volschrijven, de wereld verkennen van N naar Z, van alles maken. Maar ik zit hier gewoon te niksen. Het niksen dat werkelijk niks meer is dan niets !  Ik pers mijn gedachten leeg als een citroen, maar er komt al lang niets meer uit, geen bitter geen zoet…alles lijkt leeg…

I will Always love you zingt Witney Houston, en dat geeft me opnieuw moed om richting vooruit te denken. Ja, achter alles is er de liefde, die blijft. Ook als is ze beperkt in aantal personen. Ooit was je geliefd door velen, je stond op de bühne van het leven. Succes noemen ze dat. Nu is er de herontdekking van de liefde. Je weet wel, ervaren wat echte liefde is. Maar ze is zeldzaam en oh zo beperkt in aantal. De bühne is weggesmolten, je weet wel het eco-systeem, de opwarming van de aarde, of is het de vluchtigheid van relaties. Ooit was je hun king of today, nu ben je bajesking. Je vecht er tegen, je gebruikt al je energie, maanden, jaren. Maar allemaal begeven ze het. En dan komt ze, die leegte, die immense grote oceaan van tranen, die uitmond in eenzaamheid en de tijd zitten wegpinken. Bijna roerloos, bijna gevoelloos, rimpelloos de oceaan oversteken op weg naar weet ik veel, tussen N en Z.

Is dit ondankbaarheid ? Neen ! Het is radeloosheid van iemand met zoveel ambitie, die zijn eigenwaarde totaal ziet denegreren, en soms liever alles zou wegpinken….

Maar dan is er opnieuw Witney Housten  ‘I will Always love you’