Thomas Bones, gastprofessor aan de leerstoel geschiedenis van de rijksuniversiteit Gent, las de posts in port-to-hell-o.com  i.v. m ‘lijken voor eeuwig begraven onder nieuwbouw in Gentse gevangenis. Het wekte dermate zijn aandacht dat hij na consultatie van onze bron, besloot een studie op te zetten over dit wonderlijk verhaal, en hoe de vork aan de steel zit.

Justitie werd door hem gecontacteerd, maar daar bleek het antwoord, zoals meestal, ‘wij weten van niets’  Het verhaal werd zelfs even afgewimpeld als onbestaande. Een zoveelste monster van Lochness verschijning. Ofwel ben je een believer, ofwel ook weer niet.

Wij zijn echter in contact met een ooggetuige die andermaal zijn verhaal bevestigde. Op basis hiervan besloot men een onderzoek in te stellen. Thomas Bones, beloofde ons de zaak tot op het bot uit te spitten.

Mensen die meer weten, of willen meewerken om dit mysterie op te lossen kunnen zich aanmelden via deze blog.  De professor beloofde ons binnen de drie maand een eerste verslag uit te brengen van zijn werkzaamheden, en zijn eventuele bevindingen.

Wat zijn wij ellendelingen, de bakzitters, dat we zoveel last bezorgen aan onze verzorgers.  Het is inderdaad vandaag al de tiende dag dit jaar, dat er gestaakt wordt. NEEN dit is niet normaal, in geen enkel ander bedrijf, wordt er jaarlijks zoveel gestaakt. Ik besluit dit kan niet langer met sociale onrechtvaardigheid te maken hebben, maar alles met de werkomgeving, en ja dus met ons.

Hij stond deze morgen in mijn deurgat, de directeur, die ik anders nooit zie, helemaal verlaten van zijn werkers, omringd door een paar politieagenten, om zijn veiligheid.  En JA, hij stelde hetzelfde vast als ik, een zure zweetgeur. Het zal vijf dagen duren voor we een douche mogen nemen, en ja dus het stinkt, letterlijk en figuurlijk.

Hoe wil je als vakbond, omgaan met je klanten, hoe wil je respect afdwingen, hoe wil je dat de bejegening die zo vele bewakers toepassen, resultaat oplevert. Natuurlijk is staken maar een laatste noodkreet, als het niet anders kan. Maar tien maal per jaar, is geen laatste noodkreet, dit is een brug te ver. We zijn dankbaar, voor de directeur en de politie, maar we hebben zoveel spijt dat zoveel bejegening wegbrandt, door dat vieze woord ‘staking’.

Ja we zijn maar crapuul, maar we hebben ook een hart, en al zeker in deze kerstperiode, maar de fransen zeggen het zo mooi, trop est trop !

Met KOEN Geens wordt het anders, WIJ, gaan voor een ander penitentiair beleid. Ik zag het in vijf jaar tijd nog nooit zo erg. Een ervaringsdeskundige.

 

We genieten er allemaal wel eens van, als een schilderij van Hopper, die avondluchten. Als er ‘s anderendaags wat wind staat te wachten, of wat flauwe regen. Het einde van een mooie dag, het einde van een leven. Ja zo zou het hoeven te zijn , maar dit is het helemaal niet in de bak, en alvast niet in Gent, beter gekend onder de scheldnaam, de nieuwe wandelinge, ofte de duuze.

Je zou enig respect, enig begrip verwachten voor mensen met hogere leeftijd, maar dit is helemaal niet zo. Geen enkele regel wordt aangepast, ja zelfs, de slechtste jobs worden voorbehouden voor ouderen, met geen enkele rekenschap voor de fysieke beperkingen. Zelf steen en been klagen bij de vakbond, maar niet eens het empathisch gevoel dat ouderen van 67+ (na pensioengerechtigde leeftijd) bepaalde dingen niet meer aankunnen.  Ge moet dan maar nie werken !

Zelfs de strijd om aangepaste gezonde voeding bij diabetici, kan je niet winnen. Ontspanning, is er wel wat, maar allemaal gericht op jonge mensen.

Zo, en veel meer gaat men te werk, wat aanleiding geeft tot ontmoediging. Tirez votre plan, ofte ook wel voor mij, ‘vadermoord’, respectloos.

Wie geen respect kan opbrengen voor het gepresteerde, noem ik zelfingenomen.

En dit Mr Geens, onder het motto, je krijgt een normale bejegening, als iedereen. Schame on you !

We kennen het allemaal, we ergeren er ons blauw aan, en onze roep naar harder optreden wordt steeds luider, h e r v a l l e n , eenzelfde fout twee of meermaals doen, en dit ondanks het gekende spreekwoord. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Ja dus er lopen veel ezels rond, en niet in het minst in den bak.  Cijfers spreken voor zich (en dit naargelang de studie) 60 tot 75%. Laat ons even kijken in het hoofd van Jan, die staat voor Jan modaal in den bak.

Jan is geen top crimineel, zoals ze dat noemen, hij is modaal, hij leeft van kleine criminaliteit, wat stelen, wat drugs, en af en toe een ruzie, er n’en klop op geven. Zoals Jan, zijn er zovelen. Telkenmale wordt Jan dan ook opgepakt. Waarom ? Welnu omdat Jan wil leven, t t z hij zie zoveel rond hem, hij hoort zoveel in den bak, en ja Jan is zwak. Het leven is zo wie zo al oneerlijk, en alles valt dan nog steeds op zijnen kop. Een stiel, en een job dus, hoorde ook niet echt tot zijn opvoeding. E, dan wordt hij maar opgesloten. Ik zag hem de afgelopen twee jaar, zeker al een viertal keer, meerdere maanden buiten, meerdere binnen. Ze hebben n’en pik op mij, de die van de police !

Maar wat doet Jan hierbinnen. Niets, zitten wachten tot zijn tijd erop zit, om dan andermaal dezelfde weg op te gaan. Jan doet niets binnen, maar binnen doet ook niets voor Jan. Welke maatschappij zijn wij, dat we zo straffen ? Dat we zo omgaan, met de meest kwetsbaren. Moeten we dan een sociaal werker plaatsen naast iedere gedetineerde ? Ik zeg volmondig ja ! In een land waar nog steeds meer dan één miljoen, arbeidsgerechtigde personen, geen werk hebben, is er nog veel plaats voor zorg, en opvolging. Voor een andere structuur van werken, bijdragen aan die maatschappij, die je mee een zinnig leven geeft.  Het is een kwestie van politieke wil. Het is puur een kwestie van keuzes, en vooral ook van veiligheid. Hoe minder de recidive, hoe hoger de veiligheid..Je zal maar het tweede slachtoffer worden, welke boodschap heb je daar aan ? Dus ja voldoende om ook daarin te investeren. En niet alleen in meer camera’s, maar ook in meer mensen, liefs geen cowboys, maar sociale werkers.

Ik roep hier op om mee te kijken in het hoofd van al die Jan’s, en ons de vraag te stellen ! ZIJN WE ECHT DIE BESCHAAFDE MAATSCHAPPIJ DIE WE BEWEREN TE ZIJN !!

Durven wij ons zo te benoemen…

Nooit meer die brave verpleegster uit Antwerpen, nooit meer de situatie van Luik, nooit meer dat kindje ! en niet door langer op te sluiten, maar door actief op te voeden, het kan !

Hoe fileer je een organisatie ? Hoe ga je meten          als de werking van iets wel is wat je ervan verwacht ? Als je daarover bezig bent, zit de mot toch wel in de organisatie ! Toch in de meeste gevallen.

Maar bij ons komt men zelfs niet zo ver. Men heeft intern zelfs nog niet begrepen dat er zich continu vele fouten afspelen. Fouten die meestal hun weerslag hebben op het eindproduct, dat hier om gedetineerden, mensen, deel in een maatschappij gaat.  Ik lees, hoor zo dikwijls.. zo enen hadden ze maar niet hoeven vrij te laten, heel recent nog met de papa die zijn 3 maand oud dochtertje te lijf ging. Hoeveel voorbeelden wil je nog lezen, geef ik er tien, honderd, of een gans boek vol ? Was ik een standup comedian, ik zou er jullie mee vermaken, maar dit is mijn gave niet.

Maar het is erg, heel erg. Soms moet men zich de vraag stellen, maar hoe kan het dat er geen opstand komt in den bak ? Dat de meesten alles gelaten ondergaan met de leuze, ja, het is maar den bak.

Is iedere organisatie (hetzij openbaar of privé) niet verplicht een goed product af te leveren ?

Ik kan nog over alles heen stappen, buiten wat frustraties, je sterft er niet van, maar ik kan er vast niet overheen als het gaat om de mens zijn gezondheid. Ik wil er dan toch eentje kwijt. In den bak krijgen de echte Belgen, en alvast hier bij ons, zeer ongezond eten, teveel van dit teveel van dat, te weinig van… Welnu laat men nu heel binnenkort een cursus starten over ‘gezond eten’ Hoe zot kan het, galgenhumor ! zou ik het noemen. Van de staat mag je nog niet roken in je eigen café, in den bak (by the way een staatshuis) rookt men overal.  Op uw gezondheid !

Het is de warmste november woensdag sinds mensenheugenis, en veel langer. Nooit maakte ik dit mee in mijn 25000-daagse bestaan. Ik dacht zoiets moet ik vieren, dit verdient een bloempje, of laat het dan maar een bloemlezing worden. Over bloemen met de potten er nog aan.

Heel regelmatig krijg ik dat moment, het moment waarop ik jou, maar ook mezelf afvraag, tot wat dient het allemaal. Wat is de zin van mijn schrijven, niets wordt anders !

En dan gaat mijn pen uitdrogen, gedurende een bepaalde periode, die ik nu net achter de rug heb. Een moeilijke periode. Telkens schuil ik me weg achter teveel werk, maar dit zijn drogredenen. De eigenlijke reden is, wat brengt het op, integendeel, dikwijls schiet ik er mee in mijn eigen voet. Ik doe aan zelfbeschadiging. Nog dagdagelijks ondervind ik de negatieve gevolgen van mijn schrijfgedrag. Mijn opkomen voor een andere, betere, effectievere aanpak van het detentiesysteem.

Maar dan telkens opnieuw borrelen de frustraties dermate op, dat ik moet schrijven, praten, en dit tot ik het uitroep of schreeuw/schrijf., WIE ME WIL LEZEN ZAL ME LEZEN  en dit met de hoop ergens iets los te weken. Ik zag rimpels op de vlakke zee in de avondzon, ik hoorde kletsende golven tegen  de kalkstenen kliffen, nu is het wachten op de storm. Een alles overspoelende tsjunamie  van de grote verandering. KOEN GEENS WAAR BLIJF JE MET JE LOZE BELOFTES ?

Laat ons hem Wim noemen. Wim is een pensioengerechtigde cipier, die heel recent de job heeft verlaten. Maar met Wim worden ook de geheimen van het leven voor eeuwig begraven. Je weet wel, zo van die verhalen die overgaan van persoon tot persoon, tot er een schakel verdwijnt.  En net als ons DNA draagt die schakel dan veel informatie met zich mee, zo ook dus Wim.

Wim vertelde ons ooit over ‘vroeger’. Maar dit leken ons zo een ongelooflijke verhalen, dat we ze afschilderden als indianenverhalen. Maar ons kennende gingen we dieper graven. We kwamen uit bij de aannemer van de laatste grote werken aan de nieuwe wandeling in Gent (de duuze/den bak) Deze werken grepen plaats op het einde der tachtiger jaren, en betroffen met name de bouw van de administratieve vleugel en de nieuwe bezoekzaal… de meeste die er trouwens nu werken, zijn zich amper bewust hiervan, omdat ze zelf nog op de schoolbanken zaten.  De man in kwestie verblijft echter zelf hoogstpersoonlijk nu in de duuze.

We wisten hem te strikken voor een verhaal. Een verhaal dat zich voordeed tijdens die werkzaamheden, meer in het bijzonder tijdens de graafwerken. Hij verklaarde ons dat ze toen op een ganse boel skeletten terecht kwamen, dit ganse verhaal bracht hij ons uitgebreid, en het vervolg hiervan wordt weldra gepubliceerd op onze openbare facebook groep, Gentse nieuwe wandeling gazette, wordt nu lid hiervan, zodat je dit en vele andere schokkende verhalen kan opvolgen, het laatste nieuws over de duuze van Gent (den bak)

 

Welke Gentenaar kent hem niet, de film,’ AANRIJDING IN MOSKOU’. Enkele vrijwilligers van een theatergezelschap, gevestigd op Dok Noord, zijn het idee aangegaan om een slepend verhaal te schrijven, onder de titel ‘AANVARING IN BAKSURDISTAN’  We spraken al vroeger in deze verhaallijn, dat Baksurdistan, staat voor  de gevangenis, de nieuwe wandeling in Gent.

De schrijvers refereren naar waargebeurde situaties binnen de muren, en zijn al een gans stuk op weg in hun script. Het is de bedoeling om eerst een theaterstuk te schrijven, dat dan in een volgende fase zal verfilmd worden. Er boden zich al een paar grote namen aan, tot het regisseren van de film. Het theaterstuk zal in regie van het gezelschap worden uitgevoerd, met als acteurs, gedetineerden, of ex-gedetineerden. Uit contacten met enkele verantwoordelijken blijkt heel wat schrijnende verhalen aan bod te komen. De auteurs hebben niet de bedoeling de situaties te reconstrueren, maar ze zo rauw als de echte realiteit is te brengen.

Ze willen hierdoor vooral een statement maken rond de vergeten groep van mensen uit onze Gentse binnenstad. Maar ze verzekeren ons dat er humor zal verwerkt worden in het geheel. Eén van de idee brengers is een oud-leraar Nederlands aan het St Paulus instituut uit Gent. De man in kwestie heeft heel wat ervaring met toneel, en toerde de laatste tijd rond met een monoloog, onder de titel ‘André’, handelende over het thema van een geïnterneerde gedetineerde, die in den bak de liefde van zijn leven ontmoet, maar vooral aangestoken is door het virus, dat ‘wachten’ heet

We kijken vol spanning uit naar de vruchten van dit project. Vrijwilligers (figuranten) zijn nu al welkom.

 

De nieuwe wandeling Gent, den bak, de duuze… Wie kent ze niet. Een historische site in Gent, waar al veel, heel veel, geschiedenis werd geschreven, minstens een vervolg kende.

Wat baten kaars en bril, als den uil niet ziene wil !

Zo zou ik het een beetje willen beschrijven. Ik hou niet van mensen te kwetsen, en al zeker niet als het om zwakkeren gaat, maar soms is efkens schoppen wel nodig, om te zeggen dat we niet meer in de 20-ste eeuw leven.

Er stonden er al niet veel meer in de Gentse gevangenis, en ook de laatsten worden omgezaagd, en dit dan nog door  de moslimgeloofsgemeenschap. Ja ik heb het over de bomen, de bomen die papier leveren. Als eco-humanist ben ik in principe tegen elk geloof, gewoon omdat geloof niet goed is voor de ontwikkeling van de vrijheid van het individu, welke de absolute vereiste is voor een betere wereld. Waar zo voor gevochten wordt, door de geloofsgemeenschappen, met name meer geluk in de wereld, wordt juist door de beperktheid van de geloven juist kapot gemaakt (zie het heden en het verleden)

En wanneer ze boven aldien de bomen afkappen, is het hek helemaal van de dam voor mij.  Waar heb ik het over ?

Al drie jaar vecht ik ervoor om binnen de muren, waar mogelijk, de papierberg maximaal te beperken, en alles te vervangen door de e-snelweg. Ja hoor er werden stappen gezet? Via een TV kanaal kan men heel wat informatie doorspelen, laat TV nu juist het toestel zijn dat in iedere cel aanwezig is, en waarop tot laat in de nacht, in den bak, op gezapt wordt.

De katholieken, de protestanten, de Angelsaksen, de orthodoxen, ja zelfs de humanisten vonden deze weg om hun nieuws en boodschappen door te spelen aan de gedetineerden. Bij de moslimgemeenschap vindt men het nog altijd nodig om iedere week, aan alle gevangen (400-tal) wekelijks een papieren briefje te bezorgen, met de oproep tot het gebed, of andere activiteiten.

WAT EEN VERSPILLING VAN PAPIER EN ENERGIE !!!

Baksurdistan ! De vergeetputten van de nieuwe wandeling worden ook wel eens zo genoemd. Ja de ons al gekende bajes van Gent, heeft andermaal een primeur geschreven. We kennen ze allemaal, de mannen van de Brugse poorte, de daklozen van rond het station, café De Klokke, de recidivisten, de armen, maar dan straatarmen, de doellozen.

Algemeen directeur Stas, heeft er vele jaren zijn ziel ingestoken, om er ‘iets’ mee te doen, om er ‘iets’ aan te doen. Maar de heer Stas heeft na een ijverige carriere, de pensioenleeftijd bereikt, wat tevens het einde was van de ziel in de fles. De fles is ontkurkt, en de ziel is ontsnapt. Nu dik twee jaar later, vindt men alleen nog het kille skelet terug, van wat ooit een revolutie inluide. ‘Normalisatie’

Alles verengde zich ondertussen tot steeds strengere regels, soms tot het absurde. De gebaarde minzame man liep tussen zijn mensen, had een woord voor iedereen,, kende iedereen. Maar hij is niet langer tussen de tralies.

Nieuwe bazen,nieuwe wetten wordt al eens gezegd. De verrechtsings binnen de maatschappij,laat ook hier zich voelen.

Hoeveel geesten zullen er nog uit de fles verdampen in de vergeetputten van de duuze?

Hoeveel lijken zullen er nog vallen ?