We kennen het allemaal, we ergeren er ons blauw aan, en onze roep naar harder optreden wordt steeds luider, h e r v a l l e n , eenzelfde fout twee of meermaals doen, en dit ondanks het gekende spreekwoord. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Ja dus er lopen veel ezels rond, en niet in het minst in den bak.  Cijfers spreken voor zich (en dit naargelang de studie) 60 tot 75%. Laat ons even kijken in het hoofd van Jan, die staat voor Jan modaal in den bak.

Jan is geen top crimineel, zoals ze dat noemen, hij is modaal, hij leeft van kleine criminaliteit, wat stelen, wat drugs, en af en toe een ruzie, er n’en klop op geven. Zoals Jan, zijn er zovelen. Telkenmale wordt Jan dan ook opgepakt. Waarom ? Welnu omdat Jan wil leven, t t z hij zie zoveel rond hem, hij hoort zoveel in den bak, en ja Jan is zwak. Het leven is zo wie zo al oneerlijk, en alles valt dan nog steeds op zijnen kop. Een stiel, en een job dus, hoorde ook niet echt tot zijn opvoeding. E, dan wordt hij maar opgesloten. Ik zag hem de afgelopen twee jaar, zeker al een viertal keer, meerdere maanden buiten, meerdere binnen. Ze hebben n’en pik op mij, de die van de police !

Maar wat doet Jan hierbinnen. Niets, zitten wachten tot zijn tijd erop zit, om dan andermaal dezelfde weg op te gaan. Jan doet niets binnen, maar binnen doet ook niets voor Jan. Welke maatschappij zijn wij, dat we zo straffen ? Dat we zo omgaan, met de meest kwetsbaren. Moeten we dan een sociaal werker plaatsen naast iedere gedetineerde ? Ik zeg volmondig ja ! In een land waar nog steeds meer dan één miljoen, arbeidsgerechtigde personen, geen werk hebben, is er nog veel plaats voor zorg, en opvolging. Voor een andere structuur van werken, bijdragen aan die maatschappij, die je mee een zinnig leven geeft.  Het is een kwestie van politieke wil. Het is puur een kwestie van keuzes, en vooral ook van veiligheid. Hoe minder de recidive, hoe hoger de veiligheid..Je zal maar het tweede slachtoffer worden, welke boodschap heb je daar aan ? Dus ja voldoende om ook daarin te investeren. En niet alleen in meer camera’s, maar ook in meer mensen, liefs geen cowboys, maar sociale werkers.

Ik roep hier op om mee te kijken in het hoofd van al die Jan’s, en ons de vraag te stellen ! ZIJN WE ECHT DIE BESCHAAFDE MAATSCHAPPIJ DIE WE BEWEREN TE ZIJN !!

Durven wij ons zo te benoemen…

Nooit meer die brave verpleegster uit Antwerpen, nooit meer de situatie van Luik, nooit meer dat kindje ! en niet door langer op te sluiten, maar door actief op te voeden, het kan !