Het is de warmste november woensdag sinds mensenheugenis, en veel langer. Nooit maakte ik dit mee in mijn 25000-daagse bestaan. Ik dacht zoiets moet ik vieren, dit verdient een bloempje, of laat het dan maar een bloemlezing worden. Over bloemen met de potten er nog aan.

Heel regelmatig krijg ik dat moment, het moment waarop ik jou, maar ook mezelf afvraag, tot wat dient het allemaal. Wat is de zin van mijn schrijven, niets wordt anders !

En dan gaat mijn pen uitdrogen, gedurende een bepaalde periode, die ik nu net achter de rug heb. Een moeilijke periode. Telkens schuil ik me weg achter teveel werk, maar dit zijn drogredenen. De eigenlijke reden is, wat brengt het op, integendeel, dikwijls schiet ik er mee in mijn eigen voet. Ik doe aan zelfbeschadiging. Nog dagdagelijks ondervind ik de negatieve gevolgen van mijn schrijfgedrag. Mijn opkomen voor een andere, betere, effectievere aanpak van het detentiesysteem.

Maar dan telkens opnieuw borrelen de frustraties dermate op, dat ik moet schrijven, praten, en dit tot ik het uitroep of schreeuw/schrijf., WIE ME WIL LEZEN ZAL ME LEZEN  en dit met de hoop ergens iets los te weken. Ik zag rimpels op de vlakke zee in de avondzon, ik hoorde kletsende golven tegen  de kalkstenen kliffen, nu is het wachten op de storm. Een alles overspoelende tsjunamie  van de grote verandering. KOEN GEENS WAAR BLIJF JE MET JE LOZE BELOFTES ?