Je kan het op zovele manieren bekijken. Door allerlei praktische omstandigheden gaan gedetineerden zich heel snel, mensonwaardig voelen. Het afnemen van alle vrijheden is er oorzaak van dat er een heel sterke mensontwaarding ontstaat, waardoor het individu heel snel elke richting verliest. Men voelt zich totaal waardeloos voor de buitenwereld (familie, werk,maatschappij, vrienden) Maar ook t o v zichzelf. Het in niets kunnen werken aan zelfbeschikking, werkt dermate frustrerend en destructief, dat velen hierdoor het totale realiteitsgevoel verliezen.

Het zou voor elke psycholoog binnen het penitentiair beleid  duidelijk dienen te zijn, dat dit een heel zwak punt is, voor een beschaafde maatschappij, en dat hier prioritair wordt aan gewerkt.

Niets is minder waar ! Schuchtere pogingen, spelen zich af in de geest van brood en spelen. Hou hen zoet, zo lang ze afgeleid zijn, en daardoor de stress ietwat mindert. Op geen enkel moment wordt er ook maar aan gedacht de zelfredzaamheid te bewerkstelligen.

Integendeel, de zeldzame pogingen die er zijn, worden dikwijls gefnuikt door allerlei, gepaste en ongepaste vakbondsacties, waardoor deze pogingen het eerst worden afgeschaft.

Mr. De minister van justitie, u samen met uw administratie, u heeft geen visie, behalve ons allemaal veilig opsluiten, ten koste van wat ook, en dit terwijl één van de belangrijkste waarden, ethisch minstens, van een zichzelf, beschaafde maatschappij noemende, het principe is van ‘breng geen schade toe aan iemand anders’. Ieder humanist predikt dit. Gelovigen doen daar nog een schepje bovenop. Binnen de muren worden we hier niets van gewaar.. ZIJN WE DAN NOG WEL IEMAND ?  Sam Harris, groot modern Amerikaans filosoof, schreef het als volgt, hij die schade toebrengt aan anderen, heeft daartoe geen enkel recht, ook niet als overheid.