Je hebt mensen die leiding nemen, omdat dit in hun natuur zit. In el-

ke slag, in elke geleding van de maatschappij. Mensen, die op  een

uiterlijk kille manier, de beslissing nemen,  die de meesten niet kun-

nen nemen. Hun naam is meestal : den baas, den directeur, en ja,

tegenwoordig ook de CEO. Alhoewel ze veel gemeenschappelijk

hebben, nl. leiding geven, zijn er ook heel veel verschillen in hun

handelen.

Alles heeft te maken met gedrevenheid. En die wordt dan groten-

deels bepaald door de individuele drijfveren van de man of vrouw

in kwestie. Maar soms ook, is er weer de wil wel aanwezig, maar niet

de mogelijkheid.

Je zal maar directeur zijn in een staatsadministratie, zoals onze ge-

vangenissen. Je wil zoveel, maar…

Wel, specifiek over deze mensen wil ik het hier hebben. Hoe be-

stuur je, als je middelen steeds beperkter worden, en als de energie

die weggaat aan ‘nutteloze discussies’ steeds groter wordt ? Dan

moet je een heel straffe zijn, om de juiste keuzes te maken. Dan

moet je een rebel zijn, iemand  die durft op de barricades te staan,

om te schreeuwen : dit is genoeg, dit gaat te ver. Of je kan het ook

anders doen, uw keuzes leggen bij de zwaksten, de onmondigen, de

verplicht zwijgende massa.

Wanneer mogen de ‘inmates’ eens aan tafel zitten om hun zeg te

doen ? Mijnheer de directeur, wij hebben positieve oplossingen, en

voor je personeel, en voor je klanten, en vooral ook voor jezelf. Het

kan beter voor iedereen.