Criminologen, psychologen, juristen, maken de dienst uit in onze

Belgische gevangenissen. Van hen zou je enige moderniteit ver-

wachten. Inzicht, in wat belangrijk is, tot re-integratie van de gede-

tineerden. Niets is minder waar op huidig ogenblik.

We hebben het al tientallen keren geschreven, wanneer we het

hebben over de sociale dynamiek binnen de muren. Evenzo wat

betreft de dynamische veiligheid, maar in deze titel wil ik het even

hebben over het aanbod aan werk.

Het soort van werk dat aangeboden wordt, is ver beneden alle

menswaardigheid. Er wordt veel geklaagd over bandwerk, maar

hier is het nog veel minder. Zonder nog te spreken over de onder-

maatse verloning. Echte slavenarbeid. Het ergste is het soort van

werk; men kan alleen voor tijdsinvulling zorgen, die geen enkele

meerwaarde te bieden heeft in de totale re-integratie, en dit in

een moderne maatschappij. Ik catalogeer het onder de noemer :

bezigheidstherapie.

En andermaal hoor ik achter mijn rug roepen : we hebben geen

budget. Neen, lieve dames en heren, jullie hebben geen lef. Lef

om echt voor jullie mensen op te komen, lef om toekomstgericht te

denken en uw minister onder druk te zetten. Ik durf dit ook wel

‘moed’ noemen. Moed om te durven out of the box van veiligheid

te denken. Moed om te durven gaan voor je idealen, die je als

student wel had. Moed om te durven kiezen voor mensen. Moed

om te durven tonen wie je als mens echt bent.

Moed om deel te nemen aan het Marc Dendodo verhaal, zie een

ander zo graag als jezelf.