Een groot zwart gat…

Juist, ik kom tot de pointe. Waar het hem nu echt om gaat, name-

lijk gevoelens. Hoe voel ik me hier, nu, op dit eigenste moment. En

ja, dit is een soort bekentenis, een openbaring. Ik sprak er alleen

met mezelf over tot nu toe. Misschien lijkt het allemaal niet eerlijk,

en misschien zal ik ook mensen kwetsen die het heel goed met

mij voorhebben. Die met de beste bedoelingen me proberen moed

in te spreken.

Maar, ik wil niet ondankbaar zijn. Dit allemaal is heel lief, en ik er-

vaar dat ook zo. Maar ondanks kan dit niet verhinderen, dat ik me zo

verlaten, alleen voel. En neen, dit is geen zelfmedelijden opwekken.

Je wou in mijn hersenpan kijken, ik moet eerlijk zijn.

Mogelijks kom ik kortelings hier buiten ( midden juli ). Wel, ik ben

bang ! Voor mij is dit één groot zwart gat ! Mijn alles van hiervoor is

weg, en dan heb ik het over materiële levensvoorwaarden. Ik heb

het over ‘doelen in het leven’,  ‘structuur in mijn bestaan’.

Ja hoor, zelfs hier heb ik structuur, hoe primitief ook, maar ja, ik heb

doelen. Straks sta ik echter alleen, opnieuw tussen vier muren, en

ditmaal zonder levensdoel, behalve ‘ademen en verder leven’. Ik, die

altijd zo intensief bezig was. Voor, tijdens.

Goed, velen proberen me nu te sussen met ‘ Jij zal dit wel redden ,

daarvoor ben je te energiek ‘.

Wel, lieve mensen, ik twijfel. Ken je dat verhaal van een oude boom

die je niet verplaatst ? Eerlijk ? Ik zie het nu echt niet zitten om een

nieuw territorium bouwrijp te maken voor mijn overplanting.