Insinuerende prikkels

Eén van de gedachten die me nu veel bezig houden is ‘ heb ik er

wel goed aan gedaan ‘, alle miseries uit den bak te vertellen in mijn

blogs. Soms stel ik me de vraag, of het niet beter was geweest een

boek te schrijven over 50 tinten roze, met als titel ‘ Insinuerende

prikkels’. Ik ben ervan overtuigd dat dit best kon, maar waar ik nog

veel meer van overtuigd was… dat het succes tientallen keren hoger

zou liggen.

Echt, dit speelt er momenteel in mijn hoofd.. ik heb er zelfs op een

bepaald ogenblik aan gedacht een nieuwe blog te openen, met een

aparte verhaallijn. Zou jij dit lezen ? Natuurlijk hangt alles af van de

leesbaarheid. Maar dit brengt me terug tot hoe ik me daarbij voel.

Eigenlijk een beetje triestig. Ik heb uiteindelijk, voorlopig, gekozen

voor de verhalen van “achter de tralies”, maar om eerlijk te zijn…

we zijn nooit echt viraal gegaan. We hebben duizenden vieuwers

gekend in twee jaar. Helaas is dit niets in verhouding tot sommige

‘stomme dingen’,  op internet, die soms honderdduizenden vieuws

op enkele dagen tijd kennen.

En alhoewel dit me soms triestig maakt, ben ik niet echt ongelukkig.

Ik blijf ervan overtuigd, dat er ‘ ergens’ iets anders is geworden. En

is de reactie er nog niet. Ooit komt er wel iets. Het is niet zo, dat

mijn actie totaal nutteloos was, integendeel.

Echter, ik wil die triestigheid omzetten in geluk, ik wil zo graag, dat

jullie allemaal toch nog een inspanning doen, massaal jullie vrien-

den aan te porren, een positieve stap te doen, en ons massaal te

liken !