Het is zondagmorgen, 9 u amper, en ik heb al vijf maal bezoek ge-

had op cel. Nu persoonlijk ben ik daar niet door gestoord, want om

6 u ben ik al volop aan het schrijven. Maar wat me zo stoort, is de

organisatie. Dit had best allemaal in twee of drie keer gekund.. en

dan kwam er heel veel tijd vrij voor bv. eens een goed gesprek,

met mensen die het echt nodig hebben.

Een goede bejegening, zoals dat zo mooi in de basiswet ( 2005 )

geschreven staat. Niet dat bezoek in mijn café, is een ergernis

voor mij, maar wel dat het zo zakelijk diende te gebeuren. Ja, de

lieve mensen zijn altijd zo druk bezig, maar laat het me eerlijk

zeggen, wel met de verkeerde dingen.

Lieve lezer, ik wil hier zeker geen persoonlijk verhaal van maken.

Niet ten opzichte van de bediening, niet ten opzichte van mezelf.

Ikzelf ben sterk genoeg om zo goed mogelijk mijn plan te trekken,

alhoewel… maar er zijn anderen. En de bediening, zoals bv.van-

daag is superlief. Ik droom er soms van mocht ikzelf zo lief kun-

nen zijn. Maar het is toch zo spijtig, dat je steeds maar moet aan-

voelen, dat er te weinig tijd is.

Nu, we zijn al terug één grote stap vooruit. Al is het kort, maar de

genegenheid is heftig en positief. Ik heb nog andere tijden gekend.