Ik wil niet al te veel details geven, omdat ik niemand zou compro-

miteren in zijn functioneren. Maar gisteren, maandag 24 april, be-

leefde ik een dag in de duuze, zoals ik die nog nooit beleefde.

Het was een dag, waarop ik behandeld werd als mens, wie ik ben.

En ja, dit heeft me heel erg deugd gedaan. Ik heb al boeken vol

geschreven met situaties die me storen en stresseren. Zo erg zelfs

dat ik het allemaal niet meer kan plaatsen, en zelfs mijn frustraties

niet kan kanaliseren.

Gisteren had ik een gesprek met iemand van de verantwoordelijken,

die toegaf me volledig te begrijpen. Niet betuttelend, maar op een

correcte wijze werd ik aangesproken, op hetzelfde niveau, goed

beseffend dat ik nood heb aan dergelijke gesprekken, en wetende

dat ze me pas op die wijze kunnen bijsturen tot een ander inzicht.

Heb ik dat dan gekregen ? Ja, en neen. Neen, als het mijn vast-

stellingen betreft, wat scheef loopt, loopt scheef. Maar het feit dat

verantwoordelijken soms ook gefrustreerd zijn, schat ik te laag in.

Maar dat lijkt uit geen enkele communicatie. Feit is wel, dat ik

misschien wat te rationeel omga met de meeste dingen, en weinig

plaats laat aan het emotionele compartiment.

Ja dus, wat betreft het besef dat heel wat positieve krachten bezig

zijn met de langzame verandering.

Ik had dus het bijzonder genoegen na dit 1,5 uur durende, mooi,

evenwichtig gesprek, ook nog een thee-visite te krijgen bij iemand

van de aalmoezeniersdienst. En ja hoor ook dit was top, en duurde

urenlang !

Stel je voor, wat een dag ! Nu, ik moet eerlijk blijven. Ik had al der-

gelijke momenten, maar te weinig, en eerlijk gezegd, nooit op een

‘open-gelijkwaardige-wijze’. Goed, ik moet correct zijn, iedereen

moet eerst iemand beter leren kennen, want zo ontstaan er meestal

wat reserves. En om volledig te blijven, ook zondag had ik al een

bijzonder aangenaam genoegen op mijn afdeling, een mooi gesprek

te hebben over de koers, de voetbal, en eten… ook echt wel mijn

interessepunten.

Maar niet dat is belangrijk, neen, het moment scheppen, daar draait

het hem om. Heeft Marc Den Dodo zijn verhaal dan toch zin ? Ik

heb hier maar één woord voor :  DANK.
Dank aan allen die me goed bejegenen en begrijpen.