Ons huidig rechtssysteem is opgebouwd op ‘ vergelding ‘. Ver-

gelding voor de woede die ontstaat bij het slachtoffer van een

delict. Woede, een emotie, is een handhaving van zelfrespect en

verzet tegen onrecht, maar tevens een bedreiging voor redelijke

menselijke interacties. In het concept woede, vinden we twee

onderdelen : de vergelding – wraak, en de krenking van onze eer,

de vernedering (onze status ).

Het is dus ook aan hen, om voor woede een kanalisatie, oplos-

sing te vinden. Schade aan het algemeen groepswelzijn, tegen

de groep, of een deel ervan, moet ernstig aangepakt worden.

Slachtoffers eisen een publieke erkenning dat het gedrag fout

is ( de veroordeling door de rechter ).

Dan is er nog de schade. Deze kan niet ongedaan gemaakt wor-

den door de dader ook te laten lijden ( vergelding ). Wij geraken

daar in onze maatschappij nog altijd niet uit. En onze politiek

denkt dikwijls op heel korte termijn ( kiesgewin ) en kiest dan ook

voor meer sanctioneren, met extra schades tot gevolg.

Wij gaan voor een welfaristische welzijns – visie. Inderdaad, we

dienen een oplossing te zoeken voor de terechte woede van de

slachtoffers. De erkenning  van de fout, publiekelijk door de rech-

ter, blijft behouden.

De straf bestaat uit een verplicht zorgtraject, inclusief een oplos-

sing voor de toegebrachte schades dmv. opvolging door een zorg-

commissie. De politiek zal ook vooral preventief werken, om zo-

veel mogelijk nieuwe delicten en slachtoffers te vermijden. Onder-

wijs en welvaart zijn een heel belangrijk onderdeel in deze wel-

faristische visie.