De eerste keer naar buiten.. wat keek ik er naar uit ! Een week
voordien stress.. nachtmerries… slapeloze nachten.. maar ook
angst. Acclimatisatie, is de mooie uitdrukking die men gebruikt, om
een mens zich te laten aanpassen aan een nieuwe situatie. Zo ook
gebeurt dit met gedetineerden, die kortelings in vrijheid gesteld
worden. Een soort aanpassingssysteem, waarbij, en dit soms na
lange periode van wereldvreemdheid, betrokkenen zich leren aan-
passen aan de vernieuwde situatie. Een soort proef-test-periode,
om te zien of we onze vrijheid wel aankunnen, en kunnen over-
leven in die harde wereld.
Maar het is tevens het moment om vele praktische voorbereidin-
gen te regelen voor straks, opnieuw die wondere wereld van vrij-
heid in te stappen.. we laten u meegenieten van zo een eerste
dag.. of toch minstens een stukje ervan !
Ik kreeg een UV (uitgangsvergunning) van 7u tot 20u. Op tijd uit
mijn bed, en klaargemaakt voor 7u. Om 7.10u, was mijn deur nog
steeds op slot ! Eventjes ‘alarm-bellen’ en om 7.15u komt de chef.
Werken ? Neen, ik heb een uitgang vandaag. Oeps ! Eventjes over
het hoofd gezien, was de reactie. Gaat snel met me naar de re-
ceptie, handtas in de handen ( wordt hier veilig opgeborgen). Oh
nee ! Daar was die chef, waar ik in Brugge problemen mee had..
maar ze liet de controle over aan iemand anders, wat een geluk !
Maar tevens een ongeluk, want de elektriciteit was uitgevallen, en
de deuren konden niet automatisch open.
Dus, sleutel zoeken, om manueel te regelen. Nog even nazien of
al mijn papieren in orde waren, en hop, ja hoor, half uurtje te laat,
maar ik stond buiten. Beter laat dan nooit.
Lap, daar komt de bus.. ik hoor een auto bruusk remmen.. in alle
haast steek ik de straat over, zonder kijken ! Oeps ! Een auto..
beweegt dat ! De bus op, richting station.. klaar om naar de trein
te gaan. Eerst nog snel een broodje en een cola voor onderweg,
en snel naar de strarbucks voor een latté macchiato.. wat heb ik
daar naar uitgekeken ! Op naar de trein. Eindelijk rust. Even snel
naar ‘iedereen’ een sms sturen, met mijn nummer, en al snel tele-
foontjes. Eigenlijk de ganse treinreis door. De wereld is me niet
vergeten. Ik ben terug in.
Snel in Antwerpen, de stad van ‘t schoon verdiep, maar een an-
der spoor, een andere trein, naar mijn eindbestemming van van-
daag. Maar, als ik aankom, zijn de deuren gesloten. Ik zag nog
net de conducteur, die vriendelijk wuifde… ja, je bent te laat !. En
nu ? Ik heb mijn eerste afspraak om 10.30u, en de trein komt pas
om 10.20u aan. Vlug een vriendin opgeroepen.. en ja hoor, ik was
nog op tijd. Wat gaat dat vlug, een probleem oplossen in de buiten-
wereld. Ik ging om werk te zoeken.. en je kent dat…. van alles
vragen. Bij een tweede bezoek zouden ze een intentieverklaring
opmaken, om me in dienst te nemen. Oef… Mevrouw, kunt u ons
uw email adres geven.. Ja, dat heb ik natuurlijk niet..
Zo vervulde ik nog een reeks afspraken, die ik, naar mijn gevoel,
allemaal naar een goed einde bracht. Nu zou ik me vergenoegen
aan een echte frietmaaltijd, dat zo hoog op mijn verlanglijst stond.
Ik was op tijd terug op cel, tijd om te bekomen van zoveel emoties.
Angel.
Port to hell-o 