Neen, niet de dagelijkse worstenmaaltijd. Niet het te luidruchtig dag-

en nachtlawaai. Niet de ontelbare schoonheidsfoutjes. Niet het sys-

teem break down. Niet de melt-down van kennis. Neen, dit allemaal

is niet het ergste in den bak. Daar wen je, al dan niet met de nodige

schade, aan.

Maar het verlies van je identiteit. Dat is wat mij het ergst raakt. Je

bent wie je bent, en niemand kan dit veranderen wordt wel eens ge-

zegd. In den bak lukken ze daar bijzonder goed in. Je bent iemand,

wat dat ook is, wanneer je buiten bent. De dag dat je hier binnen-

komt, is het eerste wat je doet, je identiteitskaart verplicht afgeven.

Dit is van hoog symbolische waarde. Buiten geven we overal onze

‘pas’ af, maar komt die prompt terug in ons bezit.

Hier is dit zo niet. Je bent het kwijt. Maar niet dat stukje PVC is be-

langrijk. Ook de symboolwaarde daaraan verbonden. Je geeft je

‘alles zijn’ ook verplicht af. En vanaf dat moment, ga je in de grijze

massa op. Je bent niet meer wie je bent, en je krijgt zelfs een nieuwe

naam : ‘ crapuul 825’, minstens zo wordt je gestigmatiseerd, want je

wordt zo bekeken.

Voor sommigen lijkt dit minder belangrijk. Voor mij is dit een geeste-

lijke marteling. Je barst van de talenten, en alles wordt genegeerd.

Je bent niet langer wie je bent. Maar hoe ga je daar mee om ? Niets

lijkt erger, soms zou ik liever sterven, dan na te denken over dit

nihilisme.