Ik heb soms het gevoel dat, wat ik schrijf, niet strookt met wat ik

denk. Ik heb al zo dikwijls de belofte gemaakt, alleen nog positi-

visme uit te stralen, en telkens weer betrap ik me erop, met ver-

wijtende uitspraken naar voor te komen… waarom dan wel ?

Welnu, de dagdagelijkse frustraties, over een nooit gezien, mank-

lopende organisatie, maken het me telkens zo moeilijk, om er een

positief verhaal van te maken. Ongecontroleerd, schrijft mijn pen,

wat ik diep van binnen voel. Agressie tegen een systeem dat niet

wil luisteren. Ik ken geen enkele organisatie, die op geen enkele

wijze rekening wil houden, met zijn leden, klanten, medewerkers,

patiënten, en noem maar op.

Maar in het gevangeniswezen, zijn de ‘klanten’ quantité négligeable.

Ik zag het gisterenavond nog op Ter Zake, waar minister Koen Geens,

van justitie, niet aan het woord wou komen voor enige uitleg, nopens

de werking van justitie. Ik ervaar dagdagelijks hetzelfde. Alles loopt

fout, en niemand wil zich verantwoorden, zelfs geen uitleg geven.

Wie kan zich dat blijven permitteren ?

Hoe kan ik tot positivisme komen, als elke dag opnieuw, de feiten

(fouten) zich voordoen. En och ja… vele dingen zijn maar materiële

omstandigheden, maar het onmenselijke is, dat je er zelf niets kunt

mee aanvangen. Je loopt continu met je hoofd tegen een muur.

Sorry, ik heb mijn pen niet langer in de hand.