Ik stelde me voor, dat ik terug baas was in mijn eigen bedrijf, om-

dat zoveel dingen rondom mij gebeuren, en mij deden nadenken.

Ik luisterde heel veel, en zag ook heel veel. Onder meer, dat zo-

veel personeelsleden ziek worden. Uitgebrand, hoorde ik veel.

Maar welke brand dan ? … was mijn reactie. De structuur van het

systeem, hoorde ik vertellen. Gebrek aan respect, en gehoord

worden, was een andere opmerking. Gebrek aan motivatie, com-

plimentjes, hoorde ik ook wel veel. Ik zie hier letterlijk mensen,

die kruipen, snakken naar hun pensioen.

Hoe motiverend is dat voor de persoon in kwestie, en voor de

collega’s ? Mensen die 30 jaar en meer carrière hebben in den

bak, zijn letterlijk uitgebrand. En ik begrijp dat. Maar dan diende

ik even te denken aan Roger. Roger was 58 jaar, toen hij bij mij

metser-ploegchef was, over 7 mensen, 42 jaar lang al stond hij

in weer en wind op de stelling, en hij was nog altijd ‘de voorman’.

Maar Roger deed zijn werk met liefde, en hij had een goede baas

die hem motiveerde. Roger en ik waren vrienden. We maten ons

niet in sterren en functies, maar we respecteerden elkaar als

collega’s.

Ik heb er zo altijd wat last van, als ik hoor spreken over openbare

diensten, de spoorweg, de gevangenissen, vroeger, de post, de

telefoon, Sabena, maar die laatste drie zijn ondertussen in privé

handen. Is de vakbond dan maar alleen met zichzelf bezig ?

Macht behouden, en persoonlijke faveurkens. Gaat het effectief

niet om het algemeen belang van het personeel  ? Want, waarom

zijn er zoveel dan uitgebrand ?

De vakbonden in de gevangenissen, samen met de spoorwegen,

staken het meest in het land. Waarom wordt dat nu nooit eens ten

gronde opgelost ? Zou de minister niet eens beter wat H.R. (Human

resources) mensen aanpakken, ipv. te blijven saneren en staken ?
Zonder eieren te breken, maak je geen omelet. Zonder eerst te

investeren en een echt plan te hebben, maak je geen goed deten-

tiebeleid.

Begin deze maand ging men opnieuw staken bij ons, met als

hoofdreden, overlast van werk, te veel afwezigen, in het vast kader.

Er zitten nog altijd een half miljoen Belgen thuis, betaald om geen

werk te hebben. En hier geraakt men er niet door. Mr. minister,

klopt dat wel ? Ik stel me zoveel vragen, als ik zie wat ik zie. Het

kost de overheid drie miljard euro per jaar, waarvan de helft terug

komt naar de staatskas, door extra consumptie, om alle 500.000

werklozen een job te geven. Werk in ouderlingenzorg, gehandi-

captenzorg, ziekenzorg, gevangenissen, onderhoud van open-

baar domein, straten, bossen… zinnig werk voor de mensen. Zin-

nige tijdsbesteding. Iedereen gelukkig.

En weet je wat dit effectief aan iedere belg zou kosten, 20 euro

per maand. Gaan we daar van doodgaan ! En iedereen content !