Ik droom alle dagen, en ik denk alle dagen aan jullie : Jolien, Tom,

Robrecht, en Nikolas, en Thomas.

In mijn dromen roep ik steeds jullie namen, waar zijn jullie ? Hoe

gaat het met jullie ? Waarom hoor ik niets van jullie ? Huilend

word ik wakker, huilend omdat ik niet weet hoe het met jullie gaat.

Al 6 jaar en 5 maanden zit ik hier, ik besef dat we alle twee een

fout hebben gemaakt, en ik ben zeker niet boos, maar waarom

hoor ik dan niets meer van jullie ?

Waarom schrijven jullie niet ? Ik zou zo graag weten of alles goed

gaat.  Jullie zijn het enige dat ik heb. Had ik zelf maar een adres,

dan zou ik zelf schrijven, want ik wil zo graag weten hoe het

gaat. Kan iemand mij het adres van mijn vrouw en kinderen geven,

want ik ben zo bang dat het niet goed gaat met hun.

Ik zou willen opbellen, maar ik heb geen telefoonnummer.

Alsjeblieft, geef mij een telefoonnummer… ik kan niet meer, ik hou

het bijna niet meer vol, want ik mis jullie zo erg, en ik hou van jullie

ook zoveel..

Ik wil hier weg, ik wil hier buiten, maar niemand weet wanneer.

Niemand zegt me iets. Liefste schat en kinderen, wanneer zie ik

jullie eens, wanneer hoor ik iets van jullie.

Kom alsjeblieft eens op bezoek….en breng alsjeblieft de kleine

mee…

Ter info : Glenn is een geïnterneerde in de gevangenis van Gent.