Ik kom op de wandeling aan… en van ver roep ik hem toe … Léo..

‘Ah, de Gaston’ is zijn echo. Hij staat altijd in hetzelfde hoekje,

waar in de winter de zon het eerst komt, en waar ook het plekje is

waar je de wiet het meeste ruikt. Hij geniet telkens van beide.

Leo, zo noem ik hem, is ziek verklaard. Een psychose, een neuro-

se, ik weet niet wat, maar in ieder geval is het iets met .. ose. En

het heeft veel zorg nodig. Leo is niet zijn echte naam, maar als ik

hem zie, doet hij me altijd aan Urbanus denken. Hij doet me

lachen. Maar Urbanus speelt altijd alleen, en wij zijn met z’n twee.

De Leo en de Gaston, zo voelen we ons samen. We wandelen

regelmatig samen, en ik leer hem ook schaken. Gewoon, omdat

zijn, me zo gelukkig maakt. Het loopt hier vol van de macho’s, die

denken God te zijn, of zelfs meer. Maar de Leo is de eenvoud

zelve. En het is niet omdat hij zo simpel is dat ik er me goed bij

voel, neen, hij is het zonnetje in een duister bestaan, altijd opgewekt.

Ja, ik hoor het u al denken, dat zijn de pillen, en meer van dat.. .

neen, dat is het karakter. Gewoon lachen is hier zeer duur, maar bij

de Leo, krijg je het gratis. Van de meeste zieken die hier rondlopen

zeg ik, dat ze niet op hun plaats zitten. Maar de Leo mag hier ge-

rust wel blijven, al is het om ons te plezieren.

Hij volgt, samen met mij, ook Spaanse les, en daar blijkt hij bij de

knapste leerlingen te horen. Als zijn druk van ADHD, zoals de

mensen dat zo mooi noemen, te hoog wordt, eet hij even een

verse roos op, hier te plukken in de tuin. Als u begrijpt wat ik wil

zeggen.