Overal zijn er gaten gebrand. Vraag niet naar waar, ik zeg overal !

In alles wat je je maar kan denken. De muren, waar ze een kans

zien graffiti… kunst of agressie ?

Lawaai, het is niet om aan te horen, maar welk dan ? Van alles

wat je je maar kan voorstellen.

Respect, vriendelijkheid, dankbaarheid, woorden nooit van gehoord.

Ik kan zo een halve boek doorgaan, maar u weet de klepel al han-

gen.

Overal waar mensen samen zijn, loopt er al eens iets verkeerds.

Ik kwam al op zoveel plaatsen, nergens zag ik wat ik hier zie.

Maar waarom is het hier zo ? Het antwoord is simpel, ‘ ‘t is maar

den bak’. en dit wil zeggen dat het systeem faalt. Juist waar orde

en netheid in een gemeenschap, zo belangrijk is, maar nog veel

belangrijker het aanleren ervan ( respect voor normen en waarden)

is er ‘niemand’ die er aandacht voor heeft.

Ik word daar heel kwaad van. Ik woonde, leefde in een glazen

huis. Kraaknet en doorzichtig. Hoe erg is het niet om dit hier te be-

leven. We staan met z’n allen te roepen over ‘onrechtvaardigheden’

maar we schitteren met z’n allen om er iets aan te doen, want ‘t is

maar den bak !

Dit is een artikel, geschreven door iemand die er psychisch onder-

uit gaat, zo te moeten leven. Niet het leven op zich, maar de onver-

schilligheid van alle verantwoordelijken, er iets aan te doen, maakt

het zo verwerpelijk, ziekelijk.