Badend in het zweet om 2 uur ‘s nachts, word ik wakker.. als een

donderslag hoor ik een noodkreet. Andermaal iemand wiens stop-

pen doorslaan… maar mijn stress ontstaat daar niet. Neen ! De

voortdurende ongemakken rondom mij, maken dat ik niet meer

rustig slaap, alles is een nachtmerrie geworden.

Ik heb al zoveel gezegd, geschreven, maar de menselijke tekorten

blijven zich opstapelen. Misschien is het wel aan mezelf gelegen.

Maar ik kan zoveel onrecht niet aan. Ik ben er geleidelijk ziek van

geworden. Ik sluit me af van alles rondom mij.

Eigenlijk zou ik het niet volhouden… maar het is zoals steeds, al-

tijd is er een licht. En juist daarover gaat deze titel. In elke duister-

nis is er een baken, die je richting geeft. Die je uitnodigt naar de

veilige haven, die toekomst heet.

Aan die lichtbakens wil ik ode brengen. Het zijn mensen, cipiers,

penitentiaire beambten in Wetstraat taal. Maar voor mij zijn het

gewoon (!) engelbewaarders. Mensen, die me af en toe, toelaten

hen te gebruiken als stootkussen, om al mijn klachten en angsten

op uit te boksen. Ze zijn niet gewoon, want ze hebben een passie,

geen negatieve, maar een passie voor hun job. Ja, voor ons, want

wij vormen hun job. Mensen die om je geven, in een wereld waar

zo weinig om elkaar wordt gegeven.

Mensen die zien, dat jij het eventjes niet ziet zitten. Mensen, die

voelen als jij je rot voelt. Mensen, die interesse in je hebben, als

je zelf alle interesse hebt verloren. Mensen die efkens met je

praten, als jij stil zit, sprakeloos, in een hoekje. Mensen die aan-

dacht voor je hebben, als jij zit te staren in de ruimte.

Mijn hart loopt over van verdriet, en ondanks is er een plaatsje

voor hen vrij, om hen in te sluiten in mijn gevoelens van dankbaar-

heid. Liefde scheppen voor hen die liefde geven.

Ja, de engelbewaarders bestaan, het is een witte merel, een wit

konijn, een witte mensen verhaal, maar ik kan het je verklappen,

ze zijn er, en ik heb bewondering voor hen.