OUDE, PEDOFIELE ZAK.
Dit zijn de woorden die ik geregeld naar mij hoorde roe-
pen in mijn aanvangsfase inde bak, woorden die me
heel diep troffen.
Het is met name zo, dat iedereen in den bak een stempel
krijgt, waardoor hij gaat behoren tot een bepaalde groep.
Alle ouderen worden principieel in die vermelde catego-
rie getaxeerd.
DIK, LELIJK , WIJF.
Is de titel van het boek van Anke Wauters, die aanklaagt
hoe mensen met elkaar omgaan… elkaar bekijken, en
iemand taxeren op het eerste gezicht, met alle gevolgen
van dien, en dit niet alleen in den bak.
Mijn verhaal begint, toen ik twaalf jaar was, in het eerste
jaar van de humaniora.
Op een zekere dag organiseerden we een quiz, en werd
de vraag gesteld, wat de hoogste berg van Afrika was.
Ik was nogal belezen ( in die tijd haalden we alles uit boe-
ken, en Afrika bestond voor ons alleen in de boeken)…
En ik kende het antwoord. De Kileman…, de Killemanj…
en ja, ik had een licht spraakgebrek, en werd uitgelachen.
Mijn ganse leven bleef me dit achtervolgen.
Nergens kwam ik nog op voor mezelf, of mijn ideeën.
Ik was zo gekwetst, dat spreken een soort smetvrees
voor me was.
En zo fladderde ik vijftig jaar verder. Verzoop me in het
werken, werken, en nog eens werken.
Ik verzamelde alles in mijn hoofd.
Daarboven werd het één groot meer van woorden, ge-
dachten, afgeblokt door een stuwdam van de schande
der vernedering uit mijn jeugd.
De schrik om me belachelijk te maken.
Belangrijk is wel, ik ondernam ondertussen zoveel mo-
gelijk.
Ik verkende de wereld, nam deel aan allerlei culturele,
politieke, sportieve en sociale organisaties.
Luisterde veel, heel veel.
Ik sloeg alles op in mijn hoofd.
Ik werd een ervaringsdeskundige.
Eens zou ik een groot politicus worden, die de wereld
zou veranderen.
Ik had wel een verhaal, een inhoud, een plan, alleen,
het kwam er niet uit. Mijn meer kwam overvol.
En toen kwam de grote clash.
Ik had een grote bouwonderneming, maar kwam in de
problemen met sociale dumping ( U weet wel, Polen en
Roemenen ), en door gefoefel om te overleven, liep het
mis.
Na twee jaar opname in de psychiatrie, ben ik uiteindelijk
in de “duuze ” beland, je weet wel, ook ” den bak ” ge-
noemd.
Opnieuw veroordeeld. Net als toen ik twaalf jaar was.
Uitgesloten.
Het eerste jaar in den bak, was het jaar van de grote ont-
wenning. From héro to zero. En ik zweeg, zweeg, en
zweeg. Tot mijn bodem bereikt was.
Ik was en had niets meer, weg vriendenkring, weg res-
pect, weg waardering, een echte nul, en ik wou er ook
mee ophouden.
Maar een paar dingen triggerden me nog.
Vooreerst was er het detentiesysteem, dat in mijn ogen
onwezenlijk onzinnig was.
Op de tweede plaats, mijn kinderen, die me aanspoorden
iets te doen.
“Het is niet, omdat alles rond jou leeg is, dat jij leeg bent “,
waren hun woorden.
Mijn keuze was dubbel : stoppen , of er iets aan doen.
Het zou een eerste stap worden in mijn evolutie tot schrijven.
En ik zou het groots aanpakken, een blog op internet, rond
toestanden in het gevangenisleven.
Port to hell-o was geboren, maar hiermee ook de problemen.
Hoe ga je op het world wide web, zonder internet ? En hoe
zeg je de waarheid tegen een organisatie die geschlero-
seerd is in haar zijn ?
Zware problemen – maar ik zou geen ondernemer zijn – om
te weten, dat er met name, altijd meer oplossingen zijn, dan
problemen.
Over Port-to-hell-o wil ik nog iets kwijt, namelijk de woord-
speling die de meesten maken.
‘de deur naar de hel’. Neen, integendeel, het is wel dege-
lijk ‘ de poort naar Hello ‘, en dit staat voor communicatie.
Communicatie tussen de wereld binnen en buiten de mu-
ren, en dit op een technisch moderne manier, via het web,
iets wat niet bestaat binnen de muren.
Maar die communicatie is voor gedetineerden wel heel
belangrijk, in het re-socialisatie proces.
En dan is natuurlijk één van die problemen : hoe doe je
dat in praktijk, en waarom jij wel, en alle anderen niet ?
Wel, daar zijn twee redenen voor. Als geboren onderne-
mer zit je nooit stil, en zoek je oplossingen. Ik behaalde
met dit procédé dan ook een volle pagina in een nationa-
le krant.
Maar, met het idee, was er nog niets in praktijk.
Daarvoor had ik mijn familie en vrienden nodig, en ook
dit is niet zo eenvoudig, vergeet niet dat vele gevangenen
ook dit contact dikwijls heel snel verliezen.
Dus alles samen is het niet zo eenvoudig om vanuit de
gevangenis een blog te onderhouden.
Er bleef nog iets over, als stap in mijn proces tot schrij-
ven. Mijn overvol meertje was er wel, maar er stond een
dam voor. Ik durfde het niet.
En ik had niet dat Obama-talent.
En toen heb ik Didier ontmoet, den aalmoezenier. Een
oud-germanist, bezeten door taal, toneel, poëzie.
Ook hier dien ik een belangrijke nuance te maken.
Didier was niet alleen Germanist, maar vooral een ver-
trouwenspersoon, iets wat we niet zoveel tegenkomen
binnen de muren.
En laat vooral hier hoofdzakelijk mensen rondlopen, die
te kampen hebben met een vertrouwensbreuk.
Vertrouwen is de sleutel tot herstel, welnu, mensen zoals
Didier werken daar aan mee, maar ze zijn zeldzaam.
Ik sprak over mijn probeersels, en vroeg hem zijn advies
over mijn pogingen.
Ik sprak hem ook over mijn angsten en frustraties.
Zijn antwoord was duidelijk : ” het is niet om U te plezie-
ren, maar je hebt iets. Je hebt een aparte directe stijl,
je moet daar iets mee doen “.
De dam barstte, en mijn eindeloos meer begon leeg te
lopen, steeds sneller en sneller.
Al snel werd Port-to-hell-o gelezen door tienduizenden,
niet alleen omwille van mij, maar om de verhalen van
binnen de muren.
Was het waren interesse, of ramptoerisme ?
Ik weet het niet, maar ik wou verder gaan, dan alleen
maar schrijven rond negatieve zaken.
De positieve ontmoeting met één van mijn cipiers, trig-
gerde mij een apart verhaal te starten : ‘ het verhaal van
de dubbele liefde’, d.w.z. , zie een ander zo graag, als
jezelf.’
Onze blog , het “Marc Dendodo verhaal”, was geboren.
Bij Marc Dendodo word je vriend, en hierdoor ga je het
engagement aan, al je talenten in te zetten, ten bate van
een ‘inclusieve’ maatschappij.
Ik begon ook een brief-schrijfprogramma, waarbij onder-
tussen 42 personen, geregeld met mij corresponderen.
Ook hier gaat het verhaal hoofdzakelijk om eenzaamheid,
en luisteren naar elkaar. Sommigen vertellen hun gevoe-
lens rond terminale ziektes, anderen schrijven hun ge-
wone dagdagelijkse agenda.
Maar allen schrijven, en geven hierdoor uiting aan hun
emoties.
Tenslotte ontstond ook nog een facebook-groep rond
poëzie, genaamd ‘Caramellen’.
Iedereen breng zijn probeersels van lyrische ontboeze-
mingen.
Ik geef er U eentje mee als voorbeeld.
EUTHANASIE……. DOOR MARC DENDODO :
En waarom juist Euthanasie ?
Wel, dit heeft te maken met mijn persoonlijke situatie. Ik
sprak U over het feit dat ik na één jaar de bodem bereikt
had.
Mijn geest was bijna afgestorven, met weinig toekomst-
beeld.
Dan komt snel ondragelijk geestelijk leed om de hoek
kijken. Kan ik dit nog wel aan ?….
Het idee is ondraaglijk
gespleten geest
Nooit meer een feest
Tientallen evaluaties
verscheidene manipulaties
Harde feiten, ziek van geest
Shocks, zware medicatie
Ergens die zelfmeditatie
Ooit moet het ophouden
Vast beslist, dit moet overgaan
Mens nam vrede,
Heeft er iets aan gedaan.
Er is nog één belangrijk punt dat ik wil aanhalen rond
mijn schrijven, namelijk, het grote ‘ voordeel ‘ van in den
bak te zitten.
Ik verklaar me nader.
Het feit van het afnemen van je vrijheid, degradeert je
tot een zero. Je hebt, en bent, niemand meer, na ver-
loop van tijd.
Maar als je niets meer hebt, heb je ook niets te verliezen.
Je hebt geen positie meer te verliezen, geen naam, geen
faam, alles is weg, en dat juist maakt je zo vrij !
Geen angsten meer, zelfs niet voor de dood.
Totale vrijheid van geest.
Mijn hoofd heeft de vrijheid ‘genomen’ om zich niet lan-
ger te frustreren, én te complexeren.
Mijn ijskoude meer was omgevormd tot een kolkende
rivier, bron van wijsheid, én blijheid !
En hoe gaat dat in de praktijk ?
Kwart voor zes, is de aflossing van de nachtwacht, en
dan is het feest.
Iedereen wakker, maar voor mij, geen erg. Dan zijn mijn
hersenen opgeladen, geprikkeld, ik lig al klaar te pieke-
ren. Trek het gordijn open, en start al in mijn bed.
Stel U zich nu niet voor dat er een groot bureau, een ex-
presso-machine , en croissants, en dito, staat te wachten.
Ook de muren zijn sober en kaal.
Ik spuug allerlei woorden op , papieren zinnen, kris, kras,
door elkaar.
Mijn brains koken over.
In een tweede fase order ik een en ander, om tenslotte
teksten te maken rond bepaalde thema’s.
En zo gaat dit door tot 7 u s’ avonds.
En zo gaat dit door tot 7 u s’ avonds.
Een dagtaak.
Geen tijd voor iets anders.
Ik vertel U dit, omdat ik wil uitleggen hoe moeilijk ik het
heb, iets te onthouden. Maar toch wil ik schrijven, want
dit is voor ons allen zo belangrijk.
Neem het me dus niet kwalijk, dat ik U alles voorgelezen
heb, mijn geheugen laat me zo in de steek
Wat ik hoop is, dat jullie vooral onthouden, om zelf te
schrijven, en zo uitdrukking te geven aan Uw gevoelens.
We hebben allemaal zo onze eigen reden om te schrijven,
maar één zaak is zeker : negeer Uw gevoelens niet,
breng Uw verhaal.
Port to hell-o 