Ik ben niet boos, omdat dit niet past in mijn menselijk verhaal,
maar men probeert me wel heel boos te maken.
Het is een heel lang verhaal, en ik zal het ooit wel eens uitschrijven,
maar bij ons loopt het momenteel helemaal niet lekker. Langs alle
kanten worden gedetineerden, meer en meer gewezen, op be-
staande regels, die soms uit de tijd zijn, en al helemaal geen of
weinig rekening houden met ‘ menselijkheid ‘, ‘ flexibiliteit ‘ en
‘ individuele benadering ‘.
Voor de kleinste zaak bestaat er hier een administratieve regel, en
oh wee, als je die niet opvolgt, en oh wee als je een afwijking wil
bekomen.
Maar omgekeerd worden hun eigen strenge regels continu door
henzelf met de voeten getreden. Ik moet er toch eentje kwijt, om-
dat hij zo belangrijk is, en hij slechts een exponent is van een
ijsberg van kromme verhalen.
Ik verloor mijn oog.
Zo kan je het betitelen. Mijn verhaal begint bij mijn opname in de
gevangenis, en het verkeerd lopen van het ganse systeem. Ik
wind me daar zodanig in op, dat ik hyper- gestresseerd ben.
Bloeddrukken van 20 / tot 24 zijn dan geen uitzondering. Na zware
medicatie, bleek weinig te helpen, waardoor de medische staf het
besluit nam, dat ik omwille van deze problemen, recht had op een
mono-cel ( cel alleen ), wat dan enige garantie geeft, voor wat
meer kalmte en rust.
Continu wordt die door henzelf ingeroepen regel geschonden,
door mensen bij te leggen op de grond, uit overmacht. En dit, ter-
wijl er kerngezonde beschermelingen, steeds een mono-cel be-
komen.
Gisteren consulteerde ik een oogarts, en door mijn hoge bloeddruk-
ken is er een bloeding ontstaan in mijn r/oog, wat mijn netvlies
zwaar beschadigde.
Ik zie nu amper nog 30 %, na lens correctie. Alleen een hoog-
gespecialiseerd chirurg kan mij, met veel risico’s, behouden voor
totale blindheid.
Dat detentieschade ontstaat is een feit, dat ik een ellenlange lijst
heb is ook een feit, en dat men op geen enkele menselijke ma-
nier kan praten met de verantwoordelijken om ‘ menselijk ‘ om te
gaan met mensen, om samen op maat gesneden oplossingen te
zoeken, is ook een feit.
Lieve lezer, vindt jij dit normaal, dat door hun behandeling tijdens
detentie, mensen fysisch en psychisch worden geschaad in hun
gezondheid ?
Wat is de persoonlijke verantwoordelijkheid van aangestelden
die dit in de hand hebben ? Mensen die zware studies hebben ge-
daan. Zijn hooggeschoolden niet meer verantwoordelijk dan
ongeschoolden ?
Soms worden er al eens internet acties op touw gezet, om bepaal-
de noodsituaties aan te klagen.
Welnu, wie wil er mij helpen ?
Welnu, wie wil er mij helpen ?
Ik ben nu al één oog kwijt… Wat is straks de volgende stap ?
Welke arts durft zich engageren, en vaststellen, dat hoge bloed-
drukken bij diabetes extra schadelijk zijn ?
Wel, daar trekt men zich allemaal niets van aan.
Neen, ik ben niet boos, maar ik heb angst, en ik weet niet meer,
hoe dit aan te pakken.
Wilt U mij helpen ?
Port to hell-o 