Geweld :  Deel 3

Na zijn bezoek ter plaatse in Massachusetts schrijft de auteur :

Laat me je meenemen naar het universum van het geweld. Na

zovele jaren bezoeken achter de metalen detectors en stalen

deuren, sta ik nog steeds verwonderd over het aantal mensen die

hier levend begraven zijn, dikwijls omdat ze moorddadig tekeer

gingen, en niemand weet, hoe anders hen aan te pakken.

Duizenden en duizenden, zelfs in een relatief rustig Massachu-

setts. In Amerika zijn er meer dan een miljoen. Dat is 1 persoon

op 350…

Dit is ruim 10 keer meer dan in ons eigen land, wat ook al wijst

op een gewelddadiger cultuur. Een land echter waar in 31 van de

50 staten, de doodstraf nog wordt uitgevoerd. Wat andermaal be-

wijst dat de manier van straffen niet altijd bepalend is voor het

goede resultaat ( afschrikking ).

Vele veroordeelden vertelden nu dat ze gestorven waren, ze

niets voelden, geen persoonlijkheid hadden. Het maakte hen dan

ook zo onverschillig, en daarom dat ze konden doden.  Ze wilden

de anderen dood, omdat zijzelf al dood waren, het leven van an-

deren was een onuitstaanbare pijn voor hen. Wie anders die lief-

de voelt, zou een mens kunnen doden.

De constructies in beton, zonder uitzicht, deden dan ook dikwijls

denken aan echte grafhelden. Het zou niet  misstaan om boven

de poort de slogan te zetten : geef alle hoop op…

Het concept en de mentaliteit van een civiele oorlog creëerden een

sfeer van ‘weg alle hoop’.

Maar zo was meestal de reden waarom ze naar hier gezonden

werden. Gevangenen zonder hoop. Levende lichamen met dode

geesten, zonder emoties, zonder fysieke gevoelens. Iemand noem-

de zichzelf een vampier, iets wat op zichzelf al dood is. Hij had zijn

eigen oma gedood en haar bloed opgedronken.

Neen, dit is geen horror film, maar een verslag van een psychiater,

die de opdracht heeft, deze mensen te helpen.

In een volgende titel ( nr. 4 ) beschrijven we 2 specifieke gevallen,

levende doden die ondertussen wel hun vonnis uitvoering onder-

gingen.