Zaterdagavond komt, nadat nu zaterdag de vicaris al de mis kwam

doen, de Bisschop in hoogst eigen persoon.

Deze week is voor de kerk, de week waarbij men bijzonder aan-

dacht schenkt aan de gevangene. En ook de Bisschop himself,

komt ons zijn sympathie betuigen. Wel Mijnheer de Bisschop, we

hebben U hier niet nodig.

We zijn best tevreden met Wim, Elke, Didier en noem ook maar

alle andere gewone soldaten. Wij zouden liever hebben dat U lek-

ker thuis , met een goed glas wijn, Uw brains laat werken, en een

scherp column, of manifest zou schrijven. Want voor U zullen de

politici wel aandacht hebben.

Wij hebben nu vooral strijders nodig. Pionnen die op de barricades

staan om de strijd tegen onrecht aan te gaan. En weet, als we de

overkant bereiken, dan wordt U onze koning. Dan zullen we dansen

en vieren.

Neen, voor mij is het woord “sympathie”, eerder zielig, dit terwijl

ik zit weg te kwijnen van miserie, van gebrek aan een goede be-

jegening, van gebrek aan menselijke liefde, het hoogste gebod van

God.

Ik vraag U geen kwijtschelding van mijn straf, maar ik smeek U om

een zinvolle straf, een straf waar ik als ‘recuperandos’ iets aan heb,

en daardoor ook de ganse maatschappij.

Kom in opstand, tegen de ongelovigen in de liefde, die alleen

oudere mensen extra leed bezorgen. Verjoeg Christus niet de fari-

zeeërs en tollenaars niet uit de tempels ?

Vergeet niet : Uw woorden zijn veel krachtiger dan eender welk

wapen !