Elf maanden lang verblijf in een onmenselijke situatie hebben me een besluit doen nemen. Na ontelbare malen vragen om een betere aangepaste situatie te kunnen krijgen, blijkt dit niet mogelijk.
Elf maanden lang kon ik geen voldoende rust vinden. Rekening houdende met de fysieke omstandigheden heeft iedereen absoluut nood aan momenten van rust… Mij kan men dat echter niet geven. Van 6 uur ‘s morgens tot 2 uur s’nachts is dit één kommer en kwel.. Men zou daar veel kunnen aan doen, maar het is maar ” den bak”. Zelfs ‘s nachts om 1 uur zetten de cipiers met nachtdienst hun film die ze bekijken op volle geluidsterkte.

Neen, ik kan dit niet meer aan… Mijn hoofd is dol gedraaid en er wordt me zelfs geen enkele inspanning aangeboden om de pijn te verzachten. Vandaag, exact 11 maanden na mijn binnenkomen, zijn we 11 cellen verder en 22 personen rijker, bij mij in de cel. Wie, welk gezonde jonge mens kan dit aan…? Laat staan een oudere… Ik moet dit nog zo’n 4 jaar ondergaan, wel, ik noem dat geen leven… dat men maar vlug iedere gevangene de doodstraf geeft, het lijden is dan van korte duur.

Ik ga vandaag nog de procedure opstarten om euthanasie te kunnen krijgen voor ondraaglijk geestelijk leed.

Sorry voor alle lieve mensen, ik ben het zat.