“NO BATTLE WAS EVER WON ACCORDING TO PLAN, BUT NO BATTLE WAS EVER WON WITHOUT ONE”

Dwight D. Eisenhower

 

“De zwijger”, het is een woord dat een wereldomvattende betekenis heeft en wel kan staan voor onze blog. We moeten er even diep over nadenken. Hoe kunnen we de ‘bewogen-bezielende’ bedoelingen van The Port to Hello verzoenen met ‘De Zwijger’? Dit vraagt van ons een ernstige evaluatie van de situatie. ‘We stoppen er morgen mee’ was één van onze gewillige slogans van publiciteit rond Port-to-Hello. Op een bepaald ogenblik was de situatie zo bedreigend dat er enkele hersenspinsels ontsproten in het kopje die ermee wilden ophouden. Persoonlijke intimidatie, schunnige bemerkingen, leugenachtige insinuaties, directe ‘lijfelijke’ gevolgen. Allemaal is het aan mij voorbij gekomen. Goede collega’s gedetineerden gaven me goedbedoeld ‘maar met aandrang’ het advies op te houden. Kortom, ik stond er in ‘woord en gedachte’ alleen voor. Weliswaar niet in daad. De artikels en steunbetuigingen kwamen maar toegestroomd. Kon, of kan ik nu, wat zo sportief was opgezet, allemaal stopzetten?

Het gaf me een periode van onzekerheid. En een gevoel van zinloosheid, voor wie en wat doe ik het allemaal,… Al de mensen (directie, personeel, gedetineerden) die er op termijn alleen maar voordeel konden uithalen, bleven me belachelijk aanstaren. ‘Zie dienen Don Quichote daar rondlopen’ zag ik ze denken. Ik kreeg zelfs de bijnaam ‘De stalker’. Hoe goed ook mijn bedoelingen en acties, de steun vond of zag ik niet.

En dan kwam er het idee van “De Zwijger”. Alles opnemen om later – eens vrij – terug te slaan met alle middelen die mogelijk zijn. Maar zit ik wel zo in elkaar? Mijn hulpvaardige psychologe van het centrum Eclips gaf me goede steun. Ze raadde me aan het ACT-pakt te volgen (zie eerder artikel op de blog): Acceptance and Commitment Therapie. Niet vechten tegen de oninneembare muren, maar vooral zelf eerst proberen gelukkig zijn door aan mezelf te werken. Iets verbeteren waar het wel effect heeft. Samen met Jozef in Egypte gebracht door de Islamitische Imam, zag ik het licht. Ik zou tot inkeer komen en eerst in mijn eigen situatie een ‘cooldown’ doen. Ik zat met een bloeddruk van boven de 20, wat dodelijk kan zijn in mijn geval. En hoe beter ik me zou voelen, hoe efficiënter ik zou kunnen functioneren achteraf.

Ik ga dus geen zwijger worden, maar wel luisteraar en ga op zoek naar mensen met een zelfde houding als mezelf. Vanuit een positieve ingesteldheid rationele voorstellen opmaken die mogelijk meer kans maken op slagen. Ik blijf echter geloven dat er iets – en liefst dringend – moet veranderen.

Ik denk na over een concreet plan voor een ander detentiebeleid: een verbindende instelling waar zorg prioritair is. Eén van mijn correspondenten gaf me een schitterende grijs maar wijs idee namelijk de naam Penitentiare Instellingen veranderen naar Penitentiaire Zorgcentra. Dat zou een eerste stap zijn naar waar we naartoe willen.

Wie ondertussen het Voltaire Document wenst, stuur een mailtje, en we maken het u over: porttohello@gmail.com