NIEUWE WANDELING WAST ZICHZELF

Waar een wil is, is een weg. Dit was wat mijn vader me als lijfspreuk aanleerde. De man is ondertussen oud en spijtig genoeg overleden. 11 volle jaren zijn ondertussen voorbij (januari 2005) werd in de nieuwe basiswet bepaald dat het Normaliseringsprincipe in de gevangenis diende doorgevoerd te worden. Dit bevat ondermeer dat gedetineerden hun ‘privé’ burgerkledij mochten dragen. Na 11 jaar lukte men er nog steeds niet in dit – op verschillende plaatsen- te realiseren.

Men gaat naar zijn bezoek, advokaat, directie, JWW, PSD, Medische Dienst, kortom elke verplaatsing in modieuze zakken. Zijne overgrote maten gevangeniskledij. Het denigreert je persoonlijkheid tot een pak. Deze kledij maakt je een chainganger, een boef die verplicht dwangarbeid uitoefent. Zo voelt het toch, als een verlies van waardigheid. Een oude versleten zak. Ik verafschuw mezelf.

Hoe kun je een deftig gesprek voeren met een directielid als je er al uitziet als een landloper. Je wordt in een minderwaardige positie gebracht. Het stigma van de gevangene, de ondergeschikte, wordt nog groter op deze manier. Zij kunnen het relativeren en zijn het gewoon, ze zijn het in hun functie gewend. Maar het gaat niet om hoe zij erover denken, het gaat erom hoe wij ons daarbij voelen. Minderwaardig.

Waarom duurt het 11 jaar om zoiets op te lossen? Natuurlijk zijn er ‘ja maar praktische problemen’ maar 11 jaar?

Het kan wel bij de vrouwen en gelukkig voor hen. En als man mag je je eigen kledij dragen op cel. En wat denk je, wie doet de was van datgene wat je draagt op cel? Want dat is zogenaamd het probleem. Welnu ik denk dat alle lezers zullen snappen dat we zelf op cel onze was en plas doen. Dat is de praktijk hier. Dus 11 jaar heeft men nodig om iets op te lossen dat niet bestaat als probleem.

Het zit veel dieper. Ik noem dit niet willen. Er moet en zal ingeprent worden dat je ondergeschikt gevangene bent. Misschien is er geen kwaad opzet in het spel, misschien is het nalatigheid, het niet zo van belang vinden, ik geef ze het voordeel van de twijfel. Maar het is en blijft stigmatiserend als gevangene.

Directeuren, verzamel u en draai dat kleine knopje om. We kunnen best wel verder wassen op cel tot er een betere oplossing komt om de kledij te wassen. Een beetje plat deel ik dergelijke feiten in in de categorie van Onderbroekenlol. Het mag maar het kan niet…de windmolens (bezorgers van stroom) staan nog niet aan. Er is wel wind, maar geen stroom.

De redactie