Je kan er helemaal geen leeftijd op plakken. Zijn kale hoofd geeft de indruk dat hij een zwaar crimineel is, zijn ogen en handen verraden iets anders. Geen doordringende ogen, maar eerder triestig, vragend om hulp. Zijn handen mooi verzorgd, het lijkt eerder een intellectueel. Zijn gezicht rimpelloos, waardoor ouderdom moeilijk te taxeren valt. In de maand mei wordt hij 56 jaar. In zijn gezin was hij de oudste van vier. Zijn vader was professor aan de VUB en zijn moeder licentiate sportwetenschappen. Niet het typische marginale mislukte gezin wat je zou verwachten als achtergrond van een crimineel. Integendeel. Hij studeerde af als bachelor in het hotelmanagement. Door zijn stages waren alle grote hotels hem welbekend. Hij begon, na zijn verplichtte legerdienst, in de verkoop. Vertegenwoordiger voor een Nederlands natuurproduct. Dertig jaar lang zou hij deze job met vallen en opstaan beoefenen. Slechts enkele ‘valpartijen’ waren er, meestal niet door zijn eigen fout. Er waren meer stijgende bewegingen, telkens in andere bedrijven met andere functies: sales-manager, accountmanager,.. tot directiefuncties. Hij wou absoluut carrière maken en een goede boterham verdienen. Op een bepaald moment had hij 55 mensen onder zich op de verkoopdienst. Maar na dertig dienstjaren sloeg de verveling in zijn job toe. Net de 50 gepasseerd belandt hij in een midlife crisis. Hij was al 25 jaar bekend met het wereldje van escortes en toen een Russische dame hem vroeg om hulp bij het opzetten van een nieuwe zaak, ging er een lichtje branden bij Jos. Zijn marketing ervaring en zijn commerciële instelling overtuigden hem een “top” escorte bureau op te zetten. Hij nam alles zeer professioneel aan om goede klanten te werven. Alles was professioneel georganiseerd betreffende het commerciële aspect. Alleen juridisch was de structuur niet goed onderbouwd. Alhoewel prostitutie en escortebureaus in principe niet verboden zijn, wordt het organiseren ervan in België nog steeds beschouwd als pooierschap, wat wel strafbaar is. Dit in tegenstelling tot wat velen denken. Jos zag zijn zaak als een echte business. Hij bouwde ze op met als belangrijk principe “leven en laten leven”. Hij wilde geld verdienen maar zijn personeel werd door hem volstrekt niet uitgebuit. Er werd een eerlijke verdeling van de opbrengsten afgesproken. Het personeel werd goed en tijdig betaald volgens correcte afspraken. Er werd geleefd als in een grote familie waarbij er wel eens samen werd gegeten, uitgegaan (o.a. de Noxx in Antwerpen),… Er werd niet alleen hard gewerkt maar ook genoten van het leven. Het is een milieu waarin verhalen snel de ronde gaan en meer en meer mensen hoorden dat het bij Jos goed werken was. Zoals bijen naar een honingpot vliegen, wilden steeds meer mensen bij het bedrijf van Jos aansluiten. In enkele maanden tijd waren de zaken zeer winstgevend. Via de eerste dame kwam Jos in contact met een ander Russisch koppel dat nog meer meisjes kon aanleveren, uit Rusland en Litouwen. Op heel korte tijd verdubbelde het aantal meisjes (30-tal uit Litouwen en 20-tal uit Rusland). Ze kregen dezelfde voorwaarden als de meisjes van hier. Maar wat Jos niet wist, was dat de nieuwe meisjes de helft van hun inkomsten moesten afstaan aan het Russische koppel. Zij fungeerden als pooiers voor de meisjes. Het was booming business en na 5 maanden draaide de zaak goed. De Russische meisjes wisten ondanks afgifte van de helft van hun loon, toch nog via Western Union regelmatig grote sommen geld te storten naar hun familie in Rusland en Litouwen. De snelle groei, maar ook het hoge aantal personeelsleden, veroorzaakte nogal wat toestanden, waaronder heel wat grappige maar ook enkele slechte. We halen er een paar aan maar alleen al over al deze toestanden kan een boek geschreven worden. In het begin werden er valse oproepen gemaakt. Bepaalde personen belden voor een afspraak maar uiteindelijk bleek het adres onbestaand. Meestal ging dit dan om verre verplaatsingen. Blijkbaar is er nogal wat jaloezie in dit wereldje en plaatsen concurrenten “valse reservaties”. Een andere situatie was toen één van de meisjes, een blonde 19-jarige Russin, op een dag vertrokken was voor vier afspraken en op het einde van de dag gek te keer ging en huilend terug op het bureau kwam. In tranen vertelde ze dat op de vier afspraken geen enkele man seks had gewild met haar en alleen uit was op een gesprek. Ze vond het zo triest en een blamage voor haar aantrekkelijkheid 🙂

Na vijf maanden werken kwam er een einde aan het verhaal. Op een koude ochtend was er een grote politierazzia die alles lam legde. Meerderen vlogen in de gevangenis. Waaronder Jos, de man van dit verhaal. Het vervolg hierop brengen we u in een later artikel.

Alle suggesties en opmerkingen zijn zeer welkom! Je kan mailen of schrijven of op onze Facebook-pagina een reactie posten.