Een reactie op de discussies over militairen in de straat na de aanslag op Charlie Hebdo
Door P., gevangene in Beveren

Na de aanslagen in Parijs verschenen in verschillende Belgische steden plots gewapende militairen in de straat. Al snel hadden de politievakbonden commentaar klaar en ontstonden er discussies over bevoegdheden en bekwaamheden van militairen t.o.v. die van politie-agenten. Niettegenstaande militairen beter opgeleid zijn inzake bewakingsopdrachten dan politie-agenten, werd hun bekwaamheid in twijfel getrokken. De politie-vakbond betwijfelt of de militairen de bewakingsopdrachten en de versterking van het veiligheidsgevoel wel aankunnen. Zij negeren daardoor volledig dat militairen getraind zijn in deze materie. Militairen worden zo miskend in hun beroepsbekwaamheid.

Hetzelfde doet zich voor binnen de gevangenismuren: vaak worden gedetineerden beschouwd als ongeschoolden en ongeletterden. Er wordt vergeten dat sommige gedetineerden beschikken over beroepsbekwaamheden en/of enige “intellectuele vaardigheden”. Dit menselijk kapitaal wordt 24 uur per dag opgesloten en gaat volledig verloren. Ten koste van de mens in kwestie én van de maatschappij. Het is zonde dat dit “kapitaal” niet wordt ingezet voor een zinvolle bijdrage aan de maatschappij of het gevangeniswezen. Net als de politievakbonden de bekwaamheid van de militairen negeren, negeert justitie de aanwezigheid van menselijk kapitaal in hun instellingen. Het wordt tijd dat alle mooie ideeën en teksten omtrent humanisatie van het gevangeniswezen in praktijk worden omgezet. Het wordt tijd dat er binnen het politieke en sociale model aandacht wordt besteed aan een positieve inzet van het menselijk kapitaal zonder hierbij de gevangenen op een middeleeuwse manier uit te buiten. In overleg met de gevangene, de directie en het parket zou voor elke gevangene een traject uitgewerkt kunnen worden waarbij een soort “overeenkomst” wordt opgesteld welke “taken en verantwoordelijkheden” de gevangene binnen en buiten de gevangenismuren kan opnemen. Het wordt tijd dat de gevangenen ook een eigen vakbond krijgen zodat zij kunnen onderhandelen met hun potentiële “werkgevers”.